Το νέο αγαπημένο poker face της ελληνικής φίλαθλης και όχι μόνο κοινότητας, ο κακός μιας ιστορίας που μόνοι οι αντίπαλοι δεν απολαμβάνουν. Ο Τάιλερ Ντόρσεϊ είναι αυτό που έλειπε από την Εθνική και ιστορία του δείχνει τον λόγο.
«Γεννήθηκα στην Πασαντίνα, στην Καλιφόρνια. Εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου και η αδελφή μου μείναμε εκεί πολλά χρόνια. Εκεί μεγάλωσα και το μπάσκετ ήταν πάντα στη ζωή μου. Η οικογένειά μου λατρεύει τα σπορ. Παρακολουθούσαμε αθλητικά κάθε μέρα και είχαμε ‘μάχες’ στον καναπέ, ειδικά όταν βλέπαμε τους Λέικερς με τους Σέλτικς! Η μαμά μου στηρίζει τους Σέλτικς. Επίσης, μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον παππού μου. Ο παππούς μου ήταν Έλληνας και η γιαγιά μου πάντα έφτιαχνε ελληνικά φαγητά. Κάθε Σαββατοκύριακο πηγαίναμε επίσκεψη σε εκείνους και μαγείρευε για εμάς. Ήταν πραγματικά πολύ όμορφες στιγμές. Είχα πολύ όμορφη παιδική ηλικία. Φυσικά πάντα υπάρχουν δυσκολίες σε κάθε οικογένεια. Είχαμε και εμείς κάποιες οικονομικές δυσκολίες και κάποια άλλα ‘μικρά’ θέματα, αλλά το πιο σημαντικό ήταν το δέσιμο της οικογένειάς μας. Πάντα ήμασταν ενωμένοι»
Αν υπάρχει χαρακτηριστικό παράδειγμα επιβολής της παγκοσμιόποιησης, ο Τάιλερ Ντόρσεϊ πληρεί όλα τα κριτήρια. Γεννημένος στην Αμερική από Αφροαμερικανό πατέρα και Ελληνοισραϊλινή μητέρα, ο ομογενής γκαρντ αγάπησε εξ αρχής το μπάσκετ και τη θέση του… σέντερ! Ναι, στα πρώτα του βήματα στο σχολικό επίπεδο, ο Τάιλερ ήταν πάντα ο ψηλότερος της ομάδας, όμως στο Λύκειο η ανάπτυξη του δεν συνεχίστηκε με τον ρυθμό που ο ίδιος θα ήθελε, κάνοντας τον να κατηφορήσει στην θέση του σούτινγκ γκαρντ.
Στις ΗΠΑ, την Μέκκα του μπάσκετ έγινε γνωστός μέσα από τα κατορθώματα του με το πανεπιστήμιο του Oregon. Τότε, στο πασίγνωστο March Madness του NCAA, πήρε “φωτιά” πίσω από την γραμμή του τριπόντου (σας θυμίζει κάτι;), σκοράρε τουλάχιστον 20 πόντους σε επτά σερί παιχνίδια και ανάγκασε εχθρούς και μη να τον… ανακυρήξουν “Mr March”!
Ο ίδιος βέβαια, σε συνέντευξη του φρόντισε να αποσπαστεί του χαρακτηρισμού, λέγοντας πως “Δεν με ενδιαφέρει το όνομα, θέλω να αποδίδω σε ολόκληρη τη σεζόν”. Βέβαια, το κοινό της πατρίδας του τον είχε γνωρίσει πολύ πριν λάμψει με την φανέλα των Ducks, καθώς προσγειώθηκε στην μπασκετική μας καθημερινότητα το καλόκαίρι του 2015 στην Κρήτη.
«Προσπάθησα να μπω στην αμερικανική ομάδα κάτω των 18, όμως, δεν τα κατάφερα. Κόπηκα. Δεν θυμάμαι, πλέον, ποιος είχε την ιδέα, αν ήταν της μητέρας μου ή του πατέρα μου να δοκιμάσω στην Εθνική Ελλάδος. Είχαν γνωρίσει κάποιον που μπορούσε να μας φέρει σε επαφή με τους αρμόδιους, όπως και έγινε. Εκτός από τον παππού μου, δεν είχα κάποια άλλη επαφή με την Ελλάδα. Δεν είχαμε επισκεφθεί ποτέ την χώρα, γιατί δεν είχαμε την οικονομική δυνατότητα. Οπότε όταν έπαιξα για την U19, ήταν η πρώτη φορά που τα καταφέραμε!».
Μέλος της τελευταίας αξιόλογης φουρνιάς του ελληνικού μπάσκετ, μαζί με Παπαγιάννη, Μήτογλου, Χαραλαμπόπουλο, Λούντζη, Τσαλμπούρη, Μουράτου, ξεσήκωσε ουκ ολίγες φορές το κλειστό στα Δύο Αοράκια, σε εκείνη την τρομερή πορεία των νέων μέχρι και την τέτραδα, όπου έφτασαν μια ανάσα από τον τελικό, προτού υποκύψουν στις ΗΠΑ του Τέιτουμ.
«Ήταν λίγο δύσκολο, όμως, το μπάσκετ και οι άνθρωποι που ήταν στην ομάδα με βοήθησαν πολύ να προσαρμοστώ. Στην αρχή ήταν ένα σοκ, επειδή όλα έγιναν γρήγορα. Όμως, προσαρμόστηκα και το απόλαυσα πραγματικά. Αυτό είναι το μπάσκετ και η δουλειά που κάνουμε, να προσαρμόζεσαι στις συνθήκες, σε διαφορετικές κουλτούρες. Το σημαντικό είναι να προσαρμόζεσαι και εγώ πλέον έχω συνηθίσει σε αυτό. Προσαρμόζομαι γρήγορα στα πάντα».
Στην πραγματικότητα βέβαια, η συνύπαρξη του Ντόρσεϊ με το εθνόσημο κάθε άλλο παρά ευοίωνη ήταν. Άγνωστος στο ευρύ κοινό λόγω των… καμωμάτων της ομοσπονδίας, ο άσος δεν θεωρείτο ποτέ μέχρι σήμερα βασικό και αναπόσπαστο κομμάτι της Εθνικής ομάδας. Το 2016 κόπηκε από την αποστολή του Προολυμπιακού τουρνουά (έγκλημα, δεδομένων των απουσιών). Το 2017 δεν ταξίδεψε ποτέ στο Ελσίνκι, ενώ το 2019 δεν συμμετείχε στην προετοιμασία παρόντος του Γιάννη, με τις φήμες να λένε πως ο ατζέντης του ζήτησε… εγγυημένο χρόνο συμμετοχής!
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η παρουσία του πιο αξιόπιστου σκόρερ που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ κάθε άλλο παρά σίγουρη ήταν. Μετά, ήρθε ο Ολυμπιακός.
Ο Ντόρσεϊ έγινε κάτοικος Πειραιά και παρά τα σκαμπανευάσματα του, μεγαλούργησε υπό τις οδηγίες του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος επέδειξε απόλυτη εμπιστοσύνη στο ένστικτο του ομογενή γκαρντ.
Ο πάλαι ποτέ… Αμερικανός που απαξιούσε την δεύτερη πατρίδα του, πέρασε άπλετο χρόνο (με όλες τις ανέσεις) στην χώρα όπου γεννήθηκε ο παππούς του και φυσικά, αγαπήθηκε από τον κόσμο των ερυθρόλευκων για το στυλ παιχνιδιού του, την μπασκετική τρέλα που εξέπεμπε και τις τρομερές του εμφανίσεις κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Πανηγύρισε το νταμπλ με τους Πειραιώτες, έφτασε ένα σουτ από τον τελικό της Ευρωλίγκα, όμως εν τέλει έφυγε για άλλες πολιτείες. Η λεγόμενη σύνταξη του NBA, για τους παίκτες που έχουν αγωνίστει τουλάχιστον τρία χρόνια στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου, αλλά και η… φυσική φιλοδοξία κάθε Αμερικανού οδήγησαν τον Ντόρσεϊ στους Μάβερικς με μη εγγυημένο συμβόλαιο.
Προτού όμως επιστρέψει ξανά στα πάτρια για εκείνον εδάφη, έχει στο Ευρωμπάσκετ μια δουλειά…
