Η ιστορία της Γκιμτσεόν Σανγκμού, της μοναδικής ομάδας παγκοσμίως, η οποία μπορεί να εγγράφει στο ρόστερ της μόνο παίκτες, που υπηρετούν την στρατιωτική τους θητεία στις ένοπλες δυνάμεις της Νοτίου Κορέας.
Έχουμε δει ομάδες που δεν μπορούν βάσει του καταστατικού τους να έχουν ξένους παίκτες (Αθλέτικ Μπιλμπάο), έχουμε δει ομάδες που δεν μπορούν να αποκτήσουν γενικότερα παίκτες, αφού η πολιτική ενίσχυσή τους περιορίζεται μόνο στον προβιβασμό παιδιών από την ακαδημία (Τσερτάνοβο Μόσχας). Δεν είχαμε όμως ποτέ ακούσει ξανά για ομάδα που μπορεί να έχει στο ρόστερ της μόνο παίκτες που κάνουν την στρατιωτική τους θητεία, όπως γίνεται με την Γκιμτσεόν Σανγκμού από την Νότιο Κορέα. Ένας βασικός λόγος που το φαινόμενο αυτό σπανίζει είναι και το γεγονός πως ελάχιστες χώρες έχουν υποχρεωτικό στρατό.
Πάμε, λοιπόν, να γνωρίσουμε την ιστορία της συγκεκριμένης ομάδας, τον λόγο που θεσπίστηκε ο συγκεκριμένος περιορισμός στην κατάρτιση του ρόστερ της, αλλά και το που βρίσκεται σήμερα.
Η κατάσταση στην χερσόνησο της Κορέας και η υποχρεωτική στράτευση
Όπως θα γνωρίζετε οι περισσότεροι η χερσόνησος της Κορέας είναι χωρισμένη σε δύο κράτη, τη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Ο διαχωρισμός αυτός έλαβε χώρα μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι δύο μεγάλες δυνάμεις των νικητών, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ αποφάσισαν να την «κόψουν» στα δύο παίρνοντας η κάθεμία από ένα κομμάτι. Η Βόρεια που πήγε στα χέρια της ΕΣΣΔ απέκτησε ένα κομμουντιστικό καθεστώς ενώ η Νότια απέκτησε ένα καθεστώς στα πρότυπα του τότε δυτικού κόσμου και των ΗΠΑ.
Το 1950 η Βόρεια Κορέα επιτέθηκε στην Νότια με στόχο την κατάκτησή της και την επανένωση της χερσονήσου. Η επίθεση εν τέλει εξουδετερώθηκε μετά από στρατιωτική παρέμβαση των Ηνωμένων Εθνών και των ΗΠΑ, που απέκρουσαν την εφόρμηση των Βορειοκορεατών. Μάλιστα, οι Αμερικανοί δεν έμειναν απλώς στην άμυνα και προσπάθησαν να επιτεθούν κι εκείνοι με την σειρά τους στην Βόρεια Κορέα, όμως μετά από στρατιωτική βοήθεια της Κίνας προς την δεύτερη, η επιχείρησή τους απέτυχε. Όλα αυτά σ’ έναν πόλεμο που διήρκεσε τρία χρόνια και είχε περίπου 1,5-4,5 εκατ. χαμένες ανθρώπινες ζωές τόσο από αμάχους όσο και από στρατιώτες.
Με την λήξη του πολέμου τα δύο κράτη συμφώνησαν σε κατάπαυση του πυρός, όμως δεν υπέγραψαν ποτέ συνθήκη ειρήνης, κάτι που δεν έχει γίνει ούτε μέχρι σήμερα με αποτέλεσμα, γραφειοκρατικά μιλώντας, οι δύο πλευρές να είναι ακόμα σε πόλεμο. Στα σύνορα ανάμεσά τους έχει δημιουργηθεί η DMZ, η λεγόμενη ζώνη αποστρατικοποίησης, που αποτελεί μία από τις πιο αυστηρά φυλαγμένες περιοχές του κόσμου.
Οι δύο χώρες δεν έχουν κάνει ιδιαίτερα βήματα συμφιλίωσης και γι’ αυτό παραμένουν πολύ ενεργές στρατιωτικά. Στην αναλογία κατοίκων προς στρατιώτες κατέχουν τις δύο πρώτες θέσεις παγκοσμίως.
Λόγω της έκρυθμης κατάστασης που επικρατεί μεταξύ των δύο χωρών, η Νότια Κορέα συνεχίζει να διατηρεί το μοντέλο της υποχρεωτικής στράτευσης για τους άνδρες πολίτες της για ένα διάστημα δύο ετών, το οποίο μέσα στο 2022 έχει αποφασιστεί να γίνει 18-22 μήνες (ανάλογα με το σώμα που επιλέγουν). Μάλιστα, αυτοί πρέπει να υπηρετήσουν την θητεία τους από την ηλικία των 18 ετών μέχρι εκείνη των 28 αυστηρά. Εξαιρέσεις από την υποχρεωτική θητεία υπάρχουν μόνο για λόγους νοητικής ή σωματικής αναπηρίας.
Υπάρχει όμως ακόμη μία εξαίρεση μέσω της οποίας μπορεί κάποιος να γλιτώσει την υποχρεωτική στράτευση (έκανες μόνο εκπαίδευση ενός μήνα) κι αυτή είναι η κατάκτηση ενός Ολυμπιακού μεταλλίου οποιουδήποτε χρώματος ή η κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στους Ασιατικούς Αγώνες, όπως κατάφερε η ομάδα της Νότιας Κορέας στο ποδόσφαιρο το 2018, με ηγέτη τον Χέουνγκ-Μιν Σον της Τότεναμ. Μάλιστα σ’ εκείνη την διοργάνωση είχε βγει πρώτος σκόρερ ο νυν σέντερ φορ του Ολυμπιακού, Χουάνγκ Ουί-Τζο με εννιά τέρματα. Το ίδιο συνέβη και με την εθνική Κορέας το 2002, που έφτασε στα ημιτελικά του Μουντιάλ και χάρη του μεγάλου κατορθώματός δόθηκε χάρη σε όλους τους παίκτες.
Τον τελευταίο καιρό υπήρχαν σκέψεις να γίνει χορήγηση ειδικής απαλλαγής και προς το παγκοσμίου φήμης συγκρότημα της K-Pop, BTS, αφού κανένα από τα επτά μέλη του συγκρότηματος δεν έχει εκπληρώσει την στρατιωτική του θητεία (έχουν ήδη λάβει μία ειδική άδεια για επέκταση του ορίου). Το κράτος θεωρεί το συγκεκριμένο boyband πολύ σημαντικό λόγω της διαφήμισης που φέρνει στην χώρα, αλλά και της εξαγωγής της κουλτούρας της, ωστόσο υπάρχει φόβος πως αν γίνει η εξαίρεση γι’ αυτούς, θα δημιουργηθεί μετά δεδικασμένο και για άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις ταλαντούχων ανθρώπων.
Διαβάστε ακόμη: Στάδιο Λουσαΐλ: Το γήπεδο τού τελικού στο Κατάρ και το top 10 των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών γηπέδων
Ο λόγος της δημιουργίας της Γκιμτσεόν Σανγκμού ως λύση σ’ ένα από τα προβλήματα της υποχρεωτικής στράτευσης
Όπως καταλαβαίνετε το ηλικιακό αυτό όριο μέσα στο οποίο έπρεπε οι άνδρες να πηγαίνουν φαντάροι έθετε τεράστιο πρόβλημα στην καριέρα των αθλητών. Οι ποδοσφαιριστές ήταν εκείνοι που μπήκαν στο επίκεντρο λόγω της δημοτικότητας του αθλήματος παγκοσμίως. Αυτοί, λοιπόν, που δεν κατόρθωσαν έναν απ’ αυτά που προείπαμε για να πάρουν απαλλαγή, έπρεπε να χάσουν δύο χρόνια από την καριέρα τους, κάτι που μπορούσε να τους κοστίσει.
Έτσι, η λύση που προκρίθηκε ήταν η δημιουργία της Γκιμτσεόν Σανγκμού ή όπως λεγόταν τότε Σανγκμού FC, η οποία πήρε… σάρκα και οστά το 1984. Αυτή η ομάδα ανήκε στις ένοπλες δυνάμεις της Νότιας Κορέας. Η ομάδα αυτή, λοιπόν, θα διέθετε μόνο ποδοσφαιριστές, οι οποίοι θα υπηρετούσαν την στρατιωτική τους θητεία και θα έμεναν σ’ αυτήν μόνο μέχρι την ολοκλήρωσή της. Ούτε μεταγραφές παικτών του εξωτερικού, ούτε γηγεγείς, ούτε τίποτα. Βέβαια, κάθε 6 ή 12 μήνες ερχόταν μία καινούργια φουρνιά παικτών, με την ομάδα να έχει ουσιαστικά 18 καινούργιους ποδοσφαιριστές ετησίως.
Κάπως έτσι η ομάδα έφτανε συνολικά να διαθέτει 30-40 παίκτες. Το κακό μ’ αυτή τη λύση είναι πως οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που έμπαιναν κάθε χρόνο για την θητεία τους ήταν περισσότεροι. Αυτό ήταν καλό για την Σανγκμού, αφού μπορούσε να επιλέγει, αλλά κακό για τους ίδιους, αφού όσοι έμεναν χωρίς ομάδα θα έπρεπε να πάνε να παίξουν σε ερασιτεχνικές κατηγορίες και όχι στις πρώτες τρεις κατηγορίες του κορεατικού πρωταθλήματος. Αν μάλιστα έπαιζες σε ευρωπαϊκό σύλλογο όταν ερχόταν η ώρα να κάνεις την θητεία σου, οι ερασιτεχνικές κατηγορίες ήταν η μόνη σου επιλογή και γι’ αυτό πολλοί Νοτιοκορεάτες πριν μπουν στον στρατό μεταγράφονταν σε ομάδες της χώρας τους για να έχουν ελπίδες να παίξουν έστω στην Σανγκμού για να διατηρηθούν σ’ ένα καλό επίπεδο στο διάστημα που υπηρετούσαν.
Φυσικά, οι παίκτες που αγωνίζονταν στην Σανγκμού δεν πληρώνονταν κανονικά. Τα συμβόλαιά τους αναστέλλονταν και τίθονταν κανονικά σε ισχύ όταν η θητεία τους ολοκληρωνόταν. Κατά τη διάρκεια αυτής έπαιρναν μόνο την βασική αμοιβή με την οποία πληρώνονταν όλοι οι στρατιώτες συν κάποια μπόνους που μπορεί να έπαιρναν από την ομάδα.
Μέχρι το 2002, η ομάδα αυτή μετακινούνταν από πόλη σε πόλη και δεν είχε μόνιμη έδρα, όμως αυτό άλλαξε μετά το Μουντιάλ που συνδιοργάνωσαν η Κορέα με την Ιαπωνία. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία ημιεπαγγελματική ομάδα του στρατού. Αυτή θα είχε ως βάση μία πόλη που δεν είχε επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα. Εκεί θα δημιουργούσε μία οπαδική βάση και θα βελτίωνε τις υποδομές μέχρι μία κανονική τοπική ομάδα να πάρει την θέση της και μετά εκείνη να ξεκινήσει ξανά την διαδικασία αυτή σε άλλη πόλη.
Η πρώτη πόλη που επιλέχθηκε ήταν η Γκουανγκτζού εξαιτίας και του νεόκτιστου από το Μουντιάλ γηπέδου. Οκτώ σεζόν χρειάστηκε η ομάδα για την υλοποίηση του σχεδίου, αλλά τελικά τα κατάφερε, αφού δημιουργήθηκε Γκουανγκτζού FC και πήρε την θέση της.
Επόμενη στάση το 2011 για την Σανγκμού ήταν η μικρή πόλη Μουγκιεόνγκ που βρισκόταν κοντά στην Σανγκτζού. Η ομάδα πήρε το όνομα Σανγκτζού Σανγκμού και παρέμεινε εκεί για εννιά χρόνια, χωρίς όμως αυτή τη φορά να καταφέρει να φέρει εις πέρας το σχέδιο. Κι αυτό παρ’ ότι αγωνιστικά είχαν πολύ καλά αποτελέσματα. Σκεφτείτε μόνο πως το 2020 έκαναν ρεκόρ τερματίζοντας στην 4η θέση κι έχοντας την ευκαιρία, αν μπορούσαν, να πάρουν το εισιτήριο για το Ασιατικό Champions League.
Η αποτυχία, λοιπόν, της ομάδας να βρει… διάδοχο την οδήγησε στην εκ νέου μετατόπισή της το 2021 αυτή τη φορά για την πόλη Γκιμτσεόν.
Διαβάστε ακόμη: Visit Rwanda: Η αμφιλεγόμενη χορηγία στο μανίκι της Άρσεναλ
Η τελευταία εγκατάσταση της Γκιμτσεόν Σανγκμού και το μέλλον
Η πόλη Γκιμτσεόν έχει μόλις 150 χιλ. κατοίκους, αλλά έχει πολύ έντονο το στοιχείο του αθλητισμού. Διαθέτει 14 αθλητικές εγκαταστάσεις και διοργανώνει κάθε χρόνο περισσότερους από 60 εθνικούς και διεθνείς αγώνες. Ο δήμαρχος, που είναι και πρόεδρος της ομάδας, θέλει να γίνει το σημείο αναφοράς της πόλης. Ήδη από την πρώτη κιόλας σεζόν, που πήγε εκεί κατέκτησε το πρωτάθλημα (2021) της δεύτερης κατηγορίας για τρίτη φορά στην ιστορίας κι ανέβηκε στην μεγάλη κατηγορία. Στο φετινό όμως πρωτάθλημα δεν τα πηγαίνει τόσο καλό, αφού η ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας την βρήκε στα Play-outs.
Πλέον μετά από απόφαση των ενόπλων δυνάμεων η ομάδα παίρνει παίκτες κάθε 12 μήνες και όχι 6, όπου έρχονται 15 νέοι ποδοσφαιριστές. Όμως, ο προπονητής της, Κιμ Τάε-Βαν δεν έχει πρόβλημα με τέτοιες μικροαλλαγές, αφού είναι σχεδόν μία ζωή στην ομάδα και έχει μάθει να ζει με τους περιορισμούς. Πρωτομπήκε στην Γκιμτσεόν Σανγκμού ως παίκτης το 1995 και επέστρεψε ως προπονητής το 2002. Ένα χρόνο ήταν γυμναστής, δώδεκα χρόνια στο προπονητικό τιμ της πρώτης ομάδας, άλλον έναν ως βοηθός κι από κει έπειτα πρώτος προπονητής μέχρι και σήμερα (2017-).
Πρόκειται για έναν από τους ικανότερους προπονητές στην Νότια Κορέα. Ο ίδιος πιστεύει πως το διάστημα αυτό που αναγκάζεται να αγωνιστεί ένας παίκτης στην ομάδα του μπορεί να είναι πολύ ωφέλιμο για εκείνον αν έχει όρεξη να δουλέψει και δεν το κάνει απλώς σαν αγγαρεία μέχρι να περάσει ο καιρός, αφού μην ξεχνάμε πως το συγκεκριμένο κλαμπ παίζει κανονικά και ανταγωνιστικότατα ματς.
Το παρόν, αλλά και το μέλλον της ομάδας είναι προς το παρόν στο Γκιμτσεόν. Όμως όλο και αυξάνονται οι φωνές που ζητούν περισσότερα κριτήρια εξαίρεσης από την υποχρεωτική θητεία του στρατού τόσο γενικότερα όσο και για τους παίκτες, που αφορούν εμάς. Π.χ. μία πρόταση είναι οι παίκτες που αγωνίζονται στα 6-7 κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης, να απαλλάσσονται. Η αλήθεια είναι πως η υπάρξη αυτής της υποχρέωσης προκαλεί προβλήματα στην καριέρα των Νοτιοκορεατών παικτών.
Πρώτον γιατί παίκτες που έκαναν το βήμα για την Ευρώπη αναγκάζονται να γυρίζουν πίσω για δύο χρόνια περίπου, που είναι αρκετά μεγάλο διάστημα. Δεύτερον, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως η Γκιμτσεόν Σανγκμού είναι μία καλή λύση για το πρόβλημα αυτό, οι θέσεις της είναι πολύ λίγες με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να παίκτες να πρέπει να αγωνιστούν σε ερασιτεχνικές ομάδες, που καλά καλά ίσως να μην κάνουν καν έναν επαρκή αριθμό προπονήσεων για επαγγελματίες παίκτες.
Όσο όμως η κατάσταση διατηρείται ως έχει είναι δεδομένο πως η Γκιμτσεόν Σανγκμού θα συνεχίσει πάντα έχει ικανοποιητικό υλικό στο ρόστερ της, που στα χέρια του Κιμ Τάε-Βαν ίσως της δώσει τη δυνατότητα σε συνδυασμό και με την στήριξη που έχει από την πόλη της να φτάσει στον πρώτο της μεγάλο τίτλο.
Πηγές: HITC Sevens, Wikipedia
