Οι πέντε χώρες από την αφρικανική ήπειρο που θα λάβουν χώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στο Κατάρ θα έχουν προπονητές από την ήπειρό τους για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης.
Ήταν πολύ συχνό φαινόμενο οι χώρες από την Αφρική που συμμετείχαν στα Παγκόσμια Κύπελλα να έχουν προπονητές από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Αυτό γινόταν, γιατί το επίπεδο των προπονητών της αφρικανικής ηπείρου δεν μπορούσε να είναι πολύ υψηλό λόγω του χαμηλού επιπέδου και των πρωταθλημάτων τους, αλλά και επειδή δεν ήταν εύκολο για έναν προπονητή από κει να αναπτύξει τις ικανότητές τους. Τα μέσα που υπήρχαν στις χώρες τους δεν ήταν επαρκή ενώ και η επιλογή τους από ένα ευρωπαϊκό κλαμπ ήταν ιδιαίτερα δύσκολη εξαιτίας τόσο του φυλετικού ρατσιμού που υπήρχε όσο και του χαμηλού επιπέδου ικανοτήτων λόγω της προηγούμενης έλλειψης μέσων εκπαίδευσης που αναφέραμε.
Κάπως έτσι χρειάστηκε να φτάσουμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022 στο Κατάρ για να έχουν όλες οι αφρικανικές χώρες που συμμετέχουν προπονητή από την ήπειρό τους για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού και μάλιστα η κάθεμία από την δική της χώρα.
Μαρόκο – Βαλίντ Ρεγκραγκουί: Η κατάρα του Χαλίλχοντζιτς έγινε δική του ευκαιρία
Ο 47χρονος Μαροκινός, γεννημένος στην Γαλλία, είχε μία μικρή ποδοσφαιρική καριέρα εκεί, αφήνοντας την χώρα μόνο για μία διετία που αγωνίστηκε στην ισπανική Ρασίνγκ Σανταντέρ ενώ πέρασε ακόμα από τις Τουλούζ, Αζαξιό και Ντιζόν. Παρ’ ότι δεν είχε ιδιαίτερα πλούσια καριέρα, κατόρθωσε να παίξει 45 φορές με την εθνική ομάδα του Μαρόκο.
Μάλιστα, ένα χρόνο αφότου τελείωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην άσημη γαλλική Φλεουρί-Μέροζις, μπήκε στο τεχνικό τιμ της πρώτης ομάδας της εθνικής Μαρόκο, όπου έμεινε για ένα χρόνο (2012-2013). Έπειτα, πήγε ως πρώτος προπονητής στην FUS Rabat της πατρίδας, όπου έμεινε για έξι ολόκληρα χρόνια, μέχρι να έρθουν τα… δελεαστικά αν μη τι άλλο πετροδόλαρα της Αλ-Ντουχαΐλ.
Μαζί της κατέκτησε ένα πρωτάθλημα το πρωτάθλημα το 2020 κι ύστερα αποχώρησε για την Γουιντάντ από το Μαρόκο. Πήγε εκεί τον Αύγουστο του 2021 και μπόρεσε να κατακτήσει τόσο το πρωτάθλημα της χώρας όσο και το Τσάμπιονς Λιγκ της αφρικανικής ηπείρου, για τρίτη φορά στην ιστορία της ομάδας.
Παρά την εξαιρετική τροπή που είχε πάρει η θητεία του εκεί, η ξαφνική αποχώρηση του Βαχίντ Χαλίλχοντζιτς από το πάγκο της εθνικής ομάδας του Μαρόκο (εξαιτίας διαφωνιών με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας), που είχε ήδη προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ 2022, του έδωσε την ευκαιρία να κάτσει για πρώτη φορά στον πάγκο της εθνικής ομάδας ως πρώτος προπονητής, καθώς και να παραστεί σ’ ένα Μουντιάλ, πρόκληση που έκανε αμέσως αποδεκτή. Έτσι, ανέλαβε τα ηνία της στις 31 Αυγούστου του 2022 κι έκατσε στον πάγκο της για πρώτη φορά στα φιλικά παιχνίδια του Σεπτεμβρίου.
Όχι και τόσο fun fact: Τουλάχιστον για τον ίδιο τον Βαχίντ Χαλίλχοντζιτς, αφού αυτή ήταν η τρίτη φορά που απολύεται από ομάδα που έχει οδηγήσει στην τελική φάση Μουντιάλ και δεν παρίσταται μαζί της εκεί. Ευτυχώς, η αδικία αυτή δεν έχει συμβεί και στην τέταρτη περίπτωση με την Αλγερία, αφού πήγε μαζί της στο Μουντιάλ του 2014.
Καμερούν – Ριγκομπέρτ Σονγκ: Το σύμβολο του Καμερούν που έφτασε κοντά στον θάνατο στα 40 του χρόνια
Ο 46χρονος Καμερουνέζος τεχνικός έχει κοουτσάρει μόνο ομάδες της εθνικής Καμερούν στην καριέρα του. Μέχρι το 2010 ήταν εν ενεργεία ποδοσφαιριστής έχοντας περάσει μεταξύ άλλων από Λίβερπουλ, Γουέστ Χαμ, Κολωνία, Λανς, Γαλατάσαραϊ και Τραμπζονσπόρ ενώ παραμένει μέχρι σήμερα ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην εθνική με 137 στα 17 χρόνια που υπήρξε διεθνής.
Η μεγάλη σημασία της οντότητάς του για το ποδόσφαιρο της χώρας του τον βοήθησε να κάνει το ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας από την ίδια την εθνική. Παρ’ ότι το 2015 έφτασε κοντά να αναλάβει ως πρώτη δουλειά την εθνική ομάδα του Τσαντ, η συμφωνία δεν επετεύχθη ποτέ και οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν.
Έτσι, τον Φλεβάρη του 2016 η ομοσπονδία του Καμερούν του έδωσε την ευκαιρία να κοουτσάρει την εθνική ομάδα, η οποία τότε θα αποτελούνταν μόνο από παίκτες που αγωνίζονται στο εγχώριο πρωτάθλημα. Δυστυχώς όμως, ένα ανεύρισμα στον εγκέφαλο, που ανακάλυψε έπειτα από εγκεφαλικό που υπέστη τον Οκτώβριο του 2016 και τον κράτησε σε κώμα για δύο μέρες, τον ανάγκασε να σταματήσει και να αφοσιωθεί στο σοβαρό αυτό πρόβλημα υγείας του.
Μετά την μεγάλη μάχη που έδωσε επέστρεψε ως νικητής το 2017 και κοούτσαρε την ομάδα στα προκριματικά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής 2018, όμως αυτή τερμάτισε τελευταία στον όμιλο με δύο ήττες και μία ισοπαλία. Έπειτα, παρέμεινε προσωρινά στην θέση του μέχρι να βρεθεί ο επόμενος τεχνικός, ο οποίος ήταν ο Κλάρενς Σέεντορφ, και τον Οκτώβριο του 2018 ανέβαλε την Κ23 της χώρας.
Τελικά ο Σονγκ ανέλαβε και πάλι την πρώτη ομάδα του Καμερούν τον Φλεβάρη του 2022 οπότε και αντικατέστησε τον Τόνι Κονσεϊσάο κι έτσι του δόθηκε η ευκαιρία να κάτσει στον πάγκο για πρώτη φορά σ’ ένα μεγάλο τουρνουά.
Fun Fact: Ο Άλεξ Σονγκ, που έχει περάσει από Άρσεναλ και Μπαρτσελόνα και τώρα βγάζει το… ψωμί του στο Τζιμπουτί, είναι ανηψιός του!
Διαβάστε ακόμη: Παγκόσμιο Κύπελλο 2022: Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τη διοργάνωση του Κατάρ (1ος όμιλος)
Γκάνα – Ότο Άντο: Ένας γερμανοθρεμένος πρωτάρης στην υπηρεσία των «μαύρων αστεριών»
Ο 47χρονος Γκανέζος τεχνικός γεννήθηκε (από Γκανέζους γονείς) και μεγάλωσε ποδοσφαιρικά στην Γερμανία όπου και πέρασε όλη του την ταπεινή ποδοσφαιρική του καριέρα. Αγωνίστηκε μεταξύ άλλων στο Ανόβερο, την Μπορούσια Ντόρτμουντ, την Μάιντς και το Αμβούργο. Φόρεσε μάλιστα και 15 φορές την φανέλα της εθνικής ομάδας της Γκάνας.
Από την τελευταία και ιστορική αυτή ομάδα της Γερμανίας ξεκίνησε και την προπονητική του καριέρα. Αρχικά φυσικά στις ακαδημίες μέσω των οποίων έγινε για ένα πολύ μικρό διάστημα το 2013 προσωρινός βοηθός της πρώτης ομάδας. Τις σεζόν 2013-2015 συνεργάστηκε με την ομοσπονδία της Γκάνας στην οποία ανέλαβε τον ρόλο του επικεφαλής του τμήματος σκάουτινγκ.
Ένα χρόνο αφότου σταμάτησε από κείνη την θέση πήγε ως βοηθός στην Νόρτζελαντ για ένα έτος (2016-2017) κι έπειτα έγινε προπονητής ανάπτυξης ταλέντων στην Γκλάντμπαχ για μία διετία (2017-2019). Από εκεί τον είδε η Ντόρτμουντ που του έδωσε τον ίδιο ρόλο μέχρι να τον κάνει βοηθό στην πρώτη ομάδα (τότε βρισκόταν προσωρινά ακόμα ο νυν προπονητής, Έντιν Τέρζιτς) τη σεζόν 2020-2021.
Κάπου εκεί του δόθηκε ξανά η ευκαιρία να υπηρετήσει την χώρα και του και δεν την απέρριψε και πάλι αφού ανέλαβε χρέη βοηθού προπονητή στην πρώτη ομάδα τον Σεπτέμβριο του 2021. Μετά την απόλυση του Μίλοβαν Ράγιεβατς ανέβαλε προσωρινά χρέη πρώτου προπονητή και αφότου κατόρθωσε να εξασφαλίσει την παρουσία της Γκάνας στο Μουντιάλ αποκλείοντας την υπερδύναμη Νιγηρία, κέρδισε στις 29 Μαρτίου του 2022 την μονιμοποίησή του. Ουσιαστικά από το 2008 που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, αυτή είναι η πρώτη του κανονική δουλειά του Ότο Άντο ως πρώτος προπονητής.
Σενεγάλη – Αλιού Σισέ: Ο άνθρωπος των επιτυχιών που καθιέρωσε την ομάδα στις μεγάλες δυνάμεις της Αφρικής
Η Σενεγάλη είναι από τις χώρες που προτιμά συχνά πυκνά γηγενείς προπονητές, αφού είναι ένα από τα πιο ανεπτυγμένα ποδοσφαρικά έθνη της Αφρικής και συνεχίζει να γνωρίζει ιδιαίτερη ανάπτυξη, ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Ο Αλιού Σισέ είναι με διαφορά ο μακροβιότερος προπονητής μεταξύ των πέντε χωρών της Αφρικής, που θα συμμετέχουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2022, αφού ενώ όλοι οι άλλοι ανέλαβαν τις ομάδες τους από το ξεκίνημα του 2022 και μετά, αυτός βρίσκεται στον πάγκο της Σενεγάλης από το 2015 και έχει ήδη την εμπειρία του Μουντιάλ του 2018. Εκεί, η Σενεγάλη δεν είχε και τόσο καλή παρουσία, αφού βγήκε τρίτη σε ισοβαθμία με την δεύτερη Ιαπωνία και αποκλείστηκε στην φάση των ομίλων έχοντας ως αντιπάλους ακόμη τις Κολομβία και Πολωνία.
Ο 46χρονος Σενεγαλέζος τεχνικός γεννήθηκε στην πατρίδα, όμως ξεκίνησε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Γαλλία σε ηλικία 18 ετών, οπότε και πήγε στην Λιλ. Ακολούθησαν μεταξύ άλλων η Σεντάν (δις), η Παρί Σεν Ζερμέν, η Μονπελιέ, η Μπέρμιγχαμ Σίτι και η Πόρτσμουθ. Φόρεσε και το εθνόσημο των «λιονταριών της Τεράνγκα» πραγματοποιώντας 35 εμφανίσεις. Ολοκλήρωσε την ποδοσφαιρική του καριέρα στην Νιμς το 2009.
Η πρώτη του σημαντική προπονητή δουλειά ήταν στην Κ23 της Σενεγάλης, όπου εργάστηκε για περίπου δύο χρόνια (2013-2015), όταν και αναβαθμίστηκε σε προπονητής της ομάδας των ανδρών τον Μάρτιο του 2015, όπου παραμένει ακόμα και σήμερα, δηλάδ για επτά συναπτά έτη (!!).
Μ’ αυτόν στο τιμόνι της, αλλά και με πλούσιο ποδοσφαιρικό ταλέντο στο ρόστερ της , η Σενεγάλη έφτασε δύο φορές στον τελικό Κυπέλλου Εθνών Αφρικής (2019 και 2021), κατακτώντας το τρόπαιο την δεύτερη για πρώτη φορά στην ιστορία της. Επικράτησε στον τελικό στα πέναλτι (0-0 κ.δ.) της Αιγύπτου, με τον Σαντιό Μανέ να αναδεικνύεται κορυφαίος παίκτης της διοργάνωσης και τον Εντουάρντ Μεντί καλύτερος τερματοφύλακας.
Μάλιστα, εξασφάλισε και την παρουσία της στα δύο Μουντιάλ που είχε την δυνατότητα, πρώτα σ’ αυτό της Ρωσίας το 2018 με τα αποτελέσματα που είπαμε παραπάνω και τώρα στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2022 του Κατάρ.
Πρόκειται με διαφορά για τον πιο έμπειρο προπονητή από τους υπολοίπους όσον αφορά την θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού και κάπως έτσι, σε συνδυασμό με το ταλαντούχο ρόστερ του, είναι εκείνος που έχει το μεγαλύτερο «βάρος» για να φέρει κάποια επιτυχία.
Μιλάμε άλλωστε για μία χώρα, που πέρα από την παρουσία του Σισέ, έχει προκριθεί άλλη μια φορά στα τελικά της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης το 2002, οπότε κι έφτασε στα προημιτελικά της διοργάνωσης αποκλειόμενη από την Τουρκία στην παράταση.
Διαβάστε ακόμη: Παγκόσμιο Κύπελλο 2022: Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τη διοργάνωση του Κατάρ (2ος όμιλος)
Τυνησία – Τζαλέλ Καντρί: Ο προπονητής που άφησε τα χρήματα για να οδηγήσει την χώρα του στην επιτυχία
Ο 50χρονος Τυνήσιος δεν είχε ποδοσφαιρική καριέρα. Ξεκίνησε κατευθείαν από το στάδιο του προπονητή. Έκανε τα πρώτα του βήματα τη σεζόν 2001-2002 με την Τζέρμπα στην πατρίδα του και συνέχισε να κοουτσάρει εθνικούς συλλόγους μέχρι ένα διάλειμμα που έκανε τη σεζόν 2007-2008 για την Κ20 της Τυνησίας. Μετά συνέχισε στο ίδιο μοτίβο μέχρι που η Νταμάκ από την Σαουδική Αραβία του χτύπησε την πόρτα το 2011 κι έτσι αποφάσισε να περάσει τα σύνορα της πατρίδας του για πρώτη φορά στην καριέρα του.
Η εμπειρία στην Σαουδική Αραβία δεν κράτησε πολύ, παρ’ ότι συνεργάστηκε και με την Αλ-Ανσάρ, κι έτσι επέστρεψε στην πατρίδα του για την Μπενί-Κχαλέντ. Η Αλ-Νάχντα τον δελέασε ξανά και τον έφερε πίσω στην Σαουδική Αραβία (2012-2013), όμως μία ευκαιρία να γίνει βοηθός στην ομάδα ανδρών της Τυνησίας, τον οδήγησε να αποχωρήσει και πάλι από το αραβικό κράτος για ένα μικρό διάστημα (2013). Ύστερα, επέστρεψε πάλι στην Αλ-Νάχντα (2013-2014), ακολούθησαν δύο θητείες στην Αλ-Κχαλίζ (2014-2016 και 2016-2017) μέχρι να επιστρέψει στην Τυνησία για περίπου 1,5 χρόνο προτού αναχωρήσει και πάλι για την αραβική χερσόνησο, αυτή τη φορά για τα ΗΑΕ και την Έμιρεϊτς κλαμπ (2018-2019). Στην συνέχεια πήγε στην ST (Stade Tunisien), στην Αλ-Αχλί Τρίπολι (Λιβύη, 2020-2021) και στην Αλ-Ανταλάχ (Σαουδική Αραβία – 2021).
Έπειτα, επέστρεψε και πάλι στην εθνική Τυνησίας, αυτή τη φορά ως βοηθός της ομάδας των Ανδρών (2021-2022). Μάλιστα, στις 23 του Γενάρη έκατσε στον πάγκο της ομάδας ως πρώτος προπονητής για πρώτη φορά, αφού ο Μοντχέρ Κεμπαιέρ είχε προσβληθεί από κορωνοϊό, και βοήθησε την ομάδα του να προκριθεί επί της Νιγηρίας νικώντας με 1-0 και να πάει στα προημιτελικά του Κυπέλλου Εθνών Αφρικών. Εκεί επέστρεψε ο Κεμπαιέρ στον πάγκο της ομάδας κι εκείνη ηττήθηκε με 1-0 από την Μπουρκίνα Φάσο και αποκλείστηκε, με αποτέλεσμα ο ίδιος να απολυθεί και ο Τζαλέλ Καντρί να αναλάβει κανονικότατα ως πρώτος τεχνικός της ομάδας πλέον.
Την οδήγησε στα τελικά του Μουντιάλ του Κατάρ και φυσικά κέρδισε με το σπαθί του την ευκαιρία να παραστεί στην μεγαλύτερη ποδοσφαιρική γιορτή προπονώντας την εθνική ομάδα της χώρας του.
