Οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς έφτασαν μια ανάσα από την πηγή, όμως τώρα μοιάζουν έτοιμοι να γλιστρήσουν από τον λόφο. Ωστόσο, η εικόνα των τελευταίων μηνών, μετά το καταθληπτικό τους ξεκίνημα, κάνει πολύ πιο διαχειρίσημη μια ενδεχόμενη πτώση.
Πριν τον δεύτερο ημιτελικό της Λίβερπουλ με την Μπαρτσελόνα, ο Γιούργκεν Κλοπ είχε δηλώσει κατά την συνέντευξη τύπου πως “Αν τα καταφέρουμε, πανέμορφα. Αν όχι, θα φροντίσουμε να αποτύχουμε πανέμορφα”. Μπορεί στην περίπτωση των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς, μια ήττα στο όριο από τους εν δυναμεί πρωταθλητές να μην είναι αποτυχία, όμως επιτρέψτε μου να γίνω μάντης κακών.
Δεν μπορώ να τους θεωρήσω αουτσάιντερ, όμως δυσκολεύομαι να βρω δικλείδες, από τις οποίες θα καταφέρουν να κρατηθούν ψυχολογικά, κόντρα στους φουριόζους Γκρίζλις, που έρχονται για εκδίκηση, λίγες μέρες μετά την ήττα τους στο Σαν Φρανσίσκο. Η έδρα πλέον είναι παράγοντας, όμως δεν θα μου κάνει καμία εντύπωση αν οι Γκρίζλις φύγουν με το εισιτήριο για Γιούτα ανά χείρας.
Ακόμα κι αυτό το σενάριο όμως, καθιστά την σεζόν των Γουόριορς αποτυχημένη;
Βλέποντας τον αγώνα, ένιωθες το μοιραίο να έρχεται, αγνοούσες όμως τον τρόπο με τον οποίον θα σφραγιστεί. Αν είσαι φίλος της παρέας του Κάρι, πιστεύω πως μέσα, καταβάθος, είπες πως “αν είναι να χάσουμε, ας χάσουμε έτσι”. Με μια σκοτωμένη επίθεση (και βήματα του Κάλντουελ-Πόουπ) που καταλήγει σε τρίποντο του ΛεΜπρόν από τα εννιά μέτρα.
Μετά το συγκλονιστικό πρώτο τους ημίχρονο, με άμυνα που ξεπερνούσε τα όρια του συγκινητικού και προσήλωση στο πλάνο που σίγουρα θα έκανε περήφανο τον Στιβ Κερ, οι Γουόριορς έκαναν επίδειξη των αδυναμιών τους στην τρίτη περίοδο. Πέντε λάθη στο πρώτο ημίχρονο, επτά στο τρίτο δωδεκάλεπτο. Παρότι ο Ντέιβις βρήκε ρυθμό και ο ΛεΜπρόν έπαψε να κυνηγάει τα φαντάσματα του πρώτου μέρους, Κάρι και Γουίγκινς έμοιαζαν ικανοί να κάνουν ανατροπή στην ανατροπή. Για την ακρίβεια, αυτό έπραξαν, απλά δεν ήταν αρκετό.
Αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα κυνικοί, μακριά από την αλήθεια των αριθμών, οι “Πολεμιστές” απλά δεν είχαν… αρκετούς καλούς παίκτες, ώστε να πάρουν το διπλό. Άλλωστε, μιλάμε για ομάδα που αντιμετώπισε τους AD, Ντράμοντ, Χάρελ με τους Γκριν, Λούνεϊ και Τοσκάνο-Άντερσον!
Δίχως τρεις από τους καλύτερους έξι παίκτες τους (Τόμσον, Ούμπρε, Γουάιζμαν), η τελευταία δυναστεία του NBA έπεσε ηρωικά. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν θα προλάβει να σηκωθεί πριν τον τελικό της Παρασκευής, ξέρουμε όμως πως κατάφερε να ξεφύγει από την μετριότητα των πρώτων μηνών, να αντιπαρέλθει στα σχεδιαστικά λάθη και να βρει, έστω κι αργά, την ταυτότητα της.
Τα σφάλματα του καλοκαιριού
Ο δημιουργός αυτής της ομάδας, ο άνθρωπος που την έχτισε από το 0, μέσα από την διαδικασία του Draft, φέτος δεν πήρε πολύ καλό βαθμό. Ο Μπομπ Μάιερς απέφυγε τον ΛαΜέλο Μπολ (ο οποίος τρελαινόταν με την προοπτική), κάτι που στην πράξη δεν φαίνεται πως τον δικαιωνεί. Ναι, η ατομική προοπτική του Γουάιζμαν είναι ενδιαφέρουσα, όμως μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός πως με εκείνον εκτός παρκέ οι Γουόριορς είναι (καθαρά) καλύτεροι. Μέχρι τον τραυματισμό του ψηλού τους, οι “Πολεμιστές” είχαν την 9η καλύτερη άμυνα και την 24η καλύτερη επίθεση στην λίγκα. Από την στιγμή που βγήκε νοκ-άουτ, μετρούν την 5η και την 10η αντίστοιχα.
Από εκεί και πέρα, το κενό του Κλέι Τόμσον καλύφθηκε άμεσα, όχι επάξια. ΠΡΟΣΟΧΗ! Κανείς δεν έπρεπε και δεν θα έπρεπε να περιμένει από τον Κέλι Ούμπρε να γίνει… Splash Brother, όμως η αλήθεια είναι πως μέχρι στιγμής το μείγμα δεν έχει “δέσει”. Από την μια οι μέτριες επί το πλείστον εμφανίσεις, από την άλλη τα… μουρμουριτά πέρι προβληματικής επιρροής εκτός παρκέ, δεν άργησαν να κάνουν τον αλλοπρόσαλλο φόργουορντ διαθέσιμο. Δεν αποχώρησε, όμως σίγουρα πλέον πρέπει να πείθει, όχι να πείθεται.
Το τρίτο και τελευταίο σημείο αμφισβήτησης, είναι η αναπληρωματική στελέχωση, κυρίως όσον αφορά τις θέσεις στο 4-5. Δεν νοείται μια ομάδα να φτάνει στα Playoffs με τεσσάρια ανάγκης, τον Μπέιζμορ και τον Μούλντερ, την ώρα που η περσινή έκπληξη, Έρικ Πασκάλ, χειροκροτά από τον πάγκο. Αυτό συνδέεται και με την θέση του σέντερ, όπου ο τραυματισμός του Μαρκίς Κρις δεν καλύφθηκε ποτέ, με αποτέλεσμα ο Κεβόν Λούνι να παλέυει μόνος, όταν ο Στιβ Κερ αποφασίζει να πάει στην πεπατημένη, μακρία από το small ball.
Η αλλαγή ταυτότητας του Κερ μέσω… Ντρέιμοντ Γκριν
Δεν ήταν ποτέ μυστικό, πως η παρουσία του Dray στον οργανισμό είναι κάτι παραπάνω από κομβική. Χθες, ολοκλήρωσε τον αγώνα δίχως να σκοράρει εντός πεδιάς. Επίσης, μάζεψε εννιά ριμπάουντ, μοίρασε οκτώ ασίστ, έκανε τρεις τάπες και τρία κλεψίματα. Ταυτόχρονα, κλείδωσε τον Άντονι Ντέιβις, αντάλλαξε μπόλικες ευχές για το καλοκαίρι, φώναξε σε όποιον διαιτητή βρήκε μπροστά του και εν τέλει απέδειξε αυτό που άργησε να αποδεχθεί ο Στιβ Κερ.
Πως φέτος, οι συνθήκες που δημιουργούν απαιτούν λάθη, παράδοξα, ρίσκα. Όπως είπε ο Καναδός συγγραφέας Λόρενς Πίτερ, Αν δυο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό, δοκίμασε τρία. Ε, ο Στιβ Κερ έκανε τέσσερα.
Ο άνθρωπος που σφράγισε την σπουδαιότερη δυναστεία της περασμένης δεκαετίας κατάλαβε πως, ελλείψει του έτερου Καππαδόκη, η παρέα του Κάρι πρέπει να ξεκινάει από την άμυνα, όχι το αντίθετο. “Έχτισε” αμυντικό μομέντουμ, κατάφερε να κρύψει τις αδυναμίες του σούπερ σταρ του με δυναμικά hedge out σε κάθε pick ‘n roll, παρέδωσε τα κύρια αμυντικά καθήκοντα σε Γκριν, Γούιγκινς, Τοσκάνο-Άντερσον και στάματησε να… βγάζει στην σέντρα τους ψηλούς που δεν έχει για τα ριμπαόυντ που δεν έπαιρναν.
Σίγουρα, η αχίλλειος πτέρνα αυτής της ομάδας αμυντικά μπορεί να θεωρηθεί κομβική σε μια ενδεχόμενη διασταύρωση με τους Τζαζ του Γκομπέρ. Ωστόσο, με προσανατολισμό παρόμοιο με το χθεσινό (από πλευράς ενέργειας, όχι σχεδίου), οι Γουόριορς μπορούν να ανταπεξέλθουν. Τουλάχιστον στην πίσω πλευρά του παρκέ, καθώς μπροστά, υπάρχει ένας εξίσου άλυτος γρίφος.
Μετά τον Στεφ το… χάος
Στοιχείο πρώτο. Οι Γουόριορς διαθέτουν τον σπουδαιότερο σουτέρ στην ιστορία του σπορ.
Στοιχείο δεύτερο. Η αρμονία του επιθετικού συστήματος, χάρη στην συνεχή κίνηση του Κάρι και τις playmaking αρετές των περισσότερων φόργουορντς, προσδίδει μια συνέχεια σε ότι θαυμάσαμε από το 2015.
Στοιχείο τρίτο. Δίχως τον Κάρι, οι Γουόριορς είναι επιθετικά ανύπαρκτοι, ακριβώς γιατί δεν είναι αρκετά καλοί. Ή μάλλον, είναι ιστορικά κακοί. Με τον ηγέτη τους στο παρκέ, έχουν την 10η καλύτερη επίθεση φέτος.
Δίχως αυτόν, την χειρότερη της τελευταίας πενταετίας!
Όσοι είδαν έστω τα τελευταία πέντε λεπτά του χθεσινού αγώνα, κατανοούν στο έπακρο τι εννοώ. Οι Λέικερς αποφάσισαν πως προτιμούν να “πεθάνουν”, παρά να τους “σκοτώσει” ο Κάρι. Και δικαιώθηκαν. Ο δαίμονας τσέπης δεν είχε καν την ευκαιρία να πάρει την κατάσταση στα χέρια του, καθώς οι δύο τελευταίες επιθέσεις κατέληξαν στα χέρια των Γουίγκινς και Πουλ.
Σίγουρα, η επιστροφή του Κλέι Τόμσον θα περιορίσει το ζήτημα, ωστόσο ο Στιβ Κερ βλέπει πως το κουπί δεν είναι σχεδιασμένο για δύο. Ακριβώς γι’ αυτό, το όνομα που ακολουθεί κρίνει εν πολλοίς την… δεύτερη ευκαιρία που αναζητούν οι “Πολεμιστές”.
Το στοίχημα Γουίγκινς αποδίδει καρπούς
Νιώθω συγκλονισμένος που θα χρειαστεί να το παραδεχθώ δημόσια, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω σε βάθος τον τρόπο με τον οποίον ο Στιβ Κερ κατάφερε να αξιοποιήσει τον Καναδό σε τέτοιο βαθμό, έτσι ώστε να μετατρέψει τον στάσιμο, ράθυμο και μπλαζέ σταρ των Γουλβς σε… Warrior με W κεφαλαίο.
Όταν οι “Πολεμιστές” αποφάσισαν πως το καλύτερο που μπορούν να πάρουν ως αντάλλαγμα για τον Ντι Άντζελο Ράσελ ήταν το no1 του Draft του 2014, πολλοί απόρρησαν και δικαίως. Μετά το 2016, ο Γουίγκινς δεν έδειξε ικανός να εξελιχθεί όπως… επιτάσει η μόδα. Προσπάθει να επιβληθεί αθλητικά, άτεχνα, αλλοπρόσαλλα. Δεν έδειξε ιδιαίτερη θέληση στην άμυνα, δεν πήγαινε πρώτος για βάρη, δεν έπαιρνε την μπάλα όταν αυτή ζύγιζε τόνους, σκοράρε λίγο, σουτάροντας πολύ.
Θα μπορούσε αυτός ο παίκτης να ταιριάξει στο σύστημα του Στιβ Κερ; Απ’ ότι φαίνεται, όχι απλά προσαρμόζεται, αλλά το ανεβάζει και επίπεδο. Το… πείραμα του Γουίγκινς αποδείκνυει πως το “σκουπίδι” ενός, μπορεί να είναι ο θησαυρός του άλλου. Όταν ένας νεαρός παίκτης φεύγει από ένα περιβάλλον που έχει συνηθίσει να παλέυει στην μετριότητα για να αγωνιστεί δίπλα σε πρωταθλητές, οι απαιτήσεις ναι μεν αλλάζουν, όμως μαζί τους αλλάζει κι ο ρόλος.
Στο σύνολο που έχτισε ο Κερ, ο Γουίγκινς έχει συγκεκριμένο ρόλο. Εξουδετέρωση του καλύτερου αντίπαλου forward, εξασφάλιση περισσότερων κατοχών, αξιοποίηση iso καταστάσεων σε καταστάσεις mismatch.
Τα αποτελέσματα; Εντυπωσιάκα.
Χρονιά καριέρας επιθετικά, με κορυφαία ποσοστά εντός πεδίας σε δίποντο και τρίποντο, όντας τρομακτικά πιο efficient σε σχέση με την θητεία του στην Μινεσότα. Ταυτόχρονα, αξιοποιεί στο έπακρο τις αμυντικές αρετές του, στηρίζεται περισσότερο στο μάκρος και λιγότερο στην αθλητικότητα, δίχως να εκμαιεύει καταστάσεις με την μπάλα ανά χείρας.
Με τον μικρό αστέρισκο της προσθήκης του Κλέι Τόμσον, ο Ουίγκινς φαίνεται πως δίνει στους “Πολεμιστές” όλα όσα έψαχναν στο “3”, στην μετά-Ντουράντ εποχή. Αρχίζει να αποκτά σταθερότητα, δίνεις βάσιμες λύσεις στους συμπαίκτες του και όπως έδειξε χθες, μπορεί πλέον να τρέχει ατομικά σερί κρίσιμα για την εξέλιξη του ματς. Αν, όπως εύστοχα σημείωσε στο Twitter ο Ρομπ Πέρεζ, οι επιθέσεις του σταματήσουν να μοιάζουν με τις κάρτες ευκαιρίας στην Monopoly, τότε το λαχείο πάει προς εκταμίευση. Και δεν θα είναι το μόνο.
Η αναγέννηση του Τζόρνταν Πουλ
Μετά την αναγνωριστική περσινή σεζόν, όπου τα σκαμπανευάσματα έθεσαν εν αμφιβόλω την χρησιμότητα της επιλογής του, ο Τζόρνταν Πουλ καταφέρνει μέσω… παράπλευρης οδού να δικαιώσει τους ιθύνοντες των “Πολεμιστών”. Το καλοκαίρι, όσο ο πρωταθλητής κρινόταν στην φούσκα το Ορλάντο, ο Πουλ βρισκόταν σε μια δική του φούσκα, δουλεύοντας ακατάπαυστα για να βελτιωσεί τις επιθετικές αρετές του.
Μετά από ένα μέτριο ξεκίνημα στην σεζόν, οι Γουόριορς τον έστειλαν στην ομάδα του Σάντα Κρουζ. Όπως συνέβη στις περιπτώσεις των Ποκουσέφσκι, Μπράουν, Πόρτερ Τζούνιορ και πολλών ακόμα, ο υποβιβασμός στην G-League λειτούργησε ευεργετικά.
Ο Πουλ επέστρεψε στην πρώτη ομάδα με την ψυχολογία στα ύψη, κέρδισε επάξια μια θέση στο ρόστερ και πριν λίγες μέρες, έγινε ο πρώτος “Πολεμιστής” μετά τον Στεφ Κάρι που πετυχαίνει 35+ σε έναν αγώνα πριν κλείσει τα 21 του χρόνια.
Κόντρα στους Γκρίζλις, ο νεαρός γκαρντ κάλυψε επάξια τον Κάρι στα λεπτά ξεκούρασης του, ενώ τα ξημερώματα είχε εξαιρετική παρουσία στο τελευταίο δεκάλεπτο, παρότι αστόχησε σε ένα καθοριστικό σουτ, που έμελλε να είναι και το τελευταίο της ομάδας του στο ματς.
Ειδικότερα από την στιγμή που νωρίτερα, ένα δικό του σουτ είχε φέρει μπροστά τους “Πολεμιστές”. Ο απόφοιτος του Μίσιγκαν κέρδισε μια θέση στην πεντάδα που τελείωσε το ματς, ακριβώς γιατί έδειξε πως δεν φοβάται πια τον εαυτό του. Αν αμφιβάλλετε, ιδού η απόδειξη.
Ο παίκτης που πέρσι έκανε προσποίηση σε αμαρκάριστο τρίποντο, φέτος πάει να καρφώσει στα μούτρα του ΛεΜπρόν. Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος ενός αθλήτη που, υγείας θέλοντως και Κερ επιτρέποντως, θα θέσει σοβαρή υποψηφιότητα για το βραβείο του έκτου παίκτη της ερχόμενης σεζόν.
Η αυταπάρνηση του Χουάν Τοσκάνο-Άντερσον
Κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της χρειάζεται έναν παίκτη που ξέρει όσο λίγοι την απόρριψη. Που βολεύεται με τον ρόλο του Δαυίδ, που προκαλεί και δεν προκαλείται από γίγαντες. Η ιστορία του γηγενή, γεννημένου στο Σαν Φρανσίσκο Χουάν Τοσκάνο-Άντερσον είναι κάτι παραπάνω από ένα success story. Πράττοντας σαν άλλος Ματ Μπαρνς, σαν λιγότερο καταξιωμένος Ιγκουοντάλα, ο Μεξικανός κέρδισε με το σπαθί του εγγυημένο συμβόλαιο με την ομάδα των ονείρων του.
Το 2015 έφτασε να παίζει στην λίγκα του Μεξικού, αφού κανένας δεν τον είχε πιστέψει στο Draft. Το 2018, πήρε την ευκαιρία στην θυγατρική ομάδα των “Πολεμιστών”. Φέτος, συστήθηκε στο Bleacher Report, όταν το γνωστό Μέσο τον ανέφερε ως… “συμπαίκτη του Στεφ Κάρι”!
Ο Στιβ Κερ, σε μια από τις ουκ ολίγες φορές που τον εγκωμίασε, τον χαρακτήρισε ως έναν “μίνι Ντρέιμοντ Γκριν”, καθώς κάνει ότι του ζητήσεις εντός του παρκέ. Πρόσφατα, δήλωσε πως τον θεωρεί παίκτη “φτιαγμένο για τα Playoffs”, καθώς τα επίπεδα έντασης του είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Ειδικά, όταν μιλάμε για κάποιον που βάζει την ομάδα πάνω από την ίδια του την σωματική ακεραιότητα. Κυριολεκτικά!
Η επόμενη μέρα
Δεν ξέρουμε αν η σεζόν των “Πολεμιστών” θα τελειώσει αυτό, το επόμενο ή το παραεπόμενο Σάββατο. Ξέρουμε όμως πως θα τελειώσει δίχως πρωτάθλημα. Πάραυτα, θα αφήσει πίσω της μια σημαντική πρόοδο. Οι Γούοριορς είδαν τον εχθρό στον καθρέπτη, άργησαν άλλα τόλμησαν να τον κάνουν κομμάτια.
Βρήκαν νέους πρωταγωνίστες, κατανόησαν πως το ελάχιστο ρίσκο δεν συνοδεύεται εύκολα με μέγιστη αντάμοιβη. Όποτε, όπως κι όπου κι αν τελειώσει η φετινή χρονιά της παρέας του Κάρι, το επόμενο βήμα είναι το σημαντικότερο όλων, μέχρι το επόμενο. Με τον χρόνο εχθρό, τον Κάρι στα 34 και τον Κλέι με δύο σοβαρούς τραυματισμούς στο ιστορικό του, περιθώρια για υπομονή δεν υπάρχουν.
Αν θέλουν να φοβίσουν ξανά, πρέπει να φοβηθούν. Αν θέλουν να λυτρωθούν ξανά, πρέπει να λυτρώσουν. Αν δεν θες να χαθείς, πρέπει πρώτα να χάσεις. Οι Γουόριορς συνήθισαν να χάνουν την τελευταία διετία. Έχουν την ικανότητα να ενοχλήσουν ξανά την οροφή της Δύσης, ή το επαναλαμβανόμενο ψέμα θα γίνει η νέα αλήθεια;
Υ.Γ. Στον απόηχο του επικού ματς που παρακολουθήσαμε, πρέπει να επισημάνουμε πως όποιος σκέφτηκε το τουρνουά των Play-In, μάλλον αξίζει αύξηση κι όχι απόλυση, κύριε ΛεΜπρόν. Ή μάλλον, ας το θέσω με τα λόγια του Μαρκ Στάιν στο Twitter:
Μπορεί όντως κάποιος να απολυθεί απόψε, όμως σίγουρα δεν θα είναι εκείνος που είχε αυτή την ιδέα!
Υ.Γ. 2 Πόσο κρίμα για τον δεύτερο σπουδαιότερο γκαρντ όλων των εποχών, τον άνθρωπο που άλλαξε μια για πάντα το άθλημα, να μένει στην ιστορία για δύο φωτογραφίες, στις οποίες βρίσκεται στην λάθος πλευρά του νομίσματος…
Υ.Γ. 3 Αν, λέω αν, οι Γουόριορς ξεπέρασουν τους Γκρίζλις και τον… εαυτό τους, τότε στον πρώτο γύρο περιμένουν οι Τζαζ. Νο1 εναντίον νο8. Χμμμμμμμμμμμμμμμμ… Δεδομένης της κατάστασης των “Μορμόνων”, ας μάθουμε καλού κακού αν το “We Believe 2.0” είναι εύηχο…
1 Σχόλιο
[…] και Τόμσον έφεραν τους Πολεμιστές στην αφάνεια. Πέρσι, Λέικερς και Γκρίζλις τους στέρησαν την επιστροφή στα Pl…, όμως, αν κρίνουμε από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα, απλά […]