Ευρωλίγκα: Το δίημερο της υπέρβασης των άκρων

Το ελληνικό μπάσκετ έζησε ένα διήμερο… νοσταλγικής χαράς στην Ευρωλίγκα και εμείς καταγράφουμε τους λόγους που οι νίκες Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού κόντρα σε Φενέρ και Ρεάλ αντίστοιχα μπορούν να σημαίνουν τα πάντα, αλλά και το απόλυτο τίποτα.

Όποτε ένας αντίπαλος ανώτερων κυβικών απειλεί το… κάστρο σου, το μόνο που οφείλεις να κάνεις είναι να αντισταθείς μέχρι τελικής πτώσεως. Στην περίπτωση του παρακμάζοντος ελληνικού μπάσκετ, η προ δεκαετίας απαίτηση για θριάμβους, πορείες πρωταθλητισμού και Final Four μοιάζουν με ιστορίες για αγρίους, όμως η αλήθεια είναι πως η εικόνα του τελευταίου διημέρου μόνο ευχάριστες μνήμες ξύπνησε.

Αυτό γιατί τόσο ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη όσο και ο Ολυμπιακός την Παρασκευή φρόντισαν, με διαφορετικά σενάρια να οδηγηθούν σε παρόμοιο happy ending. Τα πως και τα γιατί έχουν ήδη αναλυθεί, όμως η αλήθεια είναι πως τα “μετά” παραμένουν ένα ερωτηματικό, μικρό ή μεγάλο, ανάλογα το χρώμα που κοιτάει κανείς.

Παναθηναϊκός: Τα δώρα… κόποις κτώνται

Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να κερδίσει το πρώτο μεγάλο στοίχημα της σεζόν, αυτό του κόσμου του. Έγινε από νωρίς σαφές πως τα επιτυχημένα δείγματα στο τουρνουά Παύλος Γιαννακόπουλος αλλά και στο Σούπερ Καπ δεν λειτούργησαν ευεργετικά.
Το ηχηρό “χαστούκι” από την Μονακό, όσο και η κατάρρευση στο Αλεξάνδρειο κόντρα στον Άρη έφεραν δικαιολογημένα προβληματισμό. Το εμπόδιο της ανώτερης μεν, ασταθούς δε Φενέρμπαχτσε στο ΟΑΚΑ που αλλάζει τις ισορροπίες ακόμα και στα… φιλικά, μπορούσαν να αποδειχθούν ιδανικά συστατικά ανασυγκρότησης.

Για καλή τύχη ή… ικανότητα των Πράσινων, οι Τούρκοι ήταν εκείνοι που έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι από το παρκέ. Μπορεί κάθε ήττα του Σάσα Τζόρτζεβιτς να είναι μια νίκη για το μπάσκετ (sorry not sorry), όμως αυτό το σεμινάριο αυτοχειρίας καλό θα ήταν να διδάσκεται στους νεότερους.

Ο Παναθηναϊκός επέδειξε σφυγμό, μένοντας πιστός στο δόγμα της ευτραφούς κυρίας, ωστόσο κανένα “θαύμα” δεν επιτεύχθηκε δίχως τραγικούς ήρωες. Οι παίκτες της Φενέρ έκαναν το ένα λάθος μετά το άλλο, υπέπεσαν σε δύο αντιαθλητικά και ένα ακόμα φάουλ σε τρίποντο μέσα σε 10″ και απέδειξαν πως κανένα παιχνίδι δεν χάνεται, μέχρι να… χαθεί.

Ωστόσο, στο τέλος της ημέρας, οι πρωταγωνιστές φορούσαν πράσινα. Ο Νέντοβιτς ανέδειξε για πρώτη φορά φέτος τις επιθετικές αρετές του, o Παπαπέτρου επανέλαβε τις ηγετικές αρετές του, Οκάρο Γουάιτ και Παπαγιάννης αποδείχθηκαν συνεπείς στους ρόλους τους και ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να κερδίσει χρόνο ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Παρόλα αυτά, δεδομένου του κενού στα γκαρντ (μέχρι να δούμε τον Φερέλ εν δράσει δεν μπορούμε να μιλήσουμε για επίλυση), αλλά και του βάναυσου προγράμματος με έξι από τα οκτώ πρώτα ματς εκτός έδρας, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ότι οι πράσινοι θα μπορούσαν κάλλιστα να ολοκληρώσουν τον Οκτώβριο δίχως ροζ φύλλο αγώνα στην Ευρωλίγκα.

Είναι ο Παναθηναϊκός μια ομάδα οκτάδας; Σαφέστατα όχι. Ομάδα ικανή για διεκδίκηση αυτής; Δύσκολα. Ομάδα ικανή να προσφέρει βραδιές ανάλογες της Πέμπτης; Σαφέστατα ναι. Μεμονομένες μεν, έντονες δε στιγμές, έως ότου η ομάδα και ο οργανισμός γενικότερα βρει τον δρόμο του…

Ολυμπιακός: Γελαστός, μα ποτέ γελασμένος

Μια ομάδα που σίγουρα έχει βρει το δικό της μονοπάτι, είναι ο αιώνιος αντίπαλος του τριφυλλιού. Ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει βαλθεί να “αναγκάσει” τον κόσμο του σε ολικό ρελάνς μετά την πανδημία, καθώς το ΣΕΦ φώναξε μετά από μήνες “παρών” και οι ερυθρόλευκοι φρόντισαν να μην απογοητεύσουν. Αμυντικό ρεσιτάλ κόντρα στην πιο πλήρη ομάδα της Ευρώπης (με διαφορά), επίδειξη θέλησης, πάθους και διάθεσης, βασικών συστατικών του DNA που λάτρεψαν οι φίλοι της ομάδας κατά το παρελθόν.

Ο Ολυμπιακός των δύο πρώτων αγωνιστικών της Ευρωλίγκα είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρος. Οι ερυθρόλευκοι μετρούν το συγκλονιστικά χαμηλό παθητικό των 84.7 πόντων ανά 100 κατόχες, κρατώντας μέχρι στιγμής Μπασκόνια και Ρεάλ σε eFG της τάξης του 38.2%! Προφανώς, τα νούμερα αυτά δεν δύναται να διατηρηθούν σε αυτό το επίπεδο, όμως ο βαθμός ετοιμότητας των Πειραιώτων είναι αξιοπρόσεκτος, ακόμα και όταν μιλάμε για μια ομάδα με έτοιμο κορμό από πέρσι.

Το συνόλο μοιάζει και είναι δεμένο, η χημεία στα γκαρντ είναι αξιοσημείωτη, ο Παπανικολάου μοιάζει ανεπηρέαστος παρά το σοβαρό πρόβλημα που αντιμετώπισε και ακόμα και ο μέτριος Μάρτιν της πρώτης αγωνιστικής, έκανε μπόλικη βρωμοδουλειά κόντρα στον Ταβάρες. Ειδική μνεία στον Σάσα Βεζένκοφ, ο οποίος μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ για τον άτυπο τίτλο του πιο βελτιωμένου παίκτη της Ευρωλίγκα, θέτοντας εαυτόν στην κουβέντα περί ηγεσίας εντός παρκέ.

Φινάλε με τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη, ο οποίος έχει εξελιχθεί σε γρανάζι πολυτελείας, που μοιάζει έτοιμο να δυναμικό step-up, με καύσιμο τις επευφημίες του ΣΕΦ. Όσο δε ο Έλληνας γκαρντ αγωνίζεται όντας… “ικανός να αναποδογυρίσει αμάξι για να κερδίσει” (τάδε έφη Ρικ Πιτίνο), τόσο θα είναι υπέραπαραιτητος στα πλάνα του εκάστοτε προπονητή του.

Είναι ικανός ο Ολυμπιακός να διατηρήθει σε τόσο υψηλά βαθμολογικά στρώματα στην Ευρωλίγκα; Σχεδόν απίθανο. Είναι ικανός να πλασαριστεί εντός της οκτάδας; Σαφέστατα ναι. Είναι ικανός να μετατρέψει το Σ.Ε.Φ. εκ νέου σε μη επιθυμητό προορισμό για τους ανταγωνιστές του; Το έχει ήδη καταφέρει.

Υ.Γ.1. Πολύ ευχάριστο να βλέπεις εντός παρκέ σε αγώνες τέτοιου επιπέδου ταλέντα όπως ο Μαντζούκας. Το πάθημα με τους Χαραλαμπόπουλο, Κόνιαρη και Λούντζη οφείλει να γίνει μάθημα για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος οφείλει να μην αφήσει άλλο ένα σπουδαίο project ανεκμετάλλευτο.

Υ.Γ.2. Τουλάχιστον… αντιεπαγγελματικό να αφήνετε εκτεθειμένους τους παίκτες σας κ. Τζόρτζεβιτς. Όχι πως δεν το περιμέναμε…

Υ.Γ.3. Ο Τόμας Ουόκαπ είναι η τελευταία περίτρανη απόδειξη πως το PIR είναι το πιο άχρηστο στατιστικό στο σύγχρονο μπάσκετ.