Διούδης: Σωκράτη εσύ, σούπερ-σταρ

Θεό, Θεό, Θεό δεν τον λένε, όμως ο Σωκράτης Διούδης είναι ο πρωταρχικός και αδιαφιλονίκητος λόγος που ο Παναθηναϊκός βρίσκεται αυτή την στιγμή σε απόσταση αναπνοής από την τετράδα. Γι’ αυτό, οποιοσδήποτε δημόσιος “λιθοβολισμός” μετά μια κακή μέρα στην δουλεία είναι τουλάχιστον αφελής. Ακόμα κι αν αυτή η μέρα “χτυπούσε” διαφορετικά στο μάτι και την καρδιά.

Το ντέρμπι αιωνίων έχει μόλις τελειώσει, με τον Ολυμπιακό να κατακτάει και μαθηματικά το 46ο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Την ίδια στιγμή που ο Παναθηναϊκός φεύγει από το Φάληρο όντας καθαρά ηττημένος, παρότι μέχρι το 45ο έδειχνε ικανός να επαναλάβει “χαλάστρα” ανάλογη του 2014, όταν και είχε καθηλώσει μέσα στο σπίτι τους τους αήττητους μέχρι τότε Πειραιώτες.

Μην γελιόμαστε, το ποδόσφαιρο είναι απλοϊκά περίπλοκο σπορ και συνήθως, οι δυσνόητες καταστάσεις λύνονται με προσωπικές εμπνεύσεις. Ο Μακέντα απέδειξε στον Μπόλονι γιατί ο παροπλισμός του ήταν καταστροφικός για το “τριφύλλι”, ο Παναθηναϊκός πήρε προβάδισμα δίχως να έχει κάνει τελική και ξάφνου, το σκηνικό έμοιαζε καλογυρισμένο. Κατενάτσιο σε πράσινα χρώματα, Βέλεθ σε ρόλο 8αριου, αμυντικού χαφ, σέντερ μπακ και… φροντιστή, Χατζηγιοβάνης μόνος ψάχνει και Βιγιαφάνες-Μαουρίσιο με το βλέμμα στα κενά άναμεσα στις… συμπληγάδες.

Το σχέδιο ήταν στρωμένο για τους πράσινους, όπως ακριβώς στην Λεωφόρο. Προβάδισμα, περιορισμός κινδύνων, εκμετάλλευση κάθε πιθανής και απίθανης ευκαιρία για δεύτερο γκολ. Τότε, το σχέδιο αποδείχθηκε επιτυχημένο, ελέω… Σα, Σανκάρε και… Διούδη. Χθες το βράδυ, τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά.

Η αναγκαστική αλλαγή του Μπα αποδείχθηκε ιδανική ευκαιρία για το all-in του Μαρτίνς, που έκανε τους τρεις στόπερ… 2+1 επιθετικούς, με τον Φορτούνη σε ρόλο δημιουργού. Ο συγκλονιστικός Ανδρούτσος και ο αειθαλής Χολέβας προσέφεραν πηγές δημιουργίας εκτός του άξονα και ο Παναθηναϊκός έβλεπε πολιορκίες κατά συρροήν να καταφτάνουν.

Ωστόσο, είχε μια… χαραμάδα απειλής από κέντρο του γηπέδου.

Εκεί όπου ο Μπουχαλάκης μπορεί να χαθεί σε γρηγορότερο τέμπο, ενώ αν ο Εμβιλά είχε και ταχυδύναμη, δεν θα έπαιζε στον Ολυμπιακό. Οπότε, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως με το σκορ υπέρ τους, οι φιλοξενούμενοι είχαν κάθε δικαίωμα να νιώσουν πιο άνετα με τους εαυτούς τους. Αυτό, δεν συνέβη.

Ο κύριος υπαίτιος της ατυχέστατης για το τριφύλλι εξέλιξης, ήταν ο αρχηγός του. Ο Σωκράτης Διούδης “επέλεξε” να αδικήσει τον εαυτό του στο χειρότερο δυνατό ματς από άποψης πρεστίζ. Χάρισε το πρώτο γκολ στον Χασάν, ήταν επισφαλής σε δύο φάσεις στην αρχή του δεύτερου μέρους και εν τέλει δέχθηκε και δεύτερο “χτύπημα” από τον Αιγύπτιο εφαρμόζωντας έξοδο… Πασχαλάκη.

Η ανάληψη ευθύνης με… γνώθι σαυτόν

Ο ίδιος, αναλογιζόμενος την ευθύνη που βάραινε τις πλάτες του, τοποθετήθηκε μετά το τέλος του αγώνα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ήττα της ομάδας του. Ωστόσο, αυτό ήταν μονάχα το δεύτερο σκέλος των δηλώσεων του:

Θα σταθώ στη φάση που έγινε στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου από ένα δικό μου λάθος ο Ολυμπιακός έφτασε στην ισοφάριση. Και επειδή φέτος με τις εμφανίσεις μου σε αρκετά παιχνίδια έχω βοηθήσει πολύ την ομάδα και έχω πάρει αρκετά εύσημα αλλά σήμερα θα ήθελα να αναλάβω την ευθύνη για την ήττα.

Αυτοπεποίθηση, θράσος ή αυτογνωσία; Ο Διούδης νιώθει αναγκαίος για την ομάδα του και το “φωνάζει”. Γνωρίζει πως το περιβραχιόνιο που φορά δεν είναι χαριστικό, αλλά του ανήκει δικαιωματικά. Γιατί; Διότι αν η χθεσινή εκδοχή του Διούδη αντικατόπτριζε όλη την σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα ήταν πίσω από τον Αστέρα Τρίπολης στην βαθμολογία.

Το περίφημο “Boloni-Ball”, η… ένεση σκληράδας και αυταπάρνησης που έβγαλε τον Παναθηναϊκό από τον κυκλώνα… Πογιάτος, δεν ήταν κάποιο ευήμερο μακροπρόθεσμο πλάνο. Ο Ρουμάνος τεχνικός παίρνει άπειρα credit για την αναμόρφωση ένος γκρουπ που έμοιαζε με ομάδα, όμως οι θυσίες που έγιναν στο μεσοδιάστημα είναι εμφανείς δια γυμνών οφθαλμών.

Πορτιέρε, η ειδοποιός διαφορά

Ο Παναθηναϊκός έπαιζε πριν την έναρξη των Play-off το χειρότερο ποδόσφαιρο από τις ομάδες που μπήκαν στην τελική πεντάδα κάτω από τον Ολυμπιακό. Όμως, οι πράσινοι ταυτόχρονα είχαν τον κορυφαίο πορτιέρε, με σημαντική διαφορά από τους ανταγωνιστές τους.

Ας θέσουμε ένα υποθετικό ερώτημα. Φανταστείτε τον φετινό ΠΑΟΚ με τον Διούδη στο τέρμα αντί των Πασχαλάκη-Ζίβκοβιτς. Πρωτάθλημα πιθανότατα δεν θα έπαιρνε, όμως πιστεύτε πως ο τίτλος θα κρινόταν μαθηματικά επτά αγωνιστικές πριν το τέλος, με τον Δικέφαλο στο -25;!

Άλλο ένα. Αντικαταστήστε τους Τσιντώτα, Αθανασιάδη με τον αρχηγό του Παναθηναϊκού. Είστε βέβαιοι πως η συζήτηση κάθε Κυριακή θα αφορούσε τον Σβάρνα, τον Νεντελτσιάρου, τον Ντατσένκο και τον Λόπες; Δεν λέω ότι οι παραπάνω αποτελούν κράμα Πουγιόλ-Μπενενμπάουερ και Ντιέγκο Κάρλος, όμως όταν ό,τι πάει μέσα… “γράφει”, το κάθε λάθος αποβαίνει και μοιραίο.

Ανάμεσα στα πολλά και ωραία “διαμάντια” που βρήκα στο Twitter κατά την διάρκεια αλλά και μετά το τέλος της αναμέτρησης, θα μπορούσε από μόνο του να με παρακινήσει να γράψω τα παρακάτω. Σύμφωνα με τον συγκεκριμένο, δεν νοείται ο ΠΑΣ Γιάννινα να έχει καλύτερο τερματοφύλακα από τον Παναθηναϊκό, με το 1/5 των χρημάτων που δίνουν οι πράσινοι στον Διούδη.

Η δικαιώση μέσω των αριθμών

Με κάθε σεβασμό στον Ρώσο πορτιέρε, αμφιβάλω αν ο Λοντίγκιν ή οποιοσδήποτε άλλος τερματοφύλακας της Super League (πλην του Ζοσέ Σα) θα δεχόταν σε έναν ολόκληρο γύρο πέντε λίγοτερα γκολ απ’ όσα “έπρεπε” (με την γνωστή πλέον μέθοδο των xGoals).

Καθ’ όλη την διάρκεια της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος, ο Διούδης δέχθηκε 60 σουτ στην εστία του. Πόσα απέκρουσε; Τα 48! Συνολικά, οι αντίπαλοι του σούταραν 42 φορές μέσα από την περιοχή. Πόσες φορές αντέδρασε αποτελεσματικά; Τις 30! Στον δεύτερο γύρο, δέχθηκε μόλις τρια γκολ σε 21 τελικές εντός περιοχής!

Δεν θα πω πως ο Διούδης είναι ο αδικημένος της ίστοριας, ούτε πως δεν τυγχάνει της αναγνώρισης που αξίζει. Όμως, είστε βέβαιοι πως υπάρχει καλύτερος Έλληνας τερματοφύλακας ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ; Λογικά, θα φέρετε στην κουβέντα τον Οδυσσέα Βλαχοδήμο, ο οποίος βέβαια δεν αγώνιζεται στην Μπενφίκα. Δεν μπόρω να σας πείσω πως ο Διούδης είναι καλύτερος, είμαι πεπεισμένος όμως πως σίγουρα δεν είναι χειρότερος.

Αυτός λοιπόν, είναι ο ίδιος πορτιέρε που στο ντέρμπι της Λεωφόρου έσωσε τον παραπαίοντα στο φινάλε Παναθηναϊκό, κερδίζοντας τον Μασούρα σε τετ α τετ. Είναι ο ίδιος που στην Θεσσαλονίκη κόντρα στον Άρη δέχθηκε σουτ στον στόχο για 2.1 xG και δέχθηκε μηδέν (0)!

Είναι ο ίδιος που είδε την ομάδα του να μένει 50 λεπτά χωρίς τελική προσπάθεια κόντρα σε Αστέρα, Απόλλωνα και Λάρισα! Αν σας έλεγαν πως μένει σε τρία διαφορετικά ματς χωρίς τελική για τουλάχιστον ένα ημίχρονο (αθροιστικά), πόσους βαθμούς θα λέγατε πως συγκέντρωσε στο φινάλε; Αν σας έλεγαν πως στα τρία αυτά ματς συγκέντρωσε επτά πόντους, ποιον θα αποθεώνατε; Τους επιθετικούς ή τον τερματοφύλακα;

Χθες, ο Διούδης δέχθηκε ευκαιρίες για 2.77 xG και δέχθηκε τρία. Εν ολίγοις, δεν δέχθηκε λιγότερα απ’ όσα “έπρεπε”, με βάση τις τελικές του Ολυμπιακού. Έκανε όλα αυτά τα λάθη και εν τέλει, μάζεψε την μπάλα από την εστία του ακριβώς όσες φορές αναμενόταν, με βάση την ποιότητα των προσπαθειών του αντιπάλου!

Κατά ποιόν και κατά ποσόν

Προσοχή, η στατιστική δεν είναι εδώ για να αθωώσει. Άλλωστε, ο ίδιος ο Διούδης φανέρωσε την σημαντικότητα των λαθών:

Όλοι άνθρωποι είμαστε και λάθη όλοι κάνουμε. Δεν θέλω να δραματοποιήσω την κατάσταση. Στο χρονικό σημείο που ήρθε το γκολ του αντιπάλου νομίζω ότι μας έκοψε τα πόδια. Αν είχαμε πάει μπροστά στο σκορ στα αποδυτήρια, θα ήταν άλλο παιχνίδι.

Το λάθος του Διούδη στο πρώτο γκολ του Χασάν δεν επέτρεψε στον Παναθηναϊκό να πάει στα αποδυτήρια με άριστη βαθμολογία στο… μπλοκάκι του Μπόλονι. Αν το σκορ στο ημίχρονο δεν ήταν ισόπαλο, τότε ίσως θα μιλούσαμε εντελώς διαφορετικά και με τον Ολυμπιακό δίχως τα σκήπτρα εκ νέου στα χέρια του. Όμως, μετά την ισοφάριση, μα κυρίως μετά την ανόητη ενέργεια του Πούγγουρα, ο χρόνος δεν ήταν πια εχθρός του Ολυμπιακού.

Φταίει ο Διούδης για την ήττα του Παναθηναϊκού; Βεβαιώς. Όχι τόσο για την ποσότητα, αλλά για την ποιότητα των λαθών του. Ωστόσο, όταν στήνεις στον τοίχο των άνθρωπο που οφείλεται στον μέγιστο βαθμό για την τωρινή κατάσταση σου, τι κερδίζεις;

Μια τρύπα στο νερό, μια γροθιά στο τοίχο, ένα ανάθεμα και καμιά κατάρα. Είναι απολύτως θεμίτο να λυπάσαι για την ήττα της ομάδας σου. Είναι εξίσου όμως βλακώδες να κατηγορείς για αυτήν τον άνθρωπο που ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν συνήθισες (και) φέτος την ήττα.