Η Ντεπορτίβο Μαλντονάδο είναι μια μικρή ομάδα της Ουρουγουάης, η οποία αγωνιζόταν μέχρι το 2019 στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία της χώρας. Το παράξενο είναι πως έχει βγάλει κάτι παραπάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ από πωλήσεις παικτών την τελευταία δεκαετία. Το ακόμα πιο παράξενο είναι πως οι παίκτες που πουλήθηκαν, δεν αγωνίστηκαν ποτέ με τη φανέλα της ομάδας!

Ένα όμορφο ταξίδι στην Ουρουγουάη…

Ουρουγουάη. Η χώρα του ήλιου και του ποδοσφαίρου. Παρά τους μόλις 3.500.000 κατοίκους έχει κατακτήσει δύο Παγκόσμια Κύπελλα κι έχει αναδείξει τόσους και τόσους «γητευτές» της… στρογγυλής Θεάς.

Λίγο δυτικότερα από την πρωτεύουσα, το Μοντεβιδέο, υπάρχει μια ακόμα παραθαλάσσια πόλη, το Μαλντονάδο. Διάσημο για την πανέμορφη παραλία του, την Punta de Chileno αλλά και για τα φανταστικά καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα. Όπως και στην Αγγλία όμως, έτσι και στην Ουρουγουάη για να χαρακτηριστεί μια πόλη «μεγάλη», πρέπει να έχει ποδοσφαιρική ομάδα. Εδώ εμφανίζεται η Ντεπορτίβο Μαλντονάδο.

Η ομάδα ιδρύθηκε το 1928 αλλά δεν κατάφερε ποτέ να καθιερωθεί στην πρώτη κατηγορία. Τις περισσότερες χρονιές βρισκόταν ανάμεσα στη δεύτερη κατηγορία της χώρας και τα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα. Ενώ όσον αφορά τους τίτλους, δεν έχει καταφέρει να κατακτήσει κάποιον.

Το γήπεδο το οποίο χρησιμοποιεί είναι το «Ντομίνγκο Μπουργουένιο», χωρητικότητας 22.000 θέσεων. Βέβαια, στους περισσότερους αγώνες, οι φίλαθλοι δεν ξεπερνούν τους 1.000, μπορεί και τους 500.

Όπως είναι φυσιολογικό και οι μισθοί που δίνονται είναι χαμηλοί καθώς δεν ξεπερνούν τα 500 ευρώ μηνιαίως. Πώς όμως η Μαλντονάδο, έχει καταφέρει σε μια δεκαετία να αγοράσει και να πουλήσει ποδοσφαιριστές που η συνολική τους χρηματιστηριακή αξία, πλησιάζει τα 30 εκατομμύρια ευρώ;

Η πρώτη πράξη…

Όλα ξεκινούν το 2009 και την εξαγορά της ομάδας από ξένους επενδυτές. Στην αρχή δεν ήταν ξεκάθαρο για το ποια ήταν τα φυσικά πρόσωπα που εμπλέκονταν στη συμφωνία. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες αποκαλύφθηκε πως αυτοί που ουσιαστικά αγόρασαν το σύλλογο ήταν δύο Άγγλοι επιχειρηματίες.

Ο Μάλκομ Κέιν, ιδιοκτήτης άλογων κούρσας και ο δικηγόρος/επιχειρηματίας Γκρέιαμ Σέαρ. Από τότε, μέχρι και σήμερα, δώδεκα χρόνια μετά, η Μαλντονάδο φαίνεται να έχει ξοδέψει σχεδόν 32 εκατομμύρια ευρώ για αγορές παικτών με τις σημαντικότερες να είναι οι εξής:

• Τζόναθαν Καλέρι, μεταγραφή από την Μπόκα Τζούνιορς έναντι 11 εκατομμυρίων ευρώ.
• Ερνάν Τολέδο, μεταγραφή από τη Βελέζ Σάρσφιλντ έναντι 7 εκατομμυρίων ευρώ.
• Χερόνιμο Ρούλι, μεταγραφή από την Εστουδιάντες έναντι 3.5 εκατομμύριων ευρώ.
• Ζεζίνιο, μεταγραφή από τη Ζουβεντούδε έναντι 2.5 εκατομμυρίων ευρώ.
• Άλεξ Σάντρο, μεταγραφή από την Ατλέτικο Παραναένσε έναντι 2 εκατομμυρίων ευρώ.
• Γουίλιαμ Ζοζέ, μεταγραφή από την Μπαρουερί έναντι 1 εκατομμυρίου ευρώ.

Νιώθετε κι εσείς πως κάτι πάει στραβά, έτσι;

To ΙntheZone.gr τώρα ΚΑΙ στο Spotify! Ακολουθήστε μας και αποκτήστε την κατάλληλη παρέα για κάθε μετρό, λεωφορείο, τρένο και αυτοκίνητο (με προσοχή!)

Το ερώτημα που σχηματίζεται εύλογα είναι το εξής. Πως γίνεται μια ομάδα με τόσο χαμηλό μπάτζετ, ούσα στη δεύτερη κατηγορία της Ουρουγουάης να ξοδεύει τόσα χρήματα για παίκτες; Η απάντηση είναι εύκολη, δεν γίνεται. Τουλάχιστον όχι με τους… γνωστούς και θεμιτούς τρόπους.

Πάμε τώρα στο ακόμα πιο παράξενο της υπόθεσης. Κανένας ποδοσφαιριστής από τους προαναφερθέντες δεν έχει φορέσει τη φανέλα της Μαλντονάδο, ούτε για έναν επίσημο αγώνα. Ούτε για προπόνηση. Δεν υπάρχουν καν, οι κλασσικές φωτογραφίες για την επισημοποίηση της μεταγραφής. Φυσικά, ούτε δηλώσεις του τύπου, «ήταν όνειρο ζωής να παίξω στην Μαλντονάδο».

Τα περίεργα δεν σταματούν εδώ καθώς υπάρχει και τρίτο σκέλος. Οι ποδοσφαιριστές που αγοράστηκαν και δεν έπαιξαν ποτέ για την ομάδα, πουλήθηκαν για πολλά εκατομμύρια. Όχι όμως άμεσα, διότι η Μαλντονάδο δάνειζε πρώτα τους παίκτες σε άλλες ομάδες σαν το… νοτιοαμερικανικό alter ego της Τσέλσι.

Οι περιπτώσεις των Καλέρι και Ρούλι!

Σε όλο αυτό το μπέρδεμα υπάρχουν δύο περιπτώσεις που ξεχωρίζουν για το… μπέρδεμά τους. Τζόναθαν Καλέρι και Χερόνιμο Ρούλι. Ο πρώτος αγοράστηκε από την Μπόκα το καλοκαίρι του 2016, πήγε δανεικός κατά σειρά σε Σάο Πάουλο και Γουέστ Χαμ με την Μαλντονάδο να εισπράττει 6 εκατομμύρια ευρώ από τους δανεισμούς. Ενώ ακολούθησαν Λας Πάλμας, Αλαβές, Εσπανιόλ και Οσασούνα. Επίσημα, ο παίκτης ανήκει ακόμα στη Μαλντονάδο, στην οποία έχει επιστρέψει. Το συμβόλαιό του λήγει τον Δεκέμβριο του 2022 και απλά περιμένει να βρεθεί ο… επόμενος δανεισμός του!

Ο δεύτερος αποκτήθηκε από την Εστουδιάντες. Πήγε δανεικός στη Σοσιεδάδ ενώ στη συνέχεια αγοράστηκε από τη Μάντσεστερ Σίτι στην οποία δεν έπαιξε ποτέ. Ο ποδοσφαιριστής γύρισε άμεσα ως δανεικός στη Σοσιεδάδ, από την οποία τελικά αποκτήθηκε το 2017. Ακολούθησε ένας δανεισμός στη Μονπελιέ και από πέρσι υπερασπίζεται τα γκολπόστ της Βιγιαρεάλ, με την οποία κατέκτησε πέρσι του Europa League.

Πίσω δεν πάνε ακόμα δύο περιπτώσεις. Του Γουίλιαμ Ζοζέ και του Άλεξ Σάντρο. Ο Βραζιλιάνος επιθετικός αποκτήθηκε από την Μπαρουερί το 2011 και μέχρι να πουληθεί οριστικά στη Σοσιεδάδ το 2016, έπαιξε ως δανεικός από την Μαλντονάδο σε έξι ομάδες, μία εκ των οποίων και η Ρεάλ Μαδρίτης (!). Πέρσι δόθηκε δανεικός από τους Βάσκους στη Γουλβς για να καλύψει το κενό του τραυματία Ραούλ Χιμένες και πλέον επέστρεψε πίσω στην Ισπανία. Τέλος, ο Βραζιλιάνος μπακ της Γιουβέντους, μετά από έναν δανεισμό στη Σάντος πουλήθηκε για σχεδόν 10 εκατομμύρια ευρώ στην Πόρτο. Ενώ από το 2015 βρίσκεται στο ρόστερ της «Γηραιάς Κυρίας».

Το απόλυτο χάος.

Φυσικά, όλη αυτή η κατάσταση τράβηξε την προσοχή και της FIFA αλλά και των «μεγάλων» Μέσων. Κυρίως το Bloomberg, έκανε εκτεταμένο ρεπορτάζ ανακαλύπτοντας διάφορα ενδιαφέροντα δεδομένα για την υπόθεση της Μαλντονάδο.

Το πιο σημαντικό από αυτά, είναι πως το 2009 που ολοκληρώθηκε η εξαγορά της ομάδας, η φορολογία ήταν στο 4%. Κάτι που σημαίνει πως όποιος εμπλεκόταν σε μια μεταγραφή στην Ουρουγουάη βγάζει 40% περισσότερα «καθαρά» χρήματα από κάποιον που «κλείνει» ένα deal π.χ. στην Βραζιλία. Μια κατάσταση που τράβηξε τα… βλέμματα!

Το Bloomberg, έφτασε στο συμπέρασμα πως υπάρχουν αρκετές ομάδες σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, οι οποίες αγοράζουν ποδοσφαιριστές με υπέρογκα ποσά για τις… δυνατότητές τους. Οι οποίοι δανείζονται σε μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης ή της Βραζιλίας και της Αργεντινής με σκοπό είτε να τους δουν οι scouters και να τους αγοράσουν με το κατάλληλο, υψηλό αντίτιμο, είτε να γίνει το απαραίτητο «κονέ» με κάποιον μεγάλο μάνατζερ. Σε όλη αυτή την υπόθεση, όσα φυσικά πρόσωπα και ομάδες εμπλέκονται, βγάζουν το… κατιτί τους.

Ιδιοκτησία τρίτης πλευράς…

Κατά καιρούς, ομάδες και από τη Λατινική Αμερική αλλά και από την Ευρώπη έχουν τιμωρηθεί με βαριά πρόστιμα για ιδιοκτησία τρίτης πλευράς (Ροζάριο Σεντράλ, Σιντ-Τρούιντεν και Τβέντε μερικές από αυτές). Φτάσαμε όμως στο 2014 για να πάρει το θέμα στα σοβαρά ο Μισέλ Πλατινί και η FIFA, όπου και εφαρμόσθηκαν κάποιες απαγορεύσεις.

Αυτό βέβαια, δεν σταμάτησε ομάδες και επενδυτές να συνεχίσουν να κινούνται… υπογείως και μέσα από τα παραθυράκια του νόμου, με την ιδιοκτησία τρίτης πλευράς να παραμένει ένα από τα μεγαλύτερα «αγκάθια» στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Για να καταλαβαινόμαστε, ο ακριβής όρος αυτής της δραστηριότητας είναι ο εξής: «Η ιδιοκτησία τρίτης πλευράς στο ποδόσφαιρο (TPO) είναι η ιδιοκτησία των οικονομικών δικαιωμάτων ενός αθλητή από τρίτη πλευρά. Η τρίτη πλευρά (η οποία μπορεί να είναι ένας εκπρόσωπος ποδοσφαιριστών, ένα πρακτορείο αθλητικής διαχείρισης, μια εταιρεία, επενδυτές όπως ένα hedge-fund ή ένας μόνο επενδυτής), “κατέχει την ιδιοκτησία του συνόλου ή μέρους των οικονομικών δικαιωμάτων ενός ποδοσφαιριστή“».

Σε ορισμένες περιπτώσεις, όταν ένας ποδοσφαιριστής πωλείται, η TPO και όχι ο ποδοσφαιρικός σύλλογος, επωφελείται από τα τέλη της μεταγραφής και τα τέλη διαπραγμάτευσης συμβολαίου. Σημειώστε ότι αυτό διαφέρει από τη συνιδιοκτησία στο ποδόσφαιρο όπου τα δικαιώματα μεταγραφής ενός αθλητή μοιράζονται μεταξύ δύο συλλόγων.

Χωρίς να θέλω να καθοδηγήσω τη σκέψη σας, εκτιμώ πως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί τον τρόπο με τον οποίο η Μαλντονάδο έγινε υποχείριο επενδυτών, οι οποίοι μετά από κάθε μεταγραφή κερδίζουν πολλά εκατομμύρια ενώ ο ίδιος ο σύλλογος μένει στην αφάνεια και παράλληλα το όνομά του αμαυρώνεται.

Το… κόλπο έχει ξεκινήσει χρόνια πριν!

Ένας από τους επενδυτές που φαίνεται να συνδέεται με την Μαλντονάδο είναι ο Τζόναθαν Μπάρνετ. Συνιδρυτής της ICM Stellar Sports Group. Ενός εκ των μεγαλύτερων αγγλικών μανατζερικών γραφείων, με πελάτες όπως ο Μέισον Μάουντ, ο Τζακ Γκρίλις, ο Εντουάρντο Καμαβινγκά αλλά και πολλοί άλλοι. Ο Άγγλος επιχειρηματίας, σχετίζεται άμεσα και με τους δύο ιδιοκτήτες της ουρουγουανικής ομάδας (μεταξύ άλλων είναι ιδιοκτήτης αλόγων κούρσας όπως ο Κέιν) αλλά και με άλλες αμφιλεγόμενες μεταγραφές, όπως αυτές των Τέβεζ και Μασεράνο στη Γουέστ Χαμ το 2006.

Η ομάδα του Άλαν Πάρντιου μπορεί να τερμάτισε 9^η στην Πρέμιερ Λιγκ τη σεζόν 05/06 αλλά κατάφερε να αγοράσει δύο από τα μεγαλύτερα ταλέντα εκείνης της εποχής. Μέχρι το τέλος της χρονιάς όμως, αποκαλύφθηκε πως οι παίκτες ανήκαν ολοκληρωτικά στην MSI & Global Soccer Agencies -τότε ιδιοκτησίας Μπάρνετ- κι όχι στην Κορίνθιανς ενώ αργότερα έγινε γνωστό πως τα «σφυριά» πλήρωσαν 5.5 εκατομμύρια πρόστιμο για αυτή την… παρασπονδία και η υπόθεση έκλεισε.

Το 2009 η ολλανδική τηλεοπτική εκπομπή NOS, αποκάλυψε πως η ICM Stellar Sports Group, δωροδόκησε τους γονείς τεσσάρων ποδοσφαιριστών με σκοπό να κερδίσουν την εύνοιά τους και να καταλήξουν στις ομάδες που ήθελε ο Μπάρνετ. Οι παίκτες τελικά κατέληξαν σε αγγλικές ομάδες με τις οποίες συνεργαζόταν, το μανατζερικό γραφείο του Άγγλου επιχειρηματία. Ο Κάιλ Εμπετσίλιο στην Άρσεναλ, ο Τίμοθι Φοσού-Μενσά στη Γιουνάιτεντ και οι Ρόντνεϊ Κονγκολό και Τζαβάιρο Ντιλροσούν στη Σίτι.

«Η ιδιοκτησία τρίτης πλευράς είναι ένα μη εποικοδομητικό εμπόριο νέων ανθρώπων που κόβει την “καρδιά” των συλλόγων που προσπαθούν να αναπτύξουν παίκτες».

Η ιστοσελίδα «fourfourtwo.com» επικοινώνησε με έναν οπαδό της Μαλντονάδο, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: «Από το 2009, οι αλλαγές στην ομάδα είναι εμφανείς. Το παλιό προπονητικό κέντρο έχει ανακατασκευαστεί και πλέον είναι ένα από τα καλύτερα στην Ουρουγουάη. Επιπλέον, η ομάδα έχει για πρώτη φορά τμήματα μπάσκετ, ποδηλασίας, βόλεϊ και χάντμπολ. Είμαι 37 ετών και έχω δει τις κακές ημέρες του συλλόγου και πιστεύω ακράδαντα πως τα πράγματα είναι καλύτερα τώρα».

Μία αυλαία που δεν θα πέσει ποτέ…

Φυσικά, κανείς από τους τρεις εμπλεκόμενους επιχειρηματίες δεν έχει παραδεχθεί πως έχει κάποια σχέση με τις κατηγορίες. Ο Μάλκομ Κέιν, ιδιοκτήτης της Μαλντονάδο, δήλωσε στο Bloomberg: «Η επένδυσή μας περιλαμβάνει την υποδομή, τη διαχείριση, την τεχνογνωσία, τις ιατρικές κι άλλες πολλές εγκαταστάσεις καθώς και την ανάπτυξη, προπόνηση και πώληση παικτών».

Μετά από έρευνα όμως, αποδείχθηκε πως με εξαίρεση ένα μικρό προπονητικό κέντρο, η Μάλντονάδο δεν έχει δει την εν λόγω ανάπτυξη. Ενώ παρά τον προβιβασμό της ομάδας στην πρώτη κατηγορία, η κατάσταση δεν έχει αλλάξει καθόλου, ενώ η πανδημία προκάλεσε επιπλέον προβλήματα στα οικονομικά του συλλόγου.

Ο Πίπο Ρούσο, κοινωνιολόγος από το πανεπιστήμιο της Φλωρεντίας που ερευνά τις ιδιοκτησίες τρίτης πλευράς στη Νότιο Αμερική είπε: «υπάρχουν μπερδεμένα στοιχεία για την υπόθεση της Μαλντονάδο. Φυσικά, δεν της έχει επιβληθεί κάποια ποινή και φαίνεται να ενεργεί σύμφωνα με τους φορολογικούς και νομικούς όρους».

Συνέχισε λέγοντας: «μπορεί να αύξησαν τη φορολογία στην Ουρουγουάη από το 4% σε 12.5% αλλά νομίζω πως τίποτα δεν έχει αλλάξει ακόμα και μετά την απαγόρευση το 2014. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η υπόθεση μοιάζει με τη μάχη κατά του ντόπινγκ. Όταν οι Αρχές απαγορεύουν μία ουσία, οι επιστήμονες είναι πάντα δύο-τρία βήματα μπροστά.  Αυτό συμβαίνει και στην ιδιοκτησία τρίτης πλευράς. Όταν η FIFA ορίζει κάποιους κανονισμούς, οι επενδυτές πάντα βρίσκονται δύο ή τρία βήματα μπροστά».

«Αν όλες αυτές οι κατηγορίες είναι αληθινές, τότε η Μαλντονάδο, είναι τα νησιά Κέιμαν του ποδοσφαίρου».

Η αρχή του τέλους;

Το 2019, το Διαιτητικό Δικαστήριο των Βρυξελλών επικύρωσε μετά από πέντε χρόνια την απαγόρευση σε τρίτη πλευρά να κατέχει τα δικαιώματα ενός παίκτη, εκτός των δύο συλλόγων που εμπλέκονται στις αγοραπωλησίες δίνοντας έτσι νομικό επισφράγισμα της απαγόρευσης που είχε εισηγηθεί η FIFA. Σύμφωνα με την οποία διατηρείται το δικαίωμα δύο συλλόγων να μοιράζονται με καθεστώς συνιδιοκτησίας τα δικαιώματα ενός παίκτη αλλά όχι και η κατοχή τους σε τρίτη πλευρά (το λεγόμενο third-party ownership), όπως ατζέντηδες, γραφεία μάνατζερ, off-shore εταιρείες, κλπ.

Με αυτή την απόφαση, χώρες που δεν είχαν απαγορεύσει εντελώς την ιδιοκτησία τρίτης πλευράς, όπως η Πορτογαλία ελέω Ζόρζε Μέντες, αναγκάστηκαν να διακόψουν παρόμοιες τεχνικές.

Η Μαλντονάδο βέβαια, μπορεί να μην έχει κατηγορηθεί ακόμα για κάτι αλλά είναι κοινό μυστικό πως οι ιδιοκτήτες της έχουν κερδίσει πολλά χρήματα και θα συνεχίσουν να το κάνουν αν δεν μπει ένα στοπ σε ακόμα έναν παραλογισμό του παγκόσμιου σύγχρονου ποδοσφαίρου.

Πηγές: wikipedia.org, transfermarkt.com, fourfourtwo.com, bloomberg.com

Διαβάστε ακόμα:

Λουίς Κάμπος: Με κέρδη μισό δισ. ευρώ σε επτά χρόνια, ψάχνει το επόμενο μεγάλο project

Μονακό: Η ομάδα του Πριγκιπάτου ατενίζει ξανά τον ”αστερισμό” του Τσάμπιονς Λιγκ!

Φάμπιο Παΐμ: Το wonderkid που νικήθηκε από τους «δαίμονές» του

Red Bull Μπραγκαντίνο: Το μικρό «παιδί» της Red Bull… μεγάλωσε!