DiMayor: Η πρώτη «πειρατική» Super League που έφερε τον Ντι Στέφανο στην Κολομβία

Η δημιουργία της πρώτης Super League στην Κολομβία με το όνομα DiMayor, το νομικό κενό της FIFA, που την εκτόξευσε φέρνοντας εκεί τους καλύτερους παίκτες του κόσμου, όπως ο Ντι Στέφανο και η απότομη πτώση της…

Δύσκολα κάποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως η πρώτη Super League στην ιστορία του ποδοσφαίρου είχε δημιουργηθεί την δεκαετία του 50′, όταν ακόμα το ποδόσφαιρο δεν ήταν επαγγελματικό στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Τα δύο ακόμα πιο απίστευτα γεγονότα της ιστορίας αυτής είναι πως η χώρα που την έφτιαξε ήταν η Κολομβία, η οποία κατόρθωσε να γίνει ένας ποδοσφαιρικός… παράδεισος εκμεταλλευόμενη ένα νομικό κενό σε τιμωρία που της επέβαλλε η ίδια η FIFA, η οποία άθελά της βοήθησε στην εκτόξευση της νέας αυτής λίγκας.

Η Liga DiMayor προσέλκυσε στα έξι χρόνια που «επιβίωσε» μερικούς από τους μεγαλύτερους αστέρες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου δημιουργώντας μία λίγκα, που ζήλευαν και οι μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές δυνάμεις της εποχής. Μιλάμε για την μεγαλύτερη άνθηση που έχει γνωρίσει το ποδόσφαιρο της χώρας σε δυναμική και μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας περιόδου με πολλές αναταράξεις κοινωνικά και πολιτικά.

Η δημιουργία της Liga DiMayor και ο πόλεμος που δέχθηκε

Ένα γκρουπ επιχειρηματιών της Κολομβίας με μπροστάρη τον Ουμπέρτο Σαλσίδο Φερνάντες από την Μπαρανκίγια (εκεί έχουν γεννηθεί η Σακίρα και η Σοφία Βεργκάρα) αηδιασμένοι από την ανοργανωσιά, που επικρατούσε στο ποδόσφαιρο της χώρας αποφασίζουν να σχηματίσουν μία νέα λίγκα. Έτσι, το 1948 η Liga DiMayor είναι γεγονός.

Το νέο αυτό πρωτάθλημα αποτελούνταν αρχικά από δέκα ομάδες.΄Την Ατλέτικο Τζούνιορ, την Μεντεγίν, την Ατλέτικο Νασιονάλ, την Ντεπόρτες Κάλντας, την Όντσε Κάλντας, την Αμέρικα ντε Κάλι, την Ντεπορτίβο ντε Κάλι, την Νασιονάλ, την Ιντεπεντιέντε Σάντα Φε και την Μιγιονάριος, οι οποίες έπρεπε να πληρώσουν 1.000 πέσος η κάθε μία για να συμμετέχουν.

Το πρότζεκτ αυτό είχε την στήριξη της κυβέρνησης της χώρας και του προέδρου, αφού επιζητούσαν ένα τρόπο να ηρεμήσουν τον λαό, επειδή το κράτος βρισκόταν στα πρόθυρα εμφυλίου λόγω της δολοφονίας ενός υποψηφίου για την προεδρία. Μάλιστα, η γερουσία έταξε πριμ 10.000 πέσος στον νικητή της διοργάνωσης.

Ωστόσο, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας αρχικά και αργότερα η FIFA δεν είχαν τόσο θετική στάση απέναντι στην νέα διοργάνωση. Όλα ξεκίνησαν από μία διαμάχη της DiMayor με την ADEFUTBOL (ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Κολομβίας, σήμερα FCF), σχετικά με τους παίκτες που θα ταξιδέψουν για το Κόπα Αμέρικα της Βραζιλίας το 1949.

Αυτή αφορούσε τρία ζητήματα. Το αν η καινούργια λίγκα θα επέτρεπε στους παίκτες να συμμετέχουν, το ποιος θα πλήρωνε το ταξίδι τους και το ποιοι παίκτες θα επιλεγόντουσαν. Οι συζητήσεις δεν είχαν αίσιο τέλος. Η ομοσπονδία πήρε τους παίκτες της Ατλέτικο Τζούνιορ, η οποία φυσικά αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την DiMayor, αφού ακολούθησε την ομοσπονδία.

Η ADEFUTBOL έκανε παράπονα στην FIFA για τα όσα εκτυλίχθησαν με αποτέλεσμα η παγκόσμια ομοσπονδία να τιμωρήσει την Liga DiMayor αποσύροντας την αναγνώρισή της.

Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι οι παίκτες που αγωνίζονταν στην συγκεκριμένη λίγκα δεν θα μπορούσαν να παίξουν με την εθνική τους ομάδα, αλλά και οι ομάδες που συμμετέχουν σε κείνη δεν θα είχαν την δυνατότητα να δώσουν διεθνή φιλικά. Αυτό που δεν φαίνεται να υπολόγιζε η FIFA ήταν μία επιπλέον συνέπεια που επέφερε η απόσυρση της αναγνώρισης της DiMayor.

Διαβάστε ακόμη: Ο Santi_el_negro στο IntheZone.gr: «Ο Ντιέγκο και ο Λίο είναι πλέον… πολιτιστικοί εκπρόσωποι για την Αργεντινή»

Το νομικό κενό της τιμωρίας της FIFA που εκτόξευσε την DiMayor

Ο «αφορισμός» αυτός από την παγκόσμια ομοσπονδία έδωσε τη δυνατότητα στις ομάδες να μπορούν να αγνοούν τους κανονισμούς της χωρίς επιπλέον συνέπειες. Έτσι, οι ομάδες της Κολομβίας έκαναν κάτι πολύ απλό. Πήγαιναν και έπαιρναν όποιον παίκτη ήθελαν χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσουν στις ομάδες που εκείνοι ανήκαν.

Σ’ αυτό το νομικό «παραθυράκι» ήρθε να ταιριάξει αρμονικά τον Νοέμβριο του 1948 η απεργία των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη. Στην χώρα του… τάνγκο οι παίκτες είχαν έρθει σε ρήξη με τον πρόεδρο Περόν ζητώντας περισσότερες ελευθερίες στα συμβόλαιά τους με αποτέλεσμα οι ομάδες να αναγκαστούν να ολοκληρώσουν τη σεζόν με παίκτες από τις ακαδημίες τους.

Οι ομάδες της Liga DiMayor δεν άφησαν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Υπήρχε άλλωστε οικονομική ευρωστία λόγω των επιχειρηματιών στους οποίους ανήκαν, της στήριξης του κράτους, αλλά και της άνθησης της οικονομίας λόγω του εμπορίου του καφέ που ήταν στα… πάνω του τις δεκαετίες του 40′ και του 50′.

Την αρχή έκανε η Μιγιονάριος. Κατόρθωσε να αποκτήσει τον Αντόλφο Πεντερνέρα, ο οποίος είχε κατακτήσει πέντε πρωταθλήματα στην Αργεντινή με την Ρίβερ Πλέιτ. Μιλάμε για έναν από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της εποχής του. Σαν να πήγαινε μία κινέζικη ομάδα να πάρει τον Λεβαντόφσκι πριν λίγα χρόνια. Οι Κολομβιανοί δεν μπήκαν καν σε διαπραγματεύσεις με την Ουρακάν, που ανήκε τότε, του έδωσαν 5.000 δολάρια πριμ υπογραφής και 50 δολάρια την εβδομάδα ως μισθό. Σημαντικό ρόλο στην απόφασή του έπαιξε η απεργία που υπήρχε από τους παίκτες στο αργεντίνικο ποδόσφαιρο, αφού η γυναίκα του ήταν έγκυος εκείνη την εποχή κι εκείνος δεν έπαιζε κι άρα δεν πληρωνόταν.

Μπορεί τα χρήματα που δαπανήθηκαν για κείνον να ήταν πάρα πολλά για την εποχή, ωστόσο φημολογείται πως η Μιγιονάριος έβγαλε τα χρήματα του πριμ από το πρώτο κιόλας παιχνίδι που έπαιξε, αφού οι ενθουσιασμένοι οπαδοί της ομάδας γέμισαν ασφυκτικά το γήπεδό της.

Η ομάδα από την Μπογκοτά δεν έμεινε εκεί. Απέκτησε και τον θρυλικό Αλφρέδο Ντι Στέφανο, αλλά και τους Νέστορ Ρόσι και Χούλιο Κόζι.

Alfredo Di Stéfano con Millonarios de Bogotá, @MillosFCoficial , en el Estadio de Chamartín, 1952. pic.twitter.com/FFwVHUxepn

— Nostalgia Futbolera ® (@nostalgiafutbo1) April 18, 2021

Σειρά πήραν και οι υπόλοιπες ομάδες μόλις είδαν πως το νομικό τρικ δούλεψε χωρίς συνέπειες.

Η Ιντεπεντιέντε Σάντα Φε προχώρησε στην απόκτηση τριών Άγγλων ποδοσφαιριστών. Οι Τζορτζ Μάουντφορντ, Νιλ Φράνκλιν και Τσάρλι Μίτεν έκαναν το υπερατλαντικό ταξίδι. Ο τελευταίος αγωνιζόταν στην Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι και αμειβόταν μόλις με δέκα λίρες την εβδομάδα. Στην Κολομβία πήρε 100 (!). Βέβαια, σ’ αυτό ευθύνεται και ο κανονισμός που υπήρχε τότε και έβαζε… ταβάνι στις αμοιβές των Άγγλων ποδοσφαιριστών τις 15 λίρες την εβδομάδα. Να σημειώσουμε πως είχε ακουστεί μέχρι και το όνομα του μετέπειτα κατόχου της Χρυσής Μπάλας, Σερ Στάνλεϊ Μάθιους για μεταγραφή στην χώρα της Νοτίου Αμερικής.

Παρά το γεγονός πως οι αμοιβές ήταν πάρα πολύ καλές για τα δεδομένα της εποχής οι τρεις Άγγλοι επέστρεψαν μέσα σε περίπου ένα χρόνο στην πατρίδα τους, αφού δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα ούτε με την γλώσσα, αλλά ούτε και με τις συνθήκες που επικρατούσαν στην χώρα ελέω του εμφυλίου (π.χ. υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 18.30 και μετά).

Αντίθετα, οι υπόλοιποι Νοτιοαμερικάνοι ποδοσφαιριστές έσπευδαν να γεμίσουν τις τσέπες τους. Κάποια στιγμή έφτασε να παίζει στην Liga DiMayor ολόκληρη η εθνική ομάδα του Περού. Πέντε εξ’ αυτών αγωνίζονταν στην Ντεπορτίβο Κάλι και σχημάτιζαν μία τρομερή πεντάδα που είχε το παρατσούκλι «El Rodillo Negro» δηλαδή «The Black Roller».

Αυτή η πεντάδα αποτελείτο από τους Βαλεριάνο Λόπες, Γκιγιέρμο Μπαρμπαντίγιο, Λουίς Σαλαζάρ, Μάξιμο Μοσκέρα και Μανουέλ Ντράγκο. Ο πρώτος μάλιστα είχε λάβει προσφορά και από την Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά την είχε απορρίψει για να είναι κοντά στην οικογένειά του. Βέβαια μιλάμε για έναν ιδιόρρυθμο τύπο, ο οποίος έστριβε τσιγάρα και αντί για χαρτάκια χρησιμοποιούμε χαρτονομίσματα πολλών δολαρίων ενώ είχε τραυματιστεί μια φορά στον αστράγαλο επειδή είχε δεχθεί κλωτσιά από σερβιτόρα, της οποίας πριν είχε πιάσει τα στήθη.

Ο ίδιος ο Σαντιάγκο Μπερναμπέου, τότε πρόεδρος της «Βασίλισσα» είχε πει: «Πήγαν στην Κολομβία για τον Βαλεριάνο Λόπες, επειδή δεν είχαν δει άλλον κεφαλοσφαιριστή σαν κι αυτόν, αλλά γύρισα πίσω με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Δεν μπορώ να παραπονεθώ…επειδή μου έδωσε πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών».

Η Ατλέτικο Τζούνιορ πήρε τους Χελένο ντε Φρέιτας, αλλά και πέντε Ούγγρους ποδοσφαιριστές. Η Κουκούτα Ντεπορτίβο μία ολόκληρη ενδεκάδα με Ουρουγουανούς ποδοσφαιριστές (πολύ απ’ αυτούς ήταν στην ομάδα της χώρας που πήρε το Μουντιάλ του 1950). Η Ντεπορτίβο Κάλντας τον Λιθουανό κίπερ Βίκτορ Κρισκιούνας Βιτάουτας.

Στο βιβλίο του «A GLOBAL HISTORY OF FOOTBALL» ο Ντέιβιντ Γκόλντμπλατ υποστήριξε πως κάποια στιγμή εκείνη την εποχή υπήρχαν 109 από τους σπουδαιότερους παίκτες του κόσμου στην Κολομβία (1950).

*Να σημειώσουμε εδώ πως όλοι αυτοί οι παίκτες που μεταγράφονταν στην Κολομβία δεν είχαν δικαίωμα να παίξουν στις εθνικές ως απόρροια της τιμωρίας της FIFA στην Liga DiMayor.

Διαβάστε ακόμη: Μαλντονάδο: Το σκάνδαλο πίσω από την ομάδα-μυστήριο της Ουρουγουάης

Οι πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν στην άνθησή της και η συμφωνία της Λίμας

Όλα όμως έχουν ένα τέλος κι κείνο της Liga DiMayor ήταν αρκετά σύντομο. Τον καιρό που ξεκινούσε το νέο αυτό πρωτάθλημα ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος στην Κολομβία. Η αφορμή ήταν η δολοφονία του Ζόρζε Ελιέσερ Γκαϊτάν δημάρχου της Μπογκοτά και υποψήφιου προέδρου της χώρας ως ηγέτη του φιλελεύθερου κόμματος στις επερχόμενες εκλογές.

Η εμφύλια αυτή σύρραξη κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια (1948-1958) κι έμεινε γνωστή στην ιστορία ως «La Violencia». Περίπου 300.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, 800.000 τραυματίστηκαν και 900.000 εκτοπίστηκαν. Τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα ήταν οι «Liberal» και οι «Conservative Paramillitary Forces», δηλαδή οι οπαδοί του φιλελεύθερου κόμματος της Κολομβίας με τις κυβερνητικές δυνάμεις.

Τα γεγονότα αυτά βοήθησαν πολύ τη λίγκα στο ξεκίνημά της, αφού η κυβέρνηση προσπαθούσε να αποπροσανατολίσει τον κόσμο μέσω του ποδοσφαίρου κι έτσι βοηθούσε τις ομάδες βγάζοντας εύκολα βίζα για τους νέους παίκτες, αλλά και δίνοντας μέχρι υπηκοότητα σε κάποιους απ’ αυτούς.

Παρά την υποστήριξη της κυβέρνησης η κόντρα της Liga DiMayor με την FIFA και την κολομβιανή ομοσπονδία δεν είχε τελειώσει. Το 1951 ξεκίνησαν συζητήσεις μεταξύ των τριών πλευρών και της CONMEBOL με στόχο να βρεθεί η «χρυσή τομή». Χρειάστηκαν τρία χρόνια για να καταλήξουν κάπου οι συνδιαλεγόμενοι και τελικά το 1954 επετεύχθη η συμφωνία της Λίμας (The Lima Pact).

Είχαν ήδη αρχίσει κάποιες ομάδες να αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και να αποχωρούν από την λίγκα, όπως οι Μεντεγίν, Κούκουτα και Αμέρικα Ντε Κάλι, η οποία τελευταία άρχισε να κάνει τουρ και να δίνει φιλικά, γιατί έτσι έβγαζε περισσότερα χρήματα απ’ ότι αγωνιζόμενη στην λίγκα. Ήταν λογικό πως ο εμφύλιος θα επηρεάζε κάποια στιγμή την οικονομία της χώρας.

Σύμφωνα με την απόφαση αυτή, λοιπόν, οι ομάδες της DiMayor θα επέστρεφαν ξανά στην FIFA, αλλά οι ξένοι παίκτες που είχαν φέρει κατά τη διάρκεια της τιμωρίας θα έπρεπε να αποχωρήσουν μέσα στην επόμενη τριετία.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι ομάδες να αρχίσουν να πολλούν τους σούπερ σταρ τους για να βγάλουν κάποια χρήματα πρωτού αναγκαστούν να τους αφήσουν να αποχωρήσουν ως ελεύθερους.

Κάπως έτσι μπήκε ο επίλογος για την Liga DiMayor, η οποία «αποσυντέθηκε» μετά τη συμφωνία της Λίμα, αλλά και για την χρυσή εποχή, το «El Dorado» του κολομβιανού ποδοσφαίρου.

Πηγές: TifoFootball, Goal.com, FootballParadise