Μία... ονειρική συνέντευξη με τον Φραντσέσκο Τότι

Το ημερολόγιο έγραφε 28 Μαΐου 2017! Εκείνη την ημέρα, σε ένα κατάμεστο «Ολίμπικο» το οποίο κατακλύστηκε από 59.716 Ρωμαίους και όχι μόνο, ο «βασιλιάς» της πόλης ή αλλιώς ο άνθρωπος που έκανε το όνομα του σύμβολο της Ρώμης και της Ρόμα, ο Φραντσέσκο Τότι, έκανε όλη την πόλη να… κλάψει ανακοινώνοντας το δικό του «αντίο» από την ενεργό δράση. Και το πως; Με μία… ονειρική συνέντευξη!

Ένα αίσθημα αμηχανίας έχει ήδη καλύψει τα αποδυτήρια της ομάδας, ενώ οι παίκτες που θα αρχίσουν στην βασική ενδεκάδα απόψε ετοιμάζονται γρήγορα – γρήγορα. Άλλοι όρθιοι κοιτάζουν στο πουθενά και φορώντας την φανέλα τους δείχνουν χαμένοι στις δικές τους σκέψεις, άλλοι καθιστοί δένουν τα κορδόνια τους, με το βλέμμα τους να είναι προς τα κάτω. Καθισμένος στον πάγκο των αποδυτηρίων, σαν βασιλιάς στο θρόνο του κι έχοντας πίσω του κρεμασμένη τη φανέλα που θα φορέσει απόψε, ο Φραντσέσκο Τότι καλοφτιάχνει τις κάλτσες πάνω από τις επικαλαμίδες του.

Όμως, αν και το βλέμμα του είναι κάτω, όσο μπορούσαν να φανούν, τα μάτια του δείχνουν… χαμένα! Σηκώνει το κεφάλι και ρίχνοντας αμέσως την ματιά του προς την πόρτα με ένα χαμόγελο είπε: «Τελείωσε τώρα, Βγάζω αυτήν την φανέλα για μία τελευταία φορά». Με τα λόγια αυτά λοιπόν, ο Φραντσέσκο Τότι μοιάζει έτοιμος να δώσει την τελευταία του συνέντευξη πριν το τελευταίο παιχνίδι όπου θα φορέσει την φανέλα με το νούμερο «10», ή αλλιώς τη φανέλα την οποία αγάπησε όσο κανείς, εκείνη την χρυσοκόκκινη φανέλα με την λύκαινα στην καρδιά!

– Σήμερα το ημερολόγιο γράφει 28 Μαΐου! Έφτασε λοιπόν η… στιγμή;

«Δυστυχώς, έφτασε μια στιγμή που ήλπιζα να μην έρθει ποτέ».

– Σήμερα λοιπόν, μετά από 25 ολόκληρα χρόνια ήρθε η ώρα που θα μας πεις το δικό σου αντίο. Ήρθε η ώρα που όλοι μας ξέραμε ότι κάποτε θα έρθει αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Η ώρα που θα αφήσεις την πολυαγαπημένη μας Ρόμα! Ποια είναι τα συναισθήματα σου;

«Θέλω να πω ευχαριστώ σε εσάς, σε όλους εσάς για τα 25 χρόνια που ζήσαμε μαζί, με αυτήν τη φανέλα, μόνο με αυτήν τη φανέλα. Αυτές τις μέρες διάβασα πολλά πράγματα για μένα, πάρα πολλά, πολύ όμορφα. Έκλαιγα όλες αυτές τις μέρες, πολύ πολύ και μόνος μου».

– Πως κύλησαν αυτές οι μέρες;

«Αυτές τις μέρες μίλησα με τη σύζυγό μου και της διηγήθηκα τα 25 χρόνια μου με αυτήν τη φανέλα, τη μοναδική φανέλα!»

– 25 ολόκληρα χρόνια… Αλήθεια, ποιον θα ήθελες να ευχαριστήσεις για όλα αυτά;

«Ευχαριστώ όλους σας! Τη μαμά μου, τον μπαμπά μου, τον αδερφό μου, τη σύζυγο μου, τα παιδιά μου και τους φίλους μου. Είναι αδύνατο να διηγηθώ 25 χρόνια ποδοσφαίρου, δεν ξέρω πώς να το κάνω. Θα ήθελα να το κάνω με ένα ποίημα, ένα τραγούδι. Μπορώ να το κάνω όμως με μία μπάλα!»

– Πως τα φέρνει όμως ο χρόνος, ε; Πριν περίπου 19 χρόνια θέλαμε όλοι να ακούσουμε το σφύριγμα της λήξης, ενώ απόψε ελπίζουμε να χαλάσει η σφυρίχτρα του διαιτητή Ταγκλιαβέντο!

«Καταραμένοι καιροί αυτοί της απόφασης! Πίσω στις 17 Ιουνίου 2001, όλοι θέλαμε ο χρόνος να περάσει λίγο πιο γρήγορα. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε το τελικό σφύριγμα του διαιτητή. Ακόμα ανατριχιάζω όταν σκέφτομαι πίσω».

– Σήμερα όμως;

«Σήμερα, αυτός ο χρόνος ήρθε να με χτυπήσει στον ώμο! Τώρα είσαι ένας άντρας, βγάλε τα παπούτσια και τα σορτσάκια. Δεν μπορείς πλέον να απολαμβάνεις το άρωμα του γρασιδιού, του ήλιου στο πρόσωπό σου καθώς επελαύνεις προς την αντίπαλη εστία, την αδρεναλίνη να σε πλημμυρίζει, τη χαρά του πανηγυρισμού».

– Αυτό που θα συμβεί σήμερα μοιάζει για εμάς ένα κακό όνειρο. Ένα όνειρο, το οποίο θα θέλαμε να το ξεχάσουμε αμέσως! Εσύ;

«Τους τελευταίους μήνες ρώτησα τον εαυτό μου γιατί ξύπνησα από αυτό το όνειρο. Σκέψου ότι είσαι παιδί και έχεις ένα καλό όνειρο και η μητέρα σου σε ξυπνάει για να πας στο σχολείο. Θέλεις να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, να επιστρέψεις στο όνειρό σου, αλλά δεν μπορείς. Αυτήν τη φορά, δεν είναι όνειρο, είναι πραγματικότητα. Και δεν μπορώ να πάω πίσω στον ύπνο».

– Έχεις γράψει ένα γράμμα για σήμερα, σωστά; Ο… παραλήπτης ποιος θα είναι;

«Θέλω να αφιερώσω αυτό το γράμμα σε όλους σας, σε όλα τα παιδιά που με υποστήριξαν. Στα παιδιά του χθες, που μεγάλωσαν, έγιναν γονείς και σε όλα τα παιδιά του σήμερα, που ίσως φωνάζουν ‘Τοτιγκόλ’. Θα ήθελα να σκέφτομαι για εσάς, ότι η καριέρα μου έγινε παραμύθι για να το διαδώσετε».

– Οπότε, όλα απόψε τελειώνουν;

«Τελείωσε τώρα. Βγάζω αυτήν τη φανέλα για μία τελευταία φορά. Θα τη διπλώσω, αν και δεν είμαι έτοιμος να πω ”αρκετά” και ίσως ποτέ δεν θα είμαι. Συγχωρέστε με που δεν δίνω συνεντεύξεις και δεν ξεκαθαρίζω τις σκέψεις μου, αλλά δεν είναι εύκολο να σβήσω το φως».

– Αλήθεια όμως, πως θα φύγεις; Ήσουν, είσαι και θα είσαι ολόκληρη η Ρώμη, όλη η Ρόμα που αγαπήσαμε και αγάπησες ο ίδιος! Δεν φοβάσαι;

«Φοβάμαι. Δεν είναι ο ίδιος φόβος με όταν στέκεσαι μπροστά από την εστία, έτοιμος να εκτελέσεις πέναλτι. Αυτήν τη φορά, δεν μπορώ να δω πώς είναι το μέλλον μέσα από τις τρύπες των διχτυών. Επιτρέψτε μου να φοβάμαι. Αυτήν τη φορά, είμαι εγώ αυτός που σας έχω ανάγκη και την αγάπη που πάντα μου δείχνατε».

– Το ξέρεις ε; Όπου και να πας, όπου κι αν βρεθείς, εμείς θα είμαστε δίπλα σου και θα σε υποστηρίζουμε! Γιατί; Γιατί είναι το ελάχιστο που θα μπορούσαμε να σου πούμε, είναι ένα «ευχαριστώ» για όσα μας έχεις χαρίσει.

«Με την υποστήριξη σας, θα πετύχω να γυρίσω σελίδα και να οδεύσω σε νέα περιπέτεια».

– Πέρα όμως από τους δικούς σου ανθρώπους, ποιον άλλον θα ήθελες να ευχαριστήσεις για όλα αυτά τα χρόνια;

«Τώρα ήρθε η ώρα να ευχαριστήσω όλους τους συμπαίκτες μου, τους προπονητές μου, τους διευθυντές, τους προέδρους και όλους που δούλεψαν μαζί μου όλο αυτό το διάστημα».

– Την Curva Sud;

«Στους φιλάθλους της Curva Sud; Ένας φάρος για όλους τους Ρωμαίους και φίλους της Ρόμα. Το να έχω γεννηθεί Ρωμαίος και φίλος της Ρόμα είναι προνόμιο. Το να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας είναι τιμή».

– Έφτασε λοιπόν η ώρα! Η αναμέτρηση αρχίζει σε λίγα λεπτά, πρέπει να βγείτε στο γήπεδο. Όλοι εσένα περιμένουν! Τα τελευταία σου λόγια πριν το «πάρτι»;

«Είστε και πάντα θα είστε η ζωή μου! Δεν θα σας διασκεδάζω με τα πόδια μου πλέον, αλλά η καρδιά μου θα βρίσκεται μαζί σας. Τώρα, θα κατέβω τις σκάλες και θα μπω στα αποδυτήρια που με καλωσόρισαν ως παιδί και τώρα θα βγω από εκεί άντρας. Είμαι υπερήφανος και χαρούμενος που σας έδωσα 28 χρόνια αγάπης. Σας αγαπώ!»

Και κάπως έτσι λοιπόν, ολοκληρώθηκε η… ονειρική συνέντευξη με τον Φραντσέσκο Τότι.

Όμως, γιατί «ονειρική»; Ο λόγος απλός!

Τα παραπάνω λόγια διαβάστηκαν από το στόμα του «Καπιτάνο» πριν τρία ολόκληρα χρόνια, όταν δηλαδή ο «βασιλιάς» της Ρώμης έδωσε την τελευταία του συνέντευξη όχι σε έναν απλό δημοσιογράφο, αλλά σε όλους τους φίλους της Ρόμα, αυτούς που κατέκλυσαν το «Ολίμπικο» πριν τρία χρόνια για να πουν το μεγάλο «αντίο» στον άνθρωπο που τους έκανε να υποστηρίζουν και να αγαπούν την ομάδα με σύμβολο την λύκαινα.