Πριν από τρία χρόνια, ο Ντάνιελ Ρικιάρντο αναζητούσε εξιλέωση για έναν θρίαμβο που γλίστρησε μέσα από τα χέρια του, σε ένα διήμερο που τα έκανε όλα σωστά. Σήμερα, αναζητά την ίδια λέξη, μόνο που πια, μια στιγμή, ένας αγώνας, μια προσπέραση, μια νίκη, δεν γίνεται να τον καλύψουν…
Το Γκραν Πρι του Μονακό το 2018 ήταν σημειολογικό, συγκινησιακό και καθ’ όλα ιστορικό. Ο Ντάνιελ Ρικιάρντο κατόρθωσε να δει πρώτος την καρό σημαία με ένα τραυματισμένο μονοθέσιο, αντέχοντας 50 γύρους με έξι ταχύτητες και τον Σεμπάστιαν Φέτελ να καραδοκεί πίσω του!
Παρότι το κατόρθωμα αυτό καθέ αυτό μόνο χειροκρότημα προκαλούσε, το υπόβαθρο που δημιούργησε το άτυχο παρελθόν, έδωσε… καρμικές διαστάσεις στην επιτυχία του Αυστραλού. Το 2016, ο Ρικιάρντο εξουδετέρωσε με μαεστρία τις Mercedes των Χάμιλτον και Ρόσμπεργκ, προτού εξοντωθεί από την ίδια του την ομάδα, σε ένα αλησμόνητο pit stop που κράτησε… αιώνες.
Ωστόσο, το πραγματικά εντυπωσιακό στην παραπάνω ιστορία δεν είναι ούτε το χτύπημα της μοίρας, ούτε η πεισμωμένη απάντηση του θύματος. Είναι η αντίδραση του, μόλις έγινε θύτης. Το κατά τα άλλα χαμογελάστο, ευδιάθετο και αυθόρμητο αγόρι του paddock, όχι απλά δεν αύξησε τον τόνο της φωνής του, αλλά με το ζόρι… ακούστηκε!
Είναι πραγματικά εκπληκτικό το γεγονός πως η έβδομη (και τελευταία μέχρι σήμερα) νίκη του Αυστραλού, απέχει τόσο από τις υπόλοιπες στον τομέα του αυθορμητισμού. Σίγουρα, η αντίδραση του στο βάθρο αλλά και η βουτιά του μετέπειτα στην πισινά, δεν σας βοηθούν να κατανοήσετε την διαφορά, όμως δείτε παρακάτω.
Αν εξαιρέσουμε την Μαλαισία, όπου και πάλι η διάθεση του είναι άκρως σαρκαστική, τα ξεσπάσματα του μετά τις νίκες μαρτυρούν την ευτυχία ενός παιδιού, εντός και εκτός εισαγωγικών. Στο Μονακό όμως, ο Ρικιάρντο άφησε για λίγο την παιδικότητα στον φωριαμό του και βγήκε στην πίστα με έναν και μόνο σκοπό.
A man on a mission, όπως λένε και στο νησί μου.
Αφότου η αποστολή εξετελέσθη, η αντίδραση του… δράστη δεν ήταν τίποτα παραπάνω από εκείνη που περίμενα. Στιγνή.
Εκείνο το απόγευμα, ο “Honey Badger” γνώρισε στον απόλυτο βαθμό την έννοια της εξιλέωσης. Ή μάλλον έτσι νόμιζε. Βλέπετε, όπως προείπαμε, αυτή ήταν και η τελευταία νίκη του Αυστραλού, ο οποίος το καλοκαίρι δήλωσε με τις πράξεις του πως δεν πρόκειται να γίνει το συμπλήρωμα κανενός, ακόμα κι αν αυτός ήταν ο Mad Μαξ Φερστάπεν.
Πρώτος εκτός βάθρου, παρά δεύτερος εντός αυτού
Η επιλογή του να αφήσει στα κρύα του λουτρού την Red Bull για την θέση του νο1 στην Renault ήταν κάτι παραπάνω από διακήρυξη επιθυμίας και αγωνιστικού εγωισμού. Ο Ρικιάρντο άφησε ένα μονοθέσιο που ήταν προορισμένο για βάθρα, απλά και μόνο γιατί ήξερε πως αν φτάσει η στιγμή της μάχης για το πρώτο σκαλί, οι άνωθεν του δεν θα προτιμήσουν να δουν εκείνον να τους λούζει με σαμπάνια.
Δήλωση κατανοητή, επιθυμία σεβαστή. Τώρα, ήρθε η ώρα της πραγματικότητας να χτυπήσει την πόρτα. Η πρώτη σεζόν στο νέο περιβάλλον της Renault αποδείχθηκε… ασταθής, αν θέλουμε να είμαστε ευγενικοί. Το project που τον έκανε να αποχωρίσει από την Red Bull αποδείχθηκε αναξιόπιστο, όπως ακριβώς και το μονοθέσιο.
Τρεις εγκαταλείψεις στους πρώτους τέσσερις αγώνες δεν το λες και ιδανικό σενάριο, ειδικά όταν η καλή μέρα από το πρώι φαίνεται. Μάλιστα, η τελευταία εξ αυτών στο Μπακού, ήταν το λιγότερο κωμική, αν θέλουμε πάλι να είμαστε ευγενικοί. Η τέταρτη θέση της Μόντσα δεν ήταν ικανή να αποπέμψει το βλέμμα από τα κακώς κείμενα, σε μια σεζόν που βρήκε τον Ρικιάρντο στην ένατη θέση του πρωταθλήματος, με συγκομιδή μόλις 54 βαθμούς!
Βέβαια θα μου πείτε, αλλαγή περιβάλλοντος μετά από τόσα χρόνια στο πρόγραμμα της Red Bull, νέες αγωνιστικές συνθήκες, μονοθέσιο, κινητήρας. Η δεύτερη σεζόν θα είναι καλύτερη από την πρώτη και τρίτη καλυτ… oh.
Συνεχίζοντας στο μοτίβο του “αφήνω ομάδες στα κρύα του λουτρού”, ο Ρικιάρντο ανακοινώνει πριν την έναρξη της δεύτερης και τελευταίας χρονιάς του συμβολαίου του πως θα αποχωρήσει με προορισμό την McLaren. Όπως πολύ σωστά το έθεσε ο Κρίστιαν Χόρνερ στην τρίτη σεζόν του Drive to Survive, ο Ρικιάρντο χώρισε με την “κόπελα” χώρις να φύγει από το σπίτι.
Άβολο…
Ο άκρως συναισθηματικός Σιρίλ Αμπιτεμπούλ άφησε αιχμές για τον πιλότο του, αφήνοντας να εννοηθεί με την ανακοίνωση του πως η ομάδα προδόθηκε. Και αν θέλουμε να δούμε την μεγάλη εικόνα, δεν μπορείς να πεις πως είχε και άδικο. Εννοώ ότι, φέρνεις έναν οδηγό τέτοιου βεληνεκούς με σκοπό να χτίσεις γύρω του. Ναι, το πρώτο δείγμα δεν ήταν θετικό αλλά η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Προτού καλά καλά δει τα αποτελέσματα των κόπων και των αποτυχιών της πρώτης σεζόν, ο βασικός πιλότος σου σε αφήνει για τον άμεσο ανταγωνιστή, τον οποίο απέρριψε για χάρη σου έναν χρόνο πριν; Άουτς.
Το επικοινωνιακό χτύπημα ήταν ισχυρό για την Renault, τα θεμέλια της οποίας τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Ωστόσο, από την πλευρά του θεατή, η ιδέα πως Ρικιάρντο και Αμπιτεμπούλ έχουν την υποχρέωση να πετύχουν παρέα προτού πουν αντίο, έκρυβε ίντριγκα και αβεβαιότητα.
Το αποτέλεσμα; Χαρμολύπη.
Με νέο ομόσταυλο, ο Ρικιάρντο έμοιαζε ανεπίδεκτος μαθήσεως, εκκινώντας την σεζόν απογοητευτικά, με εξαίρεση την τέταρτη θέση του Σίλβερστοουν. Αυτό που ακολούθησε βέβαια, έμοιαζε να είναι βγαλμένο από τις προ διετίας σκέψεις του Αμπιτεμπούλ. 11 συνεχόμενοι αγώνες στους βαθμούς με δύο βάθρα, τα πρώτα της Renault μετά το 2011 και τον Νικ Χάιντφελτ! Προσθέστε και την δεύτερη θέση του Οκόν στο Σακχίρ και καταλαβαίνετε γιατί μιλήσαμε εξ αρχής για χαρμολύπη.
Η δυναμική του γαλλικού κολοσσού έδειξε πως αλλάζει προς το καλύτερο, επιστρέφοντας στις ράγες που έδειχνε να είχε χάσει την περασμένη σεζόν. Χαρακτηριστικό της νοοτροπίας που επικρατούσε, ήταν η συμπεριφορά του Ρικιάρντο στο Σότσι. Τότε, ένα ανόητο λάθος του τον χρέωσε με ποινή πέντε δευτερολέπτων. Ποια ήταν η αντίδραση του; “Οκ, απλά θα πάω πιο γρήγορα!”. Στο τέλος εκείνου του αγώνα, ο Αυστραλός κατείχε τον γρηγορότερο γύρο.
Η πέμπτη θέση του Ρικιάρντο στο πρωτάθλημα, με υπερδιπλάσιους βαθμούς σε σχέση με πέρσι (119) σε έκανε να αναρωτιέσαι τι θα συνέβαινε αν δεν είχε εγκαταλείψει τόσο νωρίς το γαλλικό καράβι. Κυρίως όμως, γιατί έφτασε σε αυτή την απόφαση τόσο γρήγορα;
Η ειδοποιός διαφορά της νέας McLaren; Αποδείξεις.
Αν θέλουμε να συγκρίνουμε την προσέγγιση της βρετανικής ομάδας στον Αυστραλό σε σχέση με εκείνη του 2018, πρέπει να βρούμε τα σημεία εκείνα που έκαναν την διαφορά. Που μετέτρεψαν την τότε αποτυχία σε επιτυχία. Και η αλήθεια είναι, πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη και αναζήτηση για να τα ανακαλύψεις.
Το 2018, η McLaren προσέφερε στον Ρικιάρντο υποθέσεις και υποσχέσεις. Τώρα; Πειστήρια.
Το 2018, η McLaren υποσχέθηκε στον Ρικιάρντο πως θα του χαρίσει ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο σε μια ομάδα με ξεκάθαρους ρόλους και αρμοδιότητες, αλλά και στόχους που θα είναι πάνω απ’ όλα ρεαλιστικοί. Στην πράξη, είχε δίκιο. Τότε όμως, πως θα μπορούσε κάποιος να πειστεί από τέτοιες εικασίες;
Οι Βρετανοί ήταν κάτι παράπανω από “κοιμώμενος γίγαντας”. Είχαν πέσει σε λίθαργο, φτάνοντας στα όρια της… λύπησης. Ποιος οδηγός του ανωτάτου επιπέδου θα εμπιστευόταν μια ομάδα που έδειχνε ανήμπορη να βρεθεί συντεταγμένα εντός δεκάδας, παρά μόνο όταν ο Άλονσο ντυνόταν… Αλόνσο;
Στο σήμερα όμως; Τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η έλευση του Αντρέας Σάιντλ, ενός ανθρώπου που χαίρει μεγάλης εκτίμησης από τον Ρικιάρντο, έθεσε τις βάσεις από το… κεφάλι του ψαριού. Εν μια νυκτή, η McLaren έλυσε ένα πρόβλημα που ταλανίζει και θα ταλανίζει την Ferrari. Εκείνο του επικεφαλή. Επιπλέον, η παρουσία του Τζέιμς Κι, πρώην συνεργάτη του Ρικιάρντο στην Toro Rosso, στην θέση του επικεφάλη στον τεχνικό τομέα ήταν από μόνο του ένα από τα… κλειδιά της επιτυχίας (sorry).
Σοβαρευόμαστε εκ νέου. Αυτή την στιγμή λοιπόν, η McLaren ήταν σε θέση να πει στον Αυστραλό ότι δεν μπορούσε πριν από δύο χρόνια: “Σε χρειάζομαι για να κερδίσω”. Αυτό που αγνοείται στο Γουόκιν από το 2012 έχει σταματήσει να μοιάζει με απατηλό όνειρο, παρότι η άμεση πραγματοποίηση του είναι σίγουρα δύσκολη.
Παρόλα αυτά, η βρετανική ομάδα έψαχνε κάτι συγκεκριμένο. Τις δύο περασμένες σεζόν είδε τους Σάινθ και Νόρις να βάζουν για τα καλά στην κουβέντα των κορυφαίων, θέτοντας την πέραν αμφισβήτησης στις κορυφαίες ομάδες, με αποκορύφωμα την τρίτη θέση της περασμένης σεζόν.
Το επόμενο βήμα ποιο είναι;
Ένας οδηγός που στην καλή του μέρα, το μονοθέσιο της τρίτης θέσης θα το γυρίσει πρώτο στο γκαράζ. Όσο τρομερός οδηγός κι αν είναι ο Σάινθ (που είναι και θα φανεί στην Ferrari), όσο υποτιμημένο ταλέντο κι αν είναι ο Νόρις (πρόσωπο του franchise, αναμφίβολα), κανείς τους δεν μπορούσε να κάνει το επόμενο βήμα. Κανείς τους δεν είχε (ακόμα) την τεχνογνωσία να κάνει το 105%, 110. Ο Νόρις τα κατάφερε για δύο γύρους στην Αυστρία και το ίντερνετ κόντεψε να πέσει. Ο Ρικιάρντο μπορεί να το κάνει επί δύο εβδομάδες, κάνοντας τον κόσμο να πιστεύει πως είναι η λογική εξέλιξη των πραγμάτων.
Αυτό δεν αποτελεί προφανώς κάποιο είδος αμφισβήτησης ως προς τον Λάντο Νόρις, αμφιβάλω αν στην ηλικία του ο Ρικιάρντο θα παρουσιάζε τόσα όσα ο νεαρός Βρετανός την τελευταία διετιά. Βασικά όχι απλά αμφιβάλω, είμαι βέβαιος. Παρόλα αυτά, οδηγοί τύπου Χάμιλτον, Σουμάχερ, Φερστάπεν ή Λεκλέρκ δεν πέφτουν σαν τα μήλα από τις μηλιές. Ο πρωταθλητισμός με ένα μονοθέσιο κατώτερο του ανταγωνισμού ΚΑΙ νεαρό οδηγό για μπροστάρη είναι ανέφικτος. Όχι πως η McLaren πάει φέτος για πρωτάθλημα, αλλά υποθέτω πως Σάιντλ, Μπράουν και Ρικιάρντο ήδη κοιτάζουν το 2022 με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γιατί;
Ο παράγοντας Mercedes κρίνει (πάρα) πολλά
Φέτος, ο Ρικιάρντο θα έχει για πρώτη φορά την δυνατότητα να τρέξει με πρωταθληματικό κινητήρα, καθώς η McLaren επέστρεψε στην αγκαλιά της Mercedes, μετά την καταστροφική θητεία με την Honda και την ολική επαναφορά με την Renault. Η προμήθεια κινητήρων από τους Γερμανούς κατασκευαστές φέρνει ευχάριστες αναμνήσεις στους ρομαντικούς αλλά και καίρια ερωτήματα που θα απαντηθούν σύντομα.
Το βραχυπρόθεσμο ερωτηματικό αφορά στην προσαρμογή των κινητήρων σε ένα σασί που μπορεί να δεχθεί ελάχιστες αλλαγές, ενόψει της αλλαγής σελίδας του χρόνου. Τα πρώτα αποτελέσματα είναι ενθαρρυντικά, ωστόσο οφείλουμε να περιμένουμε τις συνθήκες αγώνα να βγάλουν το τελικό πόρισμα. Το δεύτερο και σαφέστατα σημαντικότερο ερώτημα αφορά το μέλλον. Οι φήμες περί αποχώρησης της Mercedes από την Formula 1 όλο και πληθαίνουν, καθώς οι λόγοι που καθιστούν κάτι τέτοιο λογικό δεν είναι και λίγοι.
Αν δούμε το θέμα πρακτικά, οι μετοχές της ομάδας έχουν χωριστεί αυτή την στιγμή σε τρία ίσα μέρη. Ένα κομμάτι της πίτας στην Mercedes, ένα στον Τότο Βολφ και ένα στην Ineos, η οποία μπαίνει με άγριες διαθέσεις στο σπορ και απώτερο σκοπό την Ineos F1 Team στο εγγύς μέλλον. Αυτή, κατά πάσα πιθανότητα θα πάρει την θέση της υπάρχουσας δυνάστειας.
Το θέμα δεν είναι το αν, αλλά το πότε.
Σε αυτή την περίπτωση, η Mercedes θα παραμείνει στο grid με τον ρόλο του προμηθευτή κινητήρων σε Ineos, McLaren, Aston Martin και Williams. Μόνο εμένα με ιντριγκάρει η μάχη του παρασκηνίου;
Ντάνι, ιδού η Ρόδος, ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα
Πολλά εξωαγωνιστικά, ελάχιστα χειρόπιαστα στοιχεία, όμως ταυτόσημο συμπέρασμα. Η McLaren επιδίωξε να αδράξει την δεύτερη ευκαιρία της και ο Ρικιάρντο επιβράβευσε τα βήματα προόδου της την τελευταία διετία. Ο Αυστραλός, όσο κι αν ταιριάζει στο προφίλ του, δεν τρέχει απλά για την χαρά της ταχύτητας. Δεν φτάνει στα όρια για να βλέπει την καρό σημαία όγδοος. Έχει στόχους, οι οποίοι δεν γινόταν να εκπληρωθούν σε Red Bull και Renault, για διαφορετικούς λόγους.
Τώρα όμως, έχει αυτό που του στερήθηκε από το 2016 και έπειτα: Ευκαιρίες. Ευκαιρίες να κοντράρει τους καλύτερους δίχως να γνωρίζει ήδη το αποτέλεσμα. Σε καμιά περίπτωση δεν λέω πως φέτος ο Ρικιάρντο πάει για πρωτάθλημα, όμως θα μου κάνει δυσάρεστη εντύπωση αν στο τέλος του τριετούς συμβολαίου του με την McLaren δεν έχει βρεθεί σε αυτη την συζήτηση.
Είναι νωρίς, όμως τα πρώτα δείγματα μας επιτρέπουν να πούμε με βεβαίοτητα πως αυτή είναι η κατάσταση που ονειρεύτηκε όταν αποφάσισε πως η Red Bull δεν τον καλύπτει πια. Ανταγωνιστικό μόνοθεσιο με κορυφαίο κινητήρα και προοπτική εξέλιξης. Ομάδα με σαφέστατη δομή, απαιτήσεις και ρόλους. Ομόσταυλος που θα χρειαστεί την τεχνογνωσία του ιδίου και δεν θα βγει εκτός εαυτού αν γίνει ποτέ ο “αδικημένος” της υπόθεσης. Όλα αυτά, μερικούς μήνες πριν την αλλαγή των κανόνων στο σπορ, που όπως είδαμε το 2014, αφήνουν περιθώρια ανέλιξης σε όποιον εναρμονίστει εξ αρχής με αυτούς.
Εν κατακλείδι, η επίγευση της περασμένης σεζόν, όταν η Renault έδειχνε πως μπορούσε εν τέλει να προσφέρει στο Ρικιάρντο όσα ήθελε, δύσκολα θα υπερισχύσει του παρόντος. Η McLaren δείχνει έτοιμη να ξεφύγει από το midfield και το μόνο που χρειάζεται είναι μια λεπτόμερεια. Μια ώθηση. Θα είναι οι κινητήρες; Θα είναι η αλλαγή κανονισμών; Θα είναι η παρουσία του Ρικιάρντο;
Ο Αυστραλός βίωσε το νέκταρ της εξιλέωσης σε μια στιγμή. Τώρα, ψάχνει την ευκαιρία για να κυνηγήσει κάτι μεγαλύτερο. Ελάχιστοι μπορούν να κρίνουν από τώρα αν κατέχει την τέχνη του Νίτσε, ο οποίος έλεγε πως “η μεγαλύτερη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στίγμη”. Όλοι όμως μπορούν να συμφωνήσουν πως “ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είχες γίνει”.
1 Σχόλιο
[…] Ντάνιελ Ρικιάρντο: Ένα χαμογελαστό αγόρι αναζητά εξιλέωση […]