Η Νιούκαστλ ζει εδώ και λίγες μέρες μοναδικές στιγμές, με τη διαδικασία της εξαγοράς της να έχει ολοκληρωθεί από τους δισεκατομμυριούχους Σαουδάραβες. Ο Στιβ Μπρους ήταν ο πρώτος που απομακρύνθηκε από το σύλλογο με τον πλέον αδαή και αντιεπαγγελματικό τρόπο, αποδεικνύοντας πως το ποδόσφαιρο έχει μετατραπεί σε ένα παιχνίδι που πλέον δεν αφορά τους ανθρώπους αλλά μονάχα τα χρήματα.
Δεν συνηθίζω να γράφω κείμενα γνώμης, κυρίως γιατί δεν μου αρέσει τόσο να μιλάω για το παρόν αλλά για το παρελθόν. Τότε, που κατ’ εμέ το ποδόσφαιρο είχε διαφορετική αίγλη. Εν έτει 2021 όλα έχουν αλλάξει. Λογικό. Μαζί άλλαξε και το αγαπημένος μας σπορ και η αλήθεια είναι πως μέρα με τη μέρα, το ναδίρ μοιάζει όλο και πιο κοντά.
Ακόμα μία απόδειξη όλων αυτών, είναι η πρόσφατη εξαγορά της Νιούκαστλ από το Public Investment Fund της Σαουδικής Αραβίας αξίας 500 δισεκατομμυρίων ευρώ. Με… μπροστάρη τον Πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν, οι «καρακάξες» μπήκαν σε νέα εποχή με τον Μάικ Άσλεϊ να παραδίδει τα σκήπτρα της ομάδας.
Κάποιοι συμφωνούν με αυτές τις εξαγορές, εγώ όχι. Πολύ απλά γιατί γίνονται με απώτερο σκοπό τα δις να γίνουν… τρις και όχι για τη μακροπρόθεσμη ευημερία του εκάστοτε συλλόγου. Ωστόσο, δεν είναι αυτό το μεγάλο μου πρόβλημα αυτή τη στιγμή. Αυτό που με ενόχλησε και μου έδωσε την αφορμή για αυτό το κείμενο είναι η σκληρή (είμαι επιεικής) απομάκρυνση του Στιβ Μπρους από τον πάγκο της ομάδας.
Μια νέα εποχή που ξεκινά με λάθος τρόπο…
«Νομίζω ότι μπορεί να είναι η τελευταία μου δουλειά. Δεν αφορά μόνο μένα. Έχει επηρεάσει ολόκληρη την οικογένειά μου. Ήταν πολύ δύσκολο. Το να μην είμαι ποτέ πραγματικά επιθυμητός, να νιώθω ότι οι άνθρωποι ήθελαν να αποτύχω, να διαβάζω ανθρώπους συνεχώς να λένε ότι θα αποτύχω, ότι ήμουν άχρηστος, βλάκας, μια σπατάλη χώρου».
Με αυτά τα λόγια, ο Άγγλος τεχνικός αποχαιρέτησε την ομάδα του κι όπως φαίνεται το ποδόσφαιρο. Λόγια που όσοι παρακολουθούσαν την υπόθεση εξαγοράς του συλλόγου από την αρχή, θα αντιληφθούν πως ήταν άκρως αληθινά.
Από το 2019 που ανέλαβε τη Νιούκαστλ, κανείς δεν τον αποδέχθηκε. Θεωρήθηκε λίγος για ένα σύλλογο που αργά ή γρήγορα θα περνούσε σε… πλούσια, πολύ πλούσια χέρια. Το να κρίνεις τη δουλειά του είναι θεμιτό, ωστόσο ο Στιβ Μπρους δεν μπορεί να κατηγορηθεί ούτε για αυτό καθώς μπορεί να μην εντυπωσίασε για το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα αλλά την κράτησε στην κατηγορία με άνεση και τις δύο σεζόν.
Οκ, έχουν ξανασυμβεί ανάλογες περιπτώσεις. Οκ, ο κόσμος όπως και ο χώρος του ποδοσφαίρου είναι σκληρός. Αλλά ρε παιδιά, μήπως το παρακάναμε λιγάκι και ΕΔΩ;
Την περασμένη Κυριακή, ο ίδιος άνθρωπος συμπλήρωσε 1000 παιχνίδια ως προπονητής και λίγες μέρες μετά απομακρύνθηκε χωρίς κανένα σεβασμό επειδή και μόνο είναι ο Στιβ Μπρους κι όχι κάποιος με μεγαλύτερο στάτους.
Και μην ακούσω από κανέναν, «η ομάδα είναι προτελευταία», καθότι η μοίρα του Μπρους ήταν προδιαγεγραμμένη από τη μέρα που ολοκληρώθηκε η εξαγορά.
Τα χρήματα πάνω απ΄όλα
Το θέμα είναι πως το ποδόσφαιρο έτσι όπως το γνώρισα και έμαθα εγώ, έχει αλλάξει. Έχει μετατραπεί σε μια αέναη μάχη για το ποιος θα γίνει περισσότερο πλούσιος στην πλάτη του άλλου.
Αυτή η τακτική οδηγεί σε απάνθρωπες συμπεριφορές. Ποδοσφαιριστές, προπονητές, οπαδοί παίρνουν το σχήμα του εκάστοτε νομίσματος. Όλα αφορούν αυτά: €, $, £.
Θυμίζω τι συνέβη πριν λίγους μήνες με την Ευρωπαϊκή Σούπερ Λιγκ, ένα εγχείρημα που συμπεριλάμβανε μονάχα τους «δυνατούς», με σκοπό να δημιουργηθεί ένα πλυντήριο χρημάτων που θα μοιράζονταν σε λίγους και… καλούς.
Θυμίζω επίσης πόσο πολύ επιβαρύνονται οι παίκτες με τα συνεχόμενα παιχνίδια για τους συλλόγους και τις εθνικές τους ομάδες. Ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται σε υψηλό επίπεδο, μπορεί να δώσουν άνετα από 50 μέχρι και 70 ματς μέσα σε μία σεζόν. Και πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Οι εμφανίσεις των ομάδων κοντεύουν να γίνουν… σαν τα μονοθέσια της Φόρμουλα 1 από τους χορηγούς ενώ ολόκληροι σύλλογοι, γήπεδα και πρωταθλήματα βαφτίζονται για χάρη κάποιου με χοντρό πορτοφόλι.
Βλέπε Red Bull Salzburg, Alianz Arena και Super League Interwetten.
Ο Στιβ Μπρους ήταν ακόμα ένα πιόνι. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν ακόμα περισσότερα πιόνια σε μια σκακιέρα που φαίνεται να έχει μόνο μαύρα τετράγωνα.
Ακόμα, με λυπεί το γεγονός που μια ομάδα σαν τη Νιούκαστλ, με τόσο μακρά ιστορία και τεράστια βάση οπαδών λειτούργησε έτσι απέναντι σε έναν εξαίρετο επαγγελματία.
Οι νέοι ιδιοκτήτες σίγουρα θα τη μετατρέψουν σε μία μεγάλη δύναμη του αγγλικού ποδοσφαίρου (ας μείνει πρώτα στην κατηγορία…), αλλά για μένα θα παραμείνει ακόμα μία ομάδα που παλεύει με διαφορετικούς όρους από τους υπόλοιπους. Όπως η Σίτι, η Παρί και λιγότερο η Άρσεναλ, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Τσέλσι…
Η πανδημίας μας θύμισε τη σημαντικότητα του οπαδού!
Στο «δικό μου» ποδόσφαιρο, δεν έχουν θέση τα χρήματα. Στο «δικό μου» ποδόσφαιρο, μπάλα παίζουν οι ομάδες που σέβονται πρώτα το ίδιο το παιχνίδι και ύστερα τον άνθρωπο. Ίσως επηρεασμένος κι από τη νέα σειρά της Amazon, το Ted Lasso με τον Τζέισον Σουντέικις. Μια σειρά που σου δείχνει πως το να νικάς δεν είναι το σημαντικότερο πράγμα του κόσμου.
Θέλοντας ή μη, ο άνθρωπος το εφηύρε, ο άνθρωπος έβαλε τους κανόνες, ο άνθρωπος το παίζει, ο άνθρωπος κάθεται σε κερκίδες με βροχή, κρύο ή χιόνι για να στηρίξει με όποιο τρόπο μπορεί.
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, πόσες φορές δεν ανατρέξαμε σε παλαιότερα χρόνια, αναζητώντας τα γεμάτα γήπεδα, τα συνθήματα και τα κορεό. Πόσες φορές είπαμε: «Μου έλειψε το γήπεδο», ή «χωρίς κόσμο χάνεται η ομορφιά του αθλήματος».
Όσα χρήματα κι αν έβαζες στις άδειες από κόσμο κερκίδες, δεν θα άλλαζε κάτι.
Όχι άλλοι… Κρένκε
Ξέρω πως η εποχή έχει αλλάξει. Ξέρω πως οι διαφημίσεις και οι χορηγοί είναι απαραίτητοι. Ξέρω πως τα χρήματα θα αγοράζουν πάντα τους καλύτερους ποδοσφαιριστές και θα φτιάχνουν τα πιο όμορφα και μεγάλα γήπεδα.
Ξέρω όμως επίσης, πως αν συνεχίσουμε με αυτό τον τρόπο, οι οπαδοί θα απομακρυνθούν. Θα απομακρυνθούν γιατί δεν θα γουστάρουν τον καινούργιο, νέοπλουτο ιδιοκτήτη που δεν έχει ιδέα από ποδόσφαιρο. Θα απομακρυνθούν γιατί η ομάδα θα δώσει μεγαλύτερη σημασία στην αγορά αδιάφορων σταρ και όχι παιδιών που θα ματώνουν τη φανέλα. Θα απομακρυνθούν γιατί η καρδιά και το μυαλό θα έχει σταματήσει να κυριαρχεί στο «βασιλιά των σπορ»…
Για αποφυγή παρεξηγήσεων, ούτε φαν της Νιούκαστλ είμαι, ούτε του Μπρους. Είμαι φαν του ποδοσφαίρου, της παιδείας και όχι του παραλογισμού. Το θέμα δεν είναι πάντα να νικάς, ούτε πάντα να είσαι ο καλύτερος. Το θέμα είναι η χαρά και ο ενθουσιασμός που σου χαρίζει αυτό το πανέμορφο παιχνίδι!
Πηγές: wikipedia.org
Διαβάστε ακόμα:
Έλτον Τζον – Γουότφορντ: Μία σχέση ζωής με αμοιβαία οφέλη
Άστον Βίλα: Ουδείς αναντικατάστατος, μύθος της παρηγοριάς ή πραγματικότητα;
Γουίλφριντ Ζαχά: Ρομαντικός του ποδοσφαίρου ή ”δέσμιος” των συνθηκών;
Μάρκους Ράσφορντ: Ένας ευτυχισμένος άνθρωπος
