Η ελληνική κοινωνία έζησε μέσα σε λίγα 24ωρα πολλές περισσότερες στιγμές υπερηφάνειας από αυτές που τείνει να καταναλώνει και τα σύγχρονα πρότυπα του αθλητικού γίγνεσθαι αποδεικνύουν, πως ο επιμένων συνήθως θριαμβεύει, όχι μόνο νικά.
Η καλοκαιρινή ραστώνη, που συχνά πυκνά μεταφράζεται σε πιο σκοτεινές, καταθλιπτικές εκφάνσεις, ελέω πυρκαγιών, ακρίβειας, καιρού, ή υπερβολικής διαμονής στην πόλη, έχει βρει εδώ και χρόνια τον μπελά της. Ο ελληνικός αθλητισμός, εκείνος που τους περισσότερους μήνες συχνάζει στις τελευταίες σελίδες σάιτ και εφημερίδων, βρίσκει ανά μερικά χρονικά διαστήματα την ευκαιρία να λάμψει, σε μια χώρα που δεν εκτίμησε ποτέ την πολυπλοκότητα του.
Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, ο ελληνικός εθνικός ύμνος ακούστηκε σε κάθε άκρη του Μονάχου, στο Φόρο Ιτάλικο και η καταμέτρηση συνεχίζεται. Κωπηλασία, στίβος και κολύμβηση προσέφεραν αράδες αποθέωσης σε κάθε άκρη του διαδικτύου. Αν ξεφύγουμε όμως από τις αρχικές, απολύτως δικαιολογημένες αλλά τυπικές συγχαρητήριες δηλώσεις, ανακοινώσεις και αναρτήσεις, θα κατανοήσουμε σε βάθος το μεγαλείο όσων ζήσαμε, ζούμε και πιθανότατα θα ζήσουμε χάρη σε κάποιες εξέχουσες ομάδες που διέγραψαν την “παραίτηση” από το λεξιλόγιο τους.
Η μόνιμη νεότητα της Ντρισμπιώτη
Στην χώρα όπου 23 χρόνων είσαι ακόμα ταλέντο και 32 χρόνων είσαι ήδη… παλαίμαχος, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη απέδειξε πως ακόμα κι ο ανίκητος χρόνος μπορεί να κάνει ένα βήμα πίσω. Η 38χρονη αθλήτρια από την Καρδίτσα, η οποία δεν χρηματοδοτείται από το κράτος λόγω… ηλικίας (!) αναγκάστηκε να αφήσει το σπορ που τόσο αγαπούσε, μιας και τα αποτελέσματα των κόπων της δεν μπορούσαν να αντισταθμίσουν τις απώλειες, χρηματικές και μη. “Όταν με πρωτοείδε ο Ναπολέοντας Κεφαλόπουλος, μου είπε ότι θα μπορούσα να είμαι δύο φορές Ολυμπιονίκης” αναφέρει σήμερα η πρωταθλήτρια Ευρώπης και αν κρίνουμε από τα πεπραγμένα της την τελευταία τριετία, ο μέντορας που ανέστησε την αθλητική της καριέρα είχε δίκιο.
Έκτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αργυρό μετάλλιο ούσα αρχηγός της Εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με μυθικό πανελλήνιο ρεκόρ. Πρώτη και καλύτερη στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μονάχου. Σερβιτόρος στο μαγαζί των γονιών της τις περισσότερες ώρες της ημέρας, η Ντρισμπιώτη είναι η μεγαλύτερη δικαίωση του αθλητικού “Never Give Up”. Η πλέον τρανταχτή απόδειξη πως η αξία της δεύτερης ευκαιρίας πηγάζει από τις διαφορές που έχει με την πρώτη.
Η επανεκκίνηση της Στεφανίδη
Η δικιά μας “τσαρίνα των αιθέρων”. Το σπουδαιότερο όνομα στην ιστορία του αθλήματος μετά την Ισιμπάγιεβα. Η Κατερίνα Στεφανίδη, η δικιά μας Κατερίνα. μια αθλήτρια προϊόν της αμερικανικής παιδείας που ουδέποτε όμως αψήφησε τις ευθύνες που η ίδια δημιούργησε, ούσα πρότυπο για πολλές Ελληνίδες αθλήτριες. Μετά την ονειρεμένη τριετία 2016-2018, με χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς, Παγκόσμιο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με κορυφαία επίδοση το μυθικό 4.91, ήρθε το αναμενόμενο ντεφορμάρισμα, το οποίο σε συνδυασμό με την αναβολή των Ολυμπιακών του Τόκιο, αποσυντόνισαν την Στεφανίδη. Όπως η ίδια δήλωσε, το φετινό Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ήταν ο πρώτος αγώνας που απόλαυσε, μετά τον τελικό του Βερολίνου το 2018.
Με δύο τέταρτες θέσεις σε Τόκιο και Όρεγκον, η Ελληνίδα αθλήτρια είδε τους κόπους της να μην μετουσιώνονται σε επιστροφή στα υψηλά πατώματα του αγωνίσματος. Ακόμα και στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, κάλλιστα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση ως πισωγύρισμα, δεδομένου ότι ηττήθηκε από μια αθλήτρια που κουβαλούσε τον τίτλο του αουτσάιντερ. Αντ’ αυτού, η Κατερίνα αποφάσισε να αποκτήσει άλλη οπτική. “Όπως στη Ζυρίχη το 2014 το αργυρό μετάλλιο ήταν μια εκκίνηση, το σημερινό μετάλλιο είναι μια επανεκκίνηση στην καριέρα μου” δήλωσε γεμάτη χαμόγελο στην κάμερα της ΕΡΤ.
Οι ανοιχτοί λογαριασμοί του Τεντόγλου
Ο σπουδαιότερος αθλητής στην ιστορία του ελληνικού στίβου πριν καν κλείσει τα 25 του χρόνια; Κι όμως, όταν μιλάμε για τον Μίλτο Τεντόγλου, η παραπάνω πρόταση είναι καθολικά αποδεχόμενη. Η μοναδική προσωπικότητα του αθλητισμού στην χώρα που μπορεί να κοντράρει σε λαϊκή δημοφιλία τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο άλτης από τα Γρεβενά έχει προλάβει μέσα σε μια τετραετία να κατακτήσει ό,τι κατακτιέται. Με μια εξαίρεση…
Στο Όρεγκον, το κορυφαίο όνομα του αγωνίσματος είχε απέναντι του μονάχα τον χάλκινο του Τόκιο, Μάικλ Μάσο και τον δεκαθλητή Εχάμερ, για τον οποίον ο Τεντόγλου χαριτολογώντας δήλωνε πως πρέπει να κερδίσει για να “σώσει την τιμή του μήκους”! Όντως, αμφότεροι οι αντίπαλοι του βρέθηκαν πίσω από τον Έλληνα. Όμως, του ξέφυγε ένας. Ο Κινέζος Γουάνγκ εμφανίστηκε από το πουθενά, πήδηξε στα 8.36μ στην τελευταία του προσπάθεια και “έκλεψε” το χρυσό από τον Τεντόγλου, ο οποίος έζησε από την άλλη πλευρά του νομίσματος, αυτό που έπραξε κόντρα στον Ετσεβαρία στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, μια ψυχολογική καθίζηση δεν θα ήταν διόλου παράξενο σενάριο για τον Τεντόγλου, ο οποίος μετρούσε μέχρι εκείνη την στιγμή 7/7 τελικούς! Άλλωστε, μετά την ήττα του όπως αυτή (άδικα σύμφωνα με τον Μίλτο) ήρθε στο Τόκιο, ο Κουβανός εξαφανίστηκε το έριξε στο… τραγούδι! Τι έκανε ο Μίλτος; Συνέχισε σταθερά τις πτήσεις πάνω από το 8.20μ και στο Μόναχο διέλυσε τα κοντέρ, κάνοντας το δεύτερο καλύτερο άλμα της ζωής του. Τα 8.52μ του χάρισαν το πιο εκκωφαντικό μετάλλιο στην ιστορία του αγωνίσματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο και παρότι το πανελλήνιο ρεκόρ δεν έχει σπάσει ακόμα (8.66μ από τον Τσάτουμα), ο Τεντόγλου δείχνει ικανός να γράψει ιστορία πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού. Προηγουμένως βέβαια, έχει στην Βουδαπέστη μια δουλειά…
Η εξιλέωση του Χρήστου
Ίσως το πλέον αδικημένο παιδί της ελληνικής κολύμβησης. Χρειάστηκε να φτάσει 25 χρόνων για να δούμε το χαμόγελο του σε αγώνα τόσο υψηλών απαιτήσεων, όμως ο αθλητής του Ολυμπιακού φρόντισε να ανοίξει τον δικό του χορό επιτυχιών μέσα στην έδρα του μεγάλου του αντιπάλου, Τόμας Τσεκόν. Ο Ιταλός, αφότου πήρε εν μέρει το αίμα του πίσω στα 100μ ύπτιο, δήλωσε ενοχλημένος με την αντίδραση του Χρήστου στα 50μ, όταν και ξέσπασε μετά την νίκη του. Στην πραγματικότητα, ο Έλληνας αθλητής μάλλον δεν γνώριζε καν που βρισκόταν εκείνη την στιγμή ο μεγάλος του αντίπαλος. Ακριβώς διότι ο μεγαλύτερος όλων, ήταν ο ίδιος του εαυτός.
Η διάκριση που κυνηγούσε από αμούστακο αγόρι, μόλις 19 ετών, χρειάστηκε έξι χρόνια χαμένων ευκαιριών για να επιτευχθεί. Μια καριέρα γεμάτη “αχ” και “αν” δείχνει να βρίσκεται επιτέλους στις σωστές ράγες, με τον ορίζοντα του Παρισιού να είναι τουλάχιστον ενθουσιώδης. Εκεί όπου ο Χρήστου δεν θα είναι ο μόνος που θα θέλει να γράψει ιστορία.
Η επιστροφή του Γκολομέεβ
Η “τορπίλη” που έφτασε μερικά εκατοστά του δευτερολέπτου από το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Κριστιάν Γκολομέεβ μπήκε στον τελικό της… μιας ανάσας στο Τόκιο με τον τρίτο καλύτερο χρόνο, όμως εν τέλει κατετάγη πέμπτος. Έτσι, έχασε την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ευκαιρία του να γίνει ο πρώτος κολυμβητής πισίνας στην ιστορία της χώρας μας που ανεβαίνει σε Ολυμπιακό βάθρο. Βουρκωμένος στις δηλώσεις του αμέσως μετά, δεν μπόρεσε να κρύψει την απογοήτευση του.
Μερικούς μήνες μετά, όντας σκιά του εαυτού του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, δημιούργησε ανησυχία γύρω από την κατάσταση του, καθώς το πλήγμα φάνηκε εξ αρχής σοβαρό, σε ότι αφορά την ψυχολογία του. Ο ίδιος όμως, φρόντισε να δώσει άλλη μια ευκαιρία στις δυνάμεις του. “Στο Ευρωπαϊκό θα δείτε άλλον Κριστιάν” δήλωσε και στις 17 Αυγούστου ήταν πιστός στο ραντεβού του. Κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στα 50μ ελεύθερο και έδειξε ξανά τον λόγο που πολλοί τον θεώρησαν φαβορί για μετάλλιο το 2021.
