Καθώς η νέα περίοδος αναμονής για τους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεκίνησε, εμείς συνεχίζουμε τα αφιερώματά μας στην μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού. Αυτή τη φορά θα αναφερθούμε στις δέκα σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία των Αγώνων, που καθόρισαν την εξέλιξη τόσο των ίδιων όσο κι ενός συγκεκριμένου αθλήματος.
1. Ολυμπιακή Ομάδα Προσφύγων
Είναι πολύ δύσκολο να μην προσέξατε στους προηγούμενους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο το 2016, είτε κατά την τελετή έναρξης και λήξης κάποιους αθλητές που έκαναν παρέλαση με την σημαία των Ολυμπιακών Αγώνων αντί της χώρας τους, είτε κατά την διάρκεια των αγωνισμάτων, κάποιους αθλητές που αγωνιζόντουσαν με λευκή εμφάνιση και χωρίς να αναγράφουν πάνω το κράτος το οποίο εκπροσωπούν.
Επρόκειτο για την νεοσύστατη τότε Ολυμπιακή ομάδα των προσφύγων, η οποία σχηματίστηκε ως μία επίδειξη αλληλεγγύης στους απανταχού πρόσφυγες. Μάλιστα, η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες σε μία κίνηση αντίστοιχης φιλοσοφίας επέλεξε τον Σύριο Ιμπραχίμ Αλ-Χουσεΐν (πρόσφυγας που κατοικούσε στην Αθήνα), να συμμετέχει στην λαμπαδηδρομία της Ολυμπιακής Φλόγας και να περάσει μ’ αυτήν μέσα από την εγκατάσταση των προσφύγων στον Ελαιώνα.
Σ’ αυτήν την ομάδα συμμετείχαν τελικά δέκα αθλητές (σε στίβο, κολύμβηση και τζούντο) από μία προεπιλογή σαράντα ατόμων. Πέντε από το Νότιο Σουδάν, δυο από την Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, δυο από την Συρία και ένας από την Αιθιοπία. Η ΔΟΕ μάλιστα έβαλε τις εθνικές επιτροπές των κρατών να αναζητήσουν πρόσφυγες αθλητές στην επικράτειά τους προκειμένου να σχηματιστεί αυτή η ομάδα.
Το καλό είναι πως η Επιτροπή δεν σταμάτησε εκεί. Δημιούργησε για την Ολυμπιακή Αλληλεγγύη, οργανισμό που λειτουργεί υπό την αιγίδα της, μία επιπλέον αρμοδιότητα, εκείνη της βοήθειας στους πρόσφυγες αθλητές ανά τον κόσμο, ώστε να έχουν τις κατάλληλες συνθήκες προπόνησης και να συνεχίζουν την αθλητική τους καριέρα και παράλληλα και την ζωή τους.
Στο Τόκιο θα συνεχιστεί η συμμετοχή της Ολυμπιακής Ομάδας των Προσφύγων, αφού συνεχίζει το προσφυγικό να αποτελεί ένα μείζον πρόβλημα των ημερών μας. Υπάρχουν ήδη 49 υποψήφιοι αθλητές, μεταξύ των οποίων κι εκείνοι που συμμετείχαν στο Ρίο το 2016.
2. Το πρώτο photo finish στην ιστορία
Το 1932 στο Λος Άντζελες, πέρα από την πρώτη εφαρμογή του βάθρου και την κατασκευή του πρώτου Ολυμπιακού Χωριού, έλαβε χώρα μία από τις πιο συγκλονιστικές κούρσες 100μ. στην ιστορία των Αγώνων. Οι Έντι Τόλαν και Ραλφ Μέτκαλφ «κονταροχτυπήθηκαν» μέχρι το τελευταίο εκατοστό της διαδρομής και προκάλεσαν πονοκέφαλο στους κριτές. Χρειάστηκαν ώρες για να δουν το φιλμ και να αποφασίσουν τελικά, πως παρ’ ότι το χρονόμετρο έδειχνε ίδιο χρόνο και για τους δυο αθλητές, ο κορμός του Τόλαν είχε περάσει ολόκληρος την γραμμή το τερματισμού κι έτσι αυτός ήταν τελικά ο νικητής.
Ο Ραλφ Μέτκαλφ ποτέ δεν δέχθηκε πως έχασε τίμια, αφού θεωρούσε πως αφού το χρονόμετρο έδειχνε ισοπαλία αυτό έπρεπε να ισχύσει. Ωστόσο, τότε δεν υπήρχαν τα μέσα που έχουμε σήμερα και ξεκαθαρίζουν με πασιφανή τρόπο το αποτέλεσμα. Σκεφτείτε πως η κάμερα που χρησιμοποιείται από το 2008 στο photo finish τραβάει 3000 φωτογραφίες το δευτερόλεπτο.
Τουλάχιστον ο Μέτκαλφ δεν έμεινε χωρίς χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην καριέρα του, αφού το 1936 στο Βερολίνο κατέκτησε την πρώτη θέση με την ομάδα των 4Χ100.
3. Τζιμ Χάινς: Ο πρώτος που «έπεσε» από τα 10s στα 100μ.
Δύσκολα κάποιος θα περίμενε πως ένας αποτυχημένος παίκτης του μπείζμπολ θα κατάφερνε να γίνει ο πρώτος άνθρωπος που σπάει το «φράγμα» των 10 δευτερολέπτων στα 100μ. Κι όμως, ο Τζιμ Χάινς, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968, έκοψε το νήμα του τερματισμού με το χρονόμετρο να αναγράφει 9,89 και αργότερα να διορθώνεται σε 9,85.
Μετά τα δυο Ολυμπιακά μετάλλια (πήρε το χρυσό με παγκόσμιο ρεκόρ και στα 4Χ100) άφησε για λίγο τον στίβο, αφού έγινε ντραφτ από τους Μαϊάμι Ντόλφινς, ομάδα του αμερικάνικου φούτμπολ. Εμφανίστηκε σε μόλις δέκα παιχνίδια, αφού μπορεί να είχε την απαραίτητη ταχύτητα, ωστόσο υπήρχε παντελής έλλειψη ταλέντου σχετικά με το συγκεκριμένο σπορ. Αποτέλεσμα; Να αποδοθεί στον πρώτο άνθρωπο έτρεξε τα 100μ. κάτω από τα 10s το παρατσούκλι «Oops», επειδή ήταν, πώς να το γράψω με ωραίο τρόπο, άσχετος με το άθλημα.
Η αλήθεια είναι πως θέλει τεράστια προσπάθεια να καταφέρεις να καταλήξεις από Ολυμπιονίκης, που έφτασε σ’ ένα μυθικό επίτευγμα, στον ”κύριο Ουπς”.
https://www.youtube.com/watch?v=8HgYxUDk1SU
Ωστόσο, αν μπορούσα να κάνω μία αλλαγή ή παρέμβαση στην επιλογή που έκαναν οι άνθρωποι που έφτιαξαν το συγκεκριμένο βίντεο θα ήταν να επέλεγα αυτήν ως μία από τις δέκα σημαντικότερες στιγμές, η οποία είναι επίσης από τους Αγώνες στην Πόλη του Μεξικό.
Η αλήθεια είναι πως μπορώ να καταλάβω, γιατί οι άνθρωποι των Ολυμπιακών Αγώνων δεν την επέλεξαν. Προφανώς, οι άνθρωποι της ΔΟΕ θα θέλουν να ξεχαστεί. Και εξηγούμαι. Στην φωτογραφία βλέπουμε, όπως την κοιτάμε από τα αριστερά στα δεξιά, τους Πέτερ Νόρμαν, Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος. Είναι οι νικητές της κούρσας των 200μ. το 1968.
Όπως βλέπετε, οι δυο αθλητές των ΗΠΑ, έχουν υψωμένο το ένα τους χέρι φορώντας ένα μαύρο γάντι, ενώ έχουν βγάλει τα παπούτσια τους και φορούν μαύρες κάλτσες, ως διαμαρτυρία για τα δικαιώματα των μαύρων τότε στις ΗΠΑ, τα οποία σχεδόν δεν υπήρχαν, όπως θα θυμόσαστε. Ο Αυστραλός Πέτερ Νόρμαν φοράει κι αυτός ένα σήμα της αμερικανικής οργάνωσης για τα δικαιώματα του ανθρώπου.
Ξέρετε τι έκανε η ΔΟΕ γι’ αυτό; Πάντως δεν τίμησε τους ανθρώπους αυτούς. Αντίθετα, οι δυο Αμερικανοί αθλητές αποκλείστηκαν δια παντός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και απαιτήθηκε να επιστρέψουν τα μετάλλιά τους, ενώ ο Αυστραλός τυχαία δεν συμπεριλήφθηκε στην αποστολή των Ωκεάνιων για την επόμενη διοργάνωση στο Μόναχο. Βέβαια αυτό ίσως οφειλόταν και σε κάποιες κακές φήμες που ήθελαν τον τότε πρόεδρο της ΔΟΕ, Έιβερι Μπράντεζ να είναι λίγο φιλικός ως προς τους Ναζί και αντισημιτικός. Άλλωστε όπως είχε υποστηρίξει, ο ναζιστικός χαιρετισμός των Γερμανών αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου ήταν εθνικός χαιρετισμός, ενώ των αθλητών στο Μεξικό όχι, οπότε έπρεπε να τιμωρηθούν.
4. Η εξέλιξη της ποδηλασίας με την βοήθεια του Κρις Μπόρντμαν
O Βρετανός ποδηλάτης Κρις Μπόρντμαν εμφανίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 μ’ ένα αρκετά διαφορετικό ποδήλατο απ’ αυτά των ανταγωνιστών του στο ατομικό pursuit. Σπάει δυο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ και στον τελικό περνάει κιόλας τον προηγούμενο παγκόσμιο πρωταθλητή, Γερμανό Γιενς Λέμαν.
https://www.youtube.com/watch?v=W3VVVHk5_xM
Τι ήταν αυτό που έκανε τον Κρις Μπόρντμαν να σαρώσει τους αντιπάλους του; Η ιδέα ενός τοπικού ποδηλάτη και υπαλλήλου της Lotus, Ρούντι Τόμαν, να πάει το ποδήλατο στην αγγλική αυτοκινητοβιομηχανία, η οποία πείστηκε να συμμετέχει στην ανάπτυξή του κατοχυρώνοντας το αποτέλεσμα ως δικό της μοντέλο. Έτσι χρησιμοποιήθηκε πρωτόγνωρη τεχνολογία για την κατασκευή ενός ποδηλάτου, όπως για παράδειγμα η χρησιμοποίηση του wind tunnel για την κατασκευή του, ώστε να μειωθεί όσο περισσότερο γίνεται η αντίσταση του αέρα.
Ο «Professor», όπως ήταν το παρατσούκλι του, τιμήθηκε με το αξίωμα MBE για την συμβολή του στην εξέλιξη του αθλήματος.
FYI: Το ποδήλατο αυτό είχε κριθεί παράνομο από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Ποδηλασίας και δεν χρησιμοποιήθηκε μέχρι το 1990, όταν και άρθηκε η απαγόρευσή της για την άτρακτο ολοφέρουσας επικάλυψης. Τότε μπήκε στο παιχνίδι και η Lotus, που εκμεταλλευόμενη την άρση απογείωσε το συγκεκριμένο ποδήλατο.
Νεαρέ, ξέρεις τι σημαίνει Άιρτον Σένα;
5. Μάικλ Φελπς: Lord of the…medals
«Τα ρεκόρ γίνονται πάντα για να σπάνε οποιαδήποτε κι αν είναι…Ο καθένας μπορεί να κάνει οτιδήποτε βάλει στο μυαλό του». Αυτά ήταν τα λόγια του Μάικλ Φελπς λίγο αφότου είχε κάνει θρύψαλα, το ακατάρριπτο, όπως φάνταζε μέχρι τότε, ρεκόρ του Μαρκ Σπιτζ με τα εφτά χρυσά μετάλλια σε μια διοργάνωση, που κρατούσε από το 1972 και τους αγώνες του Μονάχου.
Οκτώ χρυσά μετάλλια με επτά παγκόσμια ρεκόρ και ένα Ολυμπιακό ρεκόρ. Δεν κέρδιζε απλά. Διέλυσε με επιβλητικό τρόπο οποιοδήποτε στάνταρ υπήρχε σε κάθε αγώνισμα. Πρώτα στα 400μ. ατομική μικτή, έπειτα στα 4Χ100 ελεύθερο, μετά στα 200μ. ελεύθερο, στα 200μ. πεταλούδα παρ’ ότι δεν μπορούσε να δει στα τελευταία 100 μέτρα, επειδή είχε μπει νερό στα γυαλιά του. Συνέχισε με τα 4Χ200 ελεύθερο, τα 200μ. ατομική μικτή, τα 100μ. πεταλούδα και τα 4Χ100 μικτή.
Μετά τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 αποσύρθηκε. Αργότερα ομολόγησε ότι αυτό ήταν αποτέλεσμα της κατάθλιψης και της διαταραχής ελλειμματικής προσοχής/υπερκινητικότητας από τις οποίες έπασχε και τον έφτασαν να σκέφτεται μέχρι και την αυτοκτονία. Το 2014 θα επιστρέψει στην ενεργό δράση και θα συμμετάσχει και στους αγώνες του Ρίο το 2016 φτάνοντας συνολικά τα 23 χρυσά μετάλλια (!!) σε τέσσερις διοργανώσεις (+ τρία ασημένια και δυο χάλκινα). Μετά απ’ αυτό θα αποσυρθεί επίσημα ως ο πλέον πολυνίκης αθλητής στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Μάλιστα, τιμήθηκε γι’ αυτό και από την Παγκόσμια Ομοσπονδία Κολύμβησης FINA.
6. The…first dance!
Η FIBA αποφασίζει τον Απρίλιο του 1989 να επιτρέψει στους επαγγελματίες παίκτες του ΝΒΑ να συμμετέχουν στους αγώνες της εθνικής των ΗΠΑ. Έτσι, οι Αμερικανοί δεν χάνουν την ευκαιρία τους να κάνουν μία επίδειξη ισχύος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης και στέλνουν την καλύτερη ομάδα που έχει πατήσει ποτέ παρκέ. Μάικλ Τζόρνταν, Λάρι Μπερντ, Μάτζικ Τζόνσον, Σκότι Πίπεν, Πατ Γιούιν, Κλιντ Ντρέξλερ, Καρλ Μαλόουν, Τζον Στόκτον, ο «ναύαρχος» Ντέιβιντ Ρόμπινσον και ο Τσαρλς Μπάρκλεϊ ήταν οι δέκα από τους δώδεκα παίκτες.
Αποτέλεσμα; Η Dream Team κατέκτησε το χρυσό σαρώνοντας τα πάντα στο διάβα της. Πέτυχε πάνω από 100 πόντους σε όλα τα παιχνίδια και οι μόνοι που έχασαν με διαφορά λιγότερη των 40 πόντων ήταν η Κροατία των Ντράζεν, Κούκοτς, Ράτζα και Βράνκοβιτς και τις δυο φορές (στους ομίλους με 103-70 και στον τελικό με 117-85) και το Πουέρτο Ρίκο στα προημιτελικά με 115-77.
Σημειωτέον από το 1992 και μετά οι Αμερικανοί έχουν χάσει το χρυσό μόλις μία φορά στους αγώνες της Αθήνας από την Αργεντινή του Τζινόμπιλι και του Σκόλα, που τους απέκλεισε με 89-81 στα ημιτελικά και κέρδισε την Ιταλία στον τελικό με 84-69.
7. Αμπέμπε Μπικίλα: Ο ξυπόλητος Ολυμπιονίκης μαραθωνοδρόμος
Είναι ο πρώτος υποσαχάριος αθλητής που κερδίζει χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960. Το κερδίζει μάλιστα σε ένα άθλημα που θα γίνει κατ’ εξοχήν αγώνισμα των αθλητών από τις αφρικανικές χώρες, που κάνουν τον Μαραθώνιο «προσωπική» υπόθεση. Ο Αμπέμπε Μπικίλα το πέτυχε μάλιστα αυτό τρέχοντας ξυπόλητος. Και για να μην υπάρξουν αμφιβολίες, έφτασε στο ίδιο κατόρθωμα και τέσσερα χρόνια αργότερα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
Η αλήθεια είναι πως δεν έτρεξε ξυπόλητος, επειδή δεν είχε παπούτσια. Ήταν στρατιωτικός στην Αιθιοπία απ’ όπου καταγόταν, οπότε δεν πεινούσε, όπως άλλοι συμπατριώτες του, αλλά τα έφερνε βόλτα. Αυτό που τον οδήγησε να τρέξει ξυπόλητος ήταν πως τα παπούτσια που αγόρασε στην Ρώμη για τους Αγώνες δεν του έκαναν και του προκάλεσαν φουσκάλες. Έτσι, πήρε την ιστορική αυτή απόφαση να τρέξει όλη αυτή την διαδρομή ξυπόλητος.
Η ζωή του ωστόσο δεν εξελίχθηκε όπως περίμενε μετά τα δυο αυτά Ολυμπιακά μετάλλια. Το 1969 θα μείνει παράλυτος από τροχαία ατύχημα, με το αυτοκίνητο που του είχε δωρίσει ο τελευταίος αυτοκράτορας της Αιθιοπίας, Χάιλε Σελασιέ για την επιτυχία στους Αγώνες.
Ωστόσο, με δουλειά που έκανε σε ένα ειδικό κέντρο αποκατάστασης κατάφερε να επαναφέρει την κίνηση στο πάνω μέρος του σώματος του μένοντας πλέον παραπληγικός αντί για τετραπληγικός. Σκεφτείτε για τι προσωπικότητα μιλάμε, που τον επισκέφθηκε η ίδια η Βασίλισσα της Αγγλίας.
Η «φλόγα» του αθλητισμού όμως δεν έσβησε ποτέ μέσα του παρά το ατύχημα. Έτσι, αρχίζει να μαθαίνει και να συμμετέχει σε αγώνες τοξοβολίας και πινγκ πονγκ, ενώ το 1971 κερδίζω αγώνα με έλκηθρα στην Νορβηγία.
Δυστυχώς, η θέλησή του για ζωή δεν ήταν αρκετή και τέσσερα χρόνια αργότερα μετά από εκείνο το ατύχημα, θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Ο λόγος; Η εγκεφαλική αιμορραγία, μία επιπλοκή για την οποία ευθύνεται εκείνο το ατύχημα. Η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, ενώ η μέρα του θανάτου ανακηρύχθηκε ως ημέρα εθνικού πένθους στην Αιθιοπία.
Δέκα αθλήματα που δεν φαντάζεσαι πως «ανήκαν» στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων
8. Μπομπ Μπίμον: Ο κάτοχος του μακροβιότερου Ολυμπιακού ρεκόρ
Ο Μπομπ Μπίμον δεν χρειάστηκε παραπάνω από μία εμφάνιση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, αυτούς της πόλης του Μεξικού το 1968 για να αφήσει εποχή στην μεγαλύτερη γιορτή του αθλητισμού και να μνημονεύεται μέχρι σήμερα το επίτευγμα του.
Εδώ που τα λέμε το 8,90μ. του Αμερικανού στο άλμα εις μήκος, πέρα ότι παραμένει ως Ολυμπιακό ρεκόρ εδώ και 52 χρόνια, έχει ξεπεραστεί μόλις μία φορά από τον Μάικ Πάουελ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου το 1991 στο Τόκιο, που είχε φτάσει τα 8,95μ.
Κάτι ακόμα εντυπωσιακό με εκείνο το άλμα είναι ότι η εγκατεστημένη ταινία για την μέτρηση των αλμάτων των αθλητών δεν έφτανε τόσο μακριά, γιατί δεν μπορούσαν ούτε καν να φανταστούν τότε μία τέτοια επίδοση κι έτσι η μέτρησή του έγινε ας το πούμε…χειροκίνητα.
Τέλος, δημιουργήθηκε η λέξη «beamonesque», που χρησιμοποιούταν για κάποιον που έκανε ένα τεράστιο κατόρθωμα.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι και αυτός ο αθλητής άλλαξε καριέρα από εκείνους τους αγώνες και μετά, αφού το 1969 επελέγη στο Νο.1 του 15ου γύρου του ντραφτ του ΝΒΑ από τους Φοίνιξ Σανς, χωρίς ωστόσο να καταφέρει ποτέ να αγωνιστεί σε κάποιο παιχνίδι.
9. Νάντια Κομανέτσι: Το πρώτο τέλειο δεκάρι!
Νάντια Κομανέτσι ή αλλιώς το μεγαλύτερο ταλέντο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεν έχει ξαναγίνει αθλητής ή αθλήτρια να είναι Ολυμπιονίκης με τρία χρυσά σε ηλικία 14 ετών και μάλιστα παίρνοντας και το πρώτο «ατόφιο» δεκάρι στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής στους ασύμμετρους ζυγούς στους. Κι όλα αυτά σε μία διοργάνωση, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ το 1976.
Κόλλησε μέχρι και τον ηλεκτρονικό πίνακα της OMEGA, που έγραψε αρχικά 9,9 και μετά 1,00 αντί για 10, επειδή δεν είχε σαν επιλογή τον συγκεκριμένο βαθμό.
Άφησε εποχή στο άθλημά της δίνοντας το όνομά της σε δυο κινήσεις (Comaneci salto και Comaneci dismount) και πραγματοποιώντας αρκετές ακόμη για πρώτη φορά.
Ανάγκασε μάλιστα την Παγκόσμια Ομοσπονδία Γυμναστικής να βάλει ηλικιακό όριο στους συμμετέχοντας αθλητές, που θα έπρεπε πλέον να είναι 16 ετών και πάνω την πρώτη μέρα των αγώνων για να συμμετέχουν. Έτσι, θα παραμείνει για πάντα η νεαρότερη Ολυμπιονίκης στην ενόργανη γυμναστική.
Όχι βέβαια πως η νίκη της στους εθνικούς αγώνες της Ρουμανίας σε ηλικία εννιά ετών θα κινδυνέψει εύκολα.
https://www.youtube.com/watch?v=Yi_5xbd5xdE
10. The «Fosbury Flop»
Άλλος ένας αθλητής που είχε μία τρομακτική συνεισφορά στην εξέλιξη του αθλήματός του. Ο Αμερικανός Ντικ Φόσμπερι σύστησε στο αθλητικό κοινό το γνωστό «Fosbury Flop» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μεξικού το 1968, μία τεχνική η οποία σήμερα χρησιμοποιείται από όλους τους αθλητές του συγκεκριμένου αγωνίσματος.
Ωστόσο η συγκεκριμένη πρωτοτυπία προέκυψε ως λύση ανάγκης για τον Αμερικανό αθλητή. Βλέπετε δεν μπορούσε να περάσει τον πήχη ούτε στο 1,5μ. χρησιμοποιώντας τις υπάρχουσες τότε τεχνικές.
Η αλήθεια είναι πως ήταν λίγο τυχερός, αν σκεφτεί κανείς ότι τότε έμπαιναν τα προστατευτικά για την προσγείωση στα περισσότερα γήπεδα των ΗΠΑ, προϋπόθεση αρκετά σημαντική για την τεχνική του, για να αποφεύγει τους τραυματισμούς.
Το «Fosbury Flop» πήρε το όνομά του από την εφημερίδα «Mail Tribune», που ανέβασε μία φωτογραφία από την προσπάθεια του Φόσμπερι γράφοντας από πάνω «Fosbury flops over bar». Βέβαια, υπήρχαν και εφημερίδες που δεν αντέδρασαν καλά στην πρωτοτυπία του Αμερικανού. Μία εξ’ αυτών έγραψε «O μεγαλύτερος τεμπέλης άλτης του κόσμου».
Σημασία έχει ότι ο Φόσμπερι με την νέα του τεχνική από εκεί που δεν μπορούσε να περάσει τα 1,50μ. έφτασε μέχρι τα 2,24μ., επίδοση που τότε αποτελούσε αμερικανικό, αλλά και Ολυμπιακό ρεκόρ.
Το βίντεο από το επίσημο κανάλι των Ολυμπιακών Αγώνων στο Youtube σχετικά με τις δέκα σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία των Αγώνων:
1 Σχόλιο
[…] Οι δέκα στιγμές-τομές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγών… […]