Ο Φριτς Βάλτερ έφτασε το 1954 στην κορυφή του κόσμου, κατακτώντας το Παγκόσμιο Κύπελλο. Για να τα καταφέρει ωστόσο, χρειάστηκε το ποδόσφαιρο να τον σώσει από βέβαιο θάνατο.
Mια από τις φράσεις που ακούγονται πολύ συχνά είναι πως «όλα γίνονται για κάποιο λόγο». Κλισέ, φυσικά, όμως οι ζωές κάποιων ανθρώπων μοιάζουν τόσο προδιαγεγραμμένες που τείνουν να το επιβεβαιώσουν. Ένας από αυτούς, είναι και ο Φριτς Βάλτερ, ο Γερμανός μεσοεπιθετικός που οδήγησε ως αρχηγός την Δυτική Γερμανία στην κατάκτηση του πρώτου της Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1954. Για να φτάσει μέχρι εκεί, ωστόσο, διένυσε μια πορεία που μόνο σενάριο ταινίας θα μπορούσε να γίνει, και πάλι θα έμοιαζε τραβηγμένο!
Πέρασε μία ολόκληρη… ποδοσφαρική ζωή στους «Roten Teufel»
Ο Φριτς Βάλτερ γεννήθηκε στο Καϊζερσλάουτερν της μεσοπολεμικής Γερμανίας τον Οκτώβρη του 1920, μέσα στην εξαθλίωση που ακολούθησε τον Μεγάλο Πόλεμο. Οι γονείς του δούλευαν στο εστιατόριο της τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας, με αποτέλεσμα από πολύ μικρή ηλικία να έρθει σε τριβή με το άθλημα. Στα οκτώ του χρόνια, τον έγραψαν στην ακαδημία της Καϊζερσλάουτερν. Χωρίς να το γνωρίζει τότε, δεν έμελλε ποτέ να φύγει για άλλη ομάδα, γράφοντας ιστορία με τα τριάντα χρόνια παρουσίας του στους «Roten Teufel» (κόκκινους διαβόλους)!
Το ταλέντο του δεν έμεινε κρυφό, και σε ηλικία μόλις 17 χρόνων ξεκίνησε να αγωνίζεται ως βασικός με την ομάδα των ανδρών, όπου έμοιαζε έτη φωτός μπροστά από τους υπόλοιπους. Η κλήση στην εθνική Γερμανίας δεν άργησε να έρθει, όμως οι συνταρακτικές παγκόσμιες εξελίξεις διέκοψαν την εξελισσόμενη καριέρα του.
Η «εμπλοκή» του Φριτς Βάλτερ στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και οι «Rote Jäger»
Η έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, οδήγησε στην διακοπή κάθε αγωνιστικής δραστηριότητας, και στην στράτευση του Βάλτερ. Ο ίδιος ωστόσο, βρήκε έναν ισχυρό σύμμαχο στο πρόσωπο του Σεπ Χερμπέργκερ, τότε προπονητή της εθνικής Γερμανίας, ο οποίος κράτησε την ομάδα σε δράση, για να γλυτώσει όσο το δυνατόν περισσότερους παίκτες του από το μέτωπο.
Ο Χέρμπεργκερ οργάνωνε συνεχώς φιλικά, τα οποία ωστόσο μόνο… φιλικά δεν ήταν, καθώς η Ανώτατη Διοίκηση της χώρας απαιτούσε νίκες, για να τονώσει το ηθικό των πολιτών και να εξωραΐσει την εικόνα της. Ένα από αυτά τα φιλικά, ήταν απέναντι στην Ουγγαρία, το 1942 στη Βουδαπέστη.
Οι Ούγγροι βρέθηκαν μπροστά στο σκορ με 3-1, όμως ο Βάλτερ στο δεύτερο ημίχρονο γύρισε μόνος του το ματς, σκοράροντας ένα γκολ και δημιουργώντας άλλα τρία, για το τελικό 5-3. Χωρίς να το ξέρει, αυτό το ματς μετά από λίγα χρόνια θα του έσωζε τη ζωή.
Λίγο αργότερα, με τη βοήθεια του Χερμπέργκερ, ο Βάλτερ μετατέθηκε από το πεζικό στην… μεγαλύτερη ασφάλεια της αεροπορίας, όπου μάλιστα συμμετείχε στην ποδοσφαιρική ομάδα της μονάδας του, τους «Rote Jäger» (κόκκινοι κυνηγοί). Η κατάρρευση του μετώπου, όμως, οδήγησε στην αιχμαλωσία του από τους Αμερικανούς, οι οποίοι τον παρέδωσαν στους Σοβιετικούς.
Το κουσούρι που του άφησε η ελονοσία και το «διπλό» που του έσωσε τη ζωή
Με αυτόν τον τρόπο, το τέλος του πολέμου βρήκε τον 24χρονο Βάλτερ σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαραμουρές της Ρουμανίας. Το μέλλον του έμοιαζε προδιαγεγραμμένο, καθώς όλοι οι κρατούμενοι εκεί κάποια στιγμή μεταφέρονταν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, όπου το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνούσε τα πέντε έτη.
Σαν να μην έφτανε αυτό, κατά τη διάρκεια της κράτησής του, ο Γερμανός ήρθε αντιμέτωπος με την ελονοσία, η οποία του άφησε ένα παράξενο κατάλοιπο, καθώς δεν μπορούσε να αντέξει πια ιδιαίτερα στη ζέστη, και προτιμούσε τις υγρές, κρύες συνθήκες.
Ωστόσο, το ποδόσφαιρο, το άθλημα που τόσο αγάπησε, του ανταπέδωσε την αγάπη του την κατάλληλη στιγμή. Οι φύλακες στο στρατόπεδο έπαιζαν συνεχώς «διπλά» μεταξύ τους, και κάποια στιγμή που χρειάζονταν έναν ακόμα παίκτη, κάλεσαν τον Βάλτερ να καλύψει τη θέση. Αμέσως διέκριναν ότι ο Γερμανός κρατούμενος ήξερε «καντάρια» μπάλα, και τότε έγινε το θαύμα. Ένας από τους Ούγγρους φύλακες τον πλησίασε και του είπε «Ξέρω που σε έχω ξαναδεί. Βουδαπέστη, 1942. Μας νικήσατε 5-3».
Ο φύλακας τον είχε αναγνωρίσει. Και δεν έμεινε εκεί, καθώς φρόντισε να διαγραφεί το όνομά του από τους καταλόγους όσων στέλνονταν στη Σιβηρία, και να ελευθερωθεί άμεσα, αποφεύγοντας τη μοίρα των χιλιάδων Γερμανών που πέθαναν στα γκούλαγκ.
Χρόνια αργότερα, ερωτηθείς ποιο ήταν το πιο σημαντικό ματς της ζωής του, ο Βάλτερ δήλωσε: «Έπαιξα πολλά σπουδαία παιχνίδια, μέχρι και τελικό Μουντιάλ, όμως με διαφορά το πιο σημαντικό παιχνίδι της ζωής μου ήταν αυτό το διπλό στο στρατόπεδο συγκέντρωσης».
«Ο καιρός του Φριτς Βάλτερ»
Με την επιστροφή του στη Δυτική, πλέον, Γερμανία, εντάχθηκε αμέσως ξανά στην ομάδα που τον ανέδειξε, την Καϊζερσλάουτερν, κατακτώντας αμέσως δύο πρωταθλήματα, το 1951 και το 1953. Απέκτησε μάλιστα μια φήμη, η οποία συνδεόταν με τις παρενέργειες που του άφησε η ελονοσία. Πως έπαιζε, δηλαδή, καλύτερα όταν είχε κρύο και έβρεχε. «Fritz Walter Wetter» ονομάστηκε το φαινόμενο, ο «καιρός του Φριτς Βάλτερ».
Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, θα ερχόταν η καταξίωση. Η Δυτική Γερμανία του Χερμπέργκερ ταξίδεψε στην Ελβετία χωρίς πολλές ελπίδες για κάποια διάκριση. Μια τόσο «μεταφυσική» ιστορία όμως, όπως του Φριτς Βάλτερ, δε θα μπορούσε να ολοκληρωθεί χωρίς ένα θαύμα.
Το θαύμα της Βέρνης
Η Δυτική Γερμανία κατάφερε με αυτόν ηγέτη να φτάσει μέχρι τον τελικό. Εκεί όμως περίμενε μια ομάδα που τότε μεσουρανούσε. Η χρυσή γενιά της Ουγγαρίας, «οι πανίσχυροι Μαγυάροι» όπως ονομάστηκαν, με παίκτες όπως ο Σάντορ Κότσιτς, ο Ζόλταν Τσίμπορ, και φυσικά ο Φέρεντς Πούσκας. Για να καταλάβει κανείς, οι Ούγγροι δεν είχαν γνωρίσει ούτε μια ήττα από το 1949, ενώ στη φάση των ομίλων είχαν συντρίψει τους δυτικογερμανούς με 8-3! Τη μέρα του τελικού στη Βέρνη, όμως, έβρεχε καταρρακτωδώς. «Φριτς, ο καιρός σου», είπε ο Χερμπέργκερ στον αρχηγό του. «Αφεντικό, δεν με χαλά καθόλου», απάντησε ο 33χρονος.
Τα πρώτα οκτώ λεπτά του αγώνα ήταν καταστρεπτικά για την ομάδα του Χερμπέργκερ. Οι Ούγγροι με γκολ του Τσίμπορ και του Πούσκας μπήκαν από νωρίς μπροστά με 2-0. Οι δυτικογερμανοί έπρεπε να ανατρέψουν δηλαδή προβάδισμα δύο τερμάτων της καλύτερης ομάδας που είχε γνωρίσει ο πλανήτης μέχρι στιγμής. Κι όμως, με τον Βάλτερ να ελίσσεται σα «χέλι» στο βρεγμένο χορτάρι, και τους Μαξ Μόρλοκ και Χέλμουτ Ραν να σκοράρουν, η Γερμανία πήρε στο 84’ προβάδισμα με 3-2, το οποίο και κράτησε μέχρι το τέλος του αγώνα.
Η Καϊζερλάουτερν έδωσε στο γήπεδό της το όνομά του!
Η βραδιά του τελικού ονομάστηκε το «θαύμα της Βέρνης». Και τέτοιο ήταν, καθώς η «Νασιονάλμανσαφτ» κατέκτησε την κορυφή του κόσμου, απέναντι σε μια ομάδα που δεν… έχανε ποτέ. Ο Φριτς Βάλτερ έγινε το σύμβολο της επιτυχίας αυτής, η οποία εννιά χρόνια μετά το τέλος του Πολέμου, δημιούργησε ένα νέο συναίσθημα ενότητας στην διχασμένη σε θεωρία και πράξη πατρίδα του.
Τα υπόλοιπα χρόνια της καριέρας του τα πέρασε στην ομάδα της καρδιάς του, την Καϊζερσλάουτερν, της οποίας το γήπεδο πλέον φέρει το όνομα του, σε αναγνώριση της σπουδαίας προσφοράς του. Γενικότερα, στη Γερμανία μέχρι και σήμερα τιμάται ως ήρωας, έχοντας λάβει το προσωνύμιο «ο πρώτος Κάιζερ». Την τελευταία του πνοή, την άφησε το 2002 στο Ένκενμπαχ-Άλσενμπορ. Και μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια, όμως όποτε βρέχει, όλο και κάποιος Γερμανός θα πει τη φράση «Fritz Walter Wetter».
Διαβάστε ακόμη: Παγκόσμιο Κύπελλο 2022: Όλα όσα πρέπει να ξέρετε για τη διοργάνωση του Κατάρ (8ος όμιλος)
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Τσιριγώτης
