Ο Μέμφις Ντεπάι αποτελεί τον 21ο Ολλανδό ποδοσφαιριστή της Μπαρτσελόνα, σε μία μακρά ιστορία μεταξύ της χώρας της τουλίπας και της Καταλονίας. Ποιοι ήταν και τι έκαναν οι «Οράνιε» προκάτοχοι τού νέου αποκτήματος της Μπάρτσα;

Ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του περασμένου έτους, όταν έγραφα για τον Ρόναλντ Κούμαν, ο οποίος αποτελούσε τον πέμπτο Ολλανδό προπονητή της Μπαρτσελόνα. Σχεδόν, δέκα μήνες μετά και ύστερα από την επισημοποίηση της μεταγραφής του Μέμφις Ντεπάι στους «μπλαουγκράνα», ήρθε η στιγμή να γράψω και για τους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν ποδόσφαιρο στην πρωτεύουσα της Καταλονίας. Στον αριθμό τους είναι είκοσι, με τον Ντεπάι να είναι 21ος. Κάποιοι ξεσήκωναν τον κόσμο από τις θέσεις τους στο «Κάμπ Νου», άλλοι, πέρασαν και ξεχάστηκαν εν μία νυκτί, ένας βρίσκεται ακόμα εκεί ενώ υπάρχει κι ένας, που το όνομά του θεωρείται συνώνυμο των επιτυχιών του συλλόγου, ένας θρύλος!

Ας δούμε με χρονολογική σειρά, εκείνους που φόρεσαν τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και τι κατάφεραν με αυτή:

Γιόχαν Κρόιφ (1973-1978)

Ο πρώτος έμελλε να είναι και αλησμόνητος. Ο Γιόχαν Κρόιφ, πήγε το 1973 από τον Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα έναντι περίπου δύο εκατομμυρίων ευρώ, ποσό φυσικά ρεκόρ για την εποχή. Ο τρόπος που αγωνιζόταν ήταν κάτι το καινοτόμο, κάτι ουτοπικό στα μάτια των Καταλανών, οι οποίοι συνέρρεαν κάθε Κυριακή για να τον δουν να παίζει.

Στην πρώτη του σεζόν στο σύλλογο, τον βοήθησε να κατακτήσει το πρώτο του πρωτάθλημα μετά από 14 χρόνια, νικώντας στον πιο κρίσιμο αγώνα, τη Ρεάλ Μαδρίτης με 5-0 μέσα στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Ένας δημοσιογράφος της «New York Times», έγραψε τότε για τον «ιπτάμενο Ολλανδό»: «Ο Κρόιφ έκανε σε 90 λεπτά, περισσότερα για τη ψυχή των Καταλανών, απ΄ ότι όλοι οι πολιτικοί στην ιστορία».

Έμεινε στην Μπαρτσελόνα πέντε χρόνια, σκοράροντας 59 γκολ σε 173 παρουσίες και κατακτώντας μόλις δύο τίτλους, αυτό το πρωτάθλημα αλλά κι ένα Κύπελλο Ισπανίας την τελευταία του σεζόν στην ομάδα. Παράλληλα, όσο ήταν στην Μπάρτσα κέρδισε δύο φορές τη «Χρυσή Μπάλα», μία φορά το «Χρυσό Παπούτσι» ενώ γνώρισε ακόμα πολλές ατομικές διακρίσεις. Ωστόσο, το στίγμα που άφησε ήταν πολύ μεγαλύτερο από μερικές μάζες ασήμι. Το 1988 επέστρεψε ως προπονητής και έκανε τους «μπλαουγκράνα» έναν από τους σπουδαιότερους συλλόγους στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού.

Γιόχαν Νέεσκενς (1974-1979)

Ίδια διαδρομή με τον προγραφόμενο, με απόσταση ενός έτους. Από τον Άγιαξ στην Μπαρτσελόνα και παραμονή στους «μπλαουγκράνα» για πέντε χρόνια. Ο Νέεσκενς αποτελούσε έναν από τους καλύτερους δημιουργικούς χαφ της εποχής του και συνδυαζόταν άψογα με τον Κρόιφ.

Μπορεί να μην πρόλαβε να κατακτήσει το πρωτάθλημα, μολαταύτα κατάφερε να πάρει έναν ευρωπαϊκό τίτλο με την Μπάρτσα, κάτι που δεν κατάφερε ο συμπαίκτης του στους «Οράνιε» και συγκεκριμένα το Κύπελλο Κυπελλούχων το 79’. Στην Ισπανία, του κόλλησαν το προσωνύμιο «Johan Segon», δηλαδή «Γιόχαν ο δεύτερος» και παρότι δεν μάζεψε σωρεία τίτλων, ήταν πολύ δημοφιλής ανάμεσα στους οπαδούς για το αλέγρο αγωνιστικό του στιλ.

Αποχώρησε το καλοκαίρι του 1979 για τη… χώρα των ευκαιριών και την New York Cosmos, έχοντας αγωνιστεί συνολικά σε 180 ματς με την Μπαρτσελόνα κι έχοντας σκοράρει 44 τέρματα. Αξίζει να αναφερθεί πως αμφότεροι, οι Κρόιφ και Νέεσκενς, έσμιξαν στη Βαρκελώνη με τον Ρίνους Μίχελς. Οι τρεις ήταν αυτοί, που μετέφεραν λίγο από το… Total Football στην Ισπανία, ανοίγοντας το μονοπάτι για να έρθουν κι άλλοι Ολλανδοί τα επόμενα χρόνια.

Ρόναλντ Κούμαν (1989-1995)

Ο τωρινός τεχνικός της Μπαρτσελόνα, βρέθηκε για πρώτη φορά στη Βαρκελώνη ως ποδοσφαιριστής και συγκεκριμένα από το 1989 ως το 1995, όταν και άφησε το παγωμένο Αϊντχόφεν και την PSV για την ηλιόλουστη Καταλονία. Στην ομάδα τον πήρε μαζί του ο Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος ένα χρόνο πριν είχε αναλάβει τα ηνία του συλλόγου, δημιουργώντας τη λεγόμενη τότε «Dream Team».

Ο Κούμαν, έγινε στην Μπάρτσα ένας από τους σπουδαιότερους λίμπερο στην ιστορία του αθλήματος, θέση η οποία πλέον δεν υπάρχει ούτε ως ιδέα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικό του ήταν οι πολύ δυνατές εκτελέσεις φάουλ, με τις οποίες έβρισκε συχνά δίχτυα ενώ το ψευδώνυμό του ήταν Τιντίν, λόγω ενός βελγικού κόμικ, στον χαρακτήρα του οποίου έμοιαζε πολύ. Στο πλευρό των Ρομάριο, Μίκαελ Λάουντρουπ, Γκουαρδιόλα και Στόιτσκοφ, κατέκτησε τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα ενώ με δικό του γκολ εναντίον της Σαμπντόρια στο «Γουέμπλεϊ» το 1992, η Μπαρτσελόνα έγινε για πρώτη φορά στην ιστορία της, Πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Κέρδισε επίσης, ένα Κύπελλο Ισπανίας, τρία Σούπερ Καπ Ισπανίας και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ ενώ τα 67 γκολ που πέτυχε με την ομάδα στο πρωτάθλημα ήταν μέχρι πρότινος τα περισσότερα που είχε πετύχει αμυντικός, ώσπου τον ξεπέρασε ο Σέρχιο Ράμος. Τον Ιούλιο του 1995 άφησε την Μπαρσελόνα για τη Φέγενορντ χορτασμένος από τίτλους κι έχοντας σκοράρει συνολικά 86 γκολ σε 262 εμφανίσεις.

Ρίτσαρντ Βίτσγκε (1991-1993)

Αέρινος, τεχνίτης και ντριμπλέρ. Ωστόσο, μπροστά από το τέρμα, πάθαινε… ναυτία. Τον έφερε στη Βαρκελώνη ο Κρόιφ, ως χάρη στον προσωπικό του φίλο και προέδρου εκείνη την εποχή του Άγιαξ, Μίκαελ Φαν Πράαχ.

Δεν ήταν κακός ποδοσφαιριστής. Έπαιξε για πολλά χρόνια στο υψηλό επίπεδο με τον «Αίαντα» αλλά και την Μπορντό ενώ με την Ολλανδία «έπιασε» τις 31 συμμετοχές. Δεν ήταν όμως, της ποιότητας των… προηγούμενων.

Κατά τη διάρκεια της θητείας του στην Μπαρτσελόνα, είχε την τύχη, η ομάδα να… πετάει φωτιές. Αποχώρησε μετά από τρία γκολ σε 59 συμμετοχές και μετά από δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ.

Ζόρντι Κρόιφ (1994-1996)

Η περίπτωση του Ζόρντι μου θυμίζει την εξής φράση που είχα ακούσει κάποια στιγμή, αρκετά παλαιότερα, σε ένα δελτίο ειδήσεων. «Τύχη βουνό είχε ένας εργάτης, που έπεσε από τις σκάλες και ένα τεράστιο καρφί, καρφώθηκε στο μάτι του». Ο εργάτης τελικά έζησε εξού και το… ανατρεπτικό της υπόθεσης.

Ε λοιπόν. Ο Ζόρντι Κρόιφ είχε παράλληλα την τύχη και την ατυχία να έχει τον… Κρόιφ πατέρα. Δεν ήταν κακός επιθετικός, άνω του μέσου όρου θα έλεγα, αλλά οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες. Έπαιξε στις ακαδημίες του Άγιαξ και της Μπαρτσελόνα πριν παίξει στην πρώτη ομάδα των «μπλαουγκράνα» για δύο χρόνια, κατακτώντας μόλις ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας. Πέτυχε έντεκα γκολ σε 55 ματς κι αποχώρησε για τη νεοσύστατη Πρέμιερ Λιγκ και την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Τις τελευταίες μέρες επέστρεψε στην Μπαρτσελόνα, με την ιδιότητα του γυμναστή στο πλευρό του Κούμαν.

Ρουντ Χεσπ (1997-2000)

Σίγουρα ο πιο υποτιμημένος από όλους τους Ολλανδούς της Μπάρτσα. Αποκτήθηκε με εισήγηση του Φαν Χάαλ από τη Ρόντα, όντας ο δεύτερος επιλαχών στη λίστα με τους υποψήφιους κίπερ. Πρώτος ήταν ο Φαν Ντερ Σαρ, ο οποίος όμως ήταν «αλμυρός» και μετά από δύο χρόνια κατέληξε στη Γιουβέντους.

Ήταν βασικό και αναντικατάστατο (έχασε μόλις τρία ματς σε δύο χρόνια) μέλος της ομάδας που κατέκτησε back to back πρωταθλήματα στην Ισπανία, «γράφοντας» μάλιστα και ένα double. Ωστόσο, την τρίτη του σεζόν εκεί, ο χρόνος του μειώθηκε αισθητά από την παρουσία του Φρανσέσκ Αρνάου κάτω από τα γκολπόστ και τελικά, στο τέλος της χρονιάς αποχώρησε για τη Φορτούνα Σιτάρντ, ύστερα από 144 συμμετοχές.

Μίκαελ Ρέιζιγκερ (1997-2004)

Είναι ο Ολλανδός με την πιο μακρά παρουσία στην Μπαρτσελόνα. Παρότι δεν αποτέλεσε ποτέ τον αδιαμφισβήτητο βασικό παίκτη, ήταν πολύ σημαντικό εργαλείο στα χέρια όσων προπονητών πέρασαν κι έτσι ήταν αναπόφευκτο να παραμείνει επτά ολόκληρα χρόνια με τη «μπλαουγκράνα» φανέλα.

Ο Λουίς Φαν Χάαλ ήταν αυτός που εισηγήθηκε την απόκτησή του, μετά από ένα ανεπιτυχές πέρασμα που είχε στη Μίλαν. Κατάφερε να κατακτήσει δύο πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο Ισπανίας κι ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, αποτυγχάνοντας να κερδίσει περισσότερους τίτλους κυρίως λόγω των «γκαλάκτικος» που σχηματίστηκαν εκείνη την εποχή.

Μετά από 255 συμμετοχές, κανένα γκολ (!) και έξι ασίστ αποχώρησε το 2004 σε ηλικία 31 ετών για την Μίντλεσμπρο ως ελεύθερος.

Βίνστον Μπογκάρντ (1998-2001)

Κλασική περίπτωση, «nothing to see here». Αποκτήθηκε από τη Μίλαν έναντι του σεβαστού ποσού των 3,7 εκατομμυρίων ευρώ αλλά είχε την ατυχία να πέσει σε μία μεταβατική περίοδο της Μπαρτσελόνα, μη καταφέρνοντας να βρει τον απαραίτητο χώρο.

Η εποχή του Κρόιφ είχε περάσει, ο Φαν Χάαλ ήταν στα… τελευταία του πριν τελικά ξανάρθει και η ομάδα… προσπαθούσε να βρει την ταυτότητά της και πάλι. Ωστόσο, ο τίμιος Μπογκάρντ κατάφερε να κατακτήσει ένα double, δύο πρωταθλήματα και ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, ακριβώς στο μεταίχμιο μεταξύ της ακμής και της παρακμής του συλλόγου.

Αποχώρησε ως ελεύθερος για την Τσέλσι μετά από 61 συμμετοχές και τέσσερα γκολ.

Πάτρικ Κλάιφερτ (1998-2004)

Στα 22 του χρόνια και έχοντας κατακτήσει με μυθικές εμφανίσεις του Τσάμπιονς Λιγκ δύο χρόνια νωρίτερα με τον Άγιαξ, ο Κλάιφερτ πήγε να βρει στην Μπαρτσελόνα τον μέντορά του, Λουίς Φαν Χάαλ. Μαζί του απέδειξε πως ήταν ένας από τους κορυφαίους επιθετικούς που έχει βγάλει τα τελευταία χρόνια το ολλανδικό ποδόσφαιρο, ίσως και ο καλύτερος μαζί με τον Ρόμπιν Φαν Πέρσι και τον Ρουντ Φαν Νίστελροϊ.

Την πρώτη του χρονιά με τους «μπλαουγκράνα», πέτυχε 16 γκολ στο πρωτάθλημα, κάνοντας ένα απίστευτο δίδυμο με τον Ριβάλντο και οδηγώντας την ομάδα στην κατάκτηση της Πριμέρα Ντιβιζιόν. Παρότι όμως, ο Κλάιφερτ βγήκε ακόμα δύο φορές πρώτος σκόρερ στις τέσσερις επόμενες χρονιές στην Ισπανία, η Βαρκελώνη και η Μπάρτσα έμειναν με άδεια χέρια. Βαλένθια και Ρεάλ Μαδρίτης ήταν… άπιαστες εκείνη την περίοδο και ο φορ με την καταγωγή από το Σουρινάμ αρκέστηκε σε έναν και μόνο τίτλο ως παίκτης της Μπαρτσελόνα, σε μια περίοδο πενταετούς «ξηρασίας» για το σύλλογο.

Ύστερα από τον εντυπωσιακό αριθμό των 122 γκολ και των 59 ασίστ σε 257 ματς, ο Κλάιφερτ αποχώρησε για τη Νιούκαστλ, θέλοντας να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στο… ανερχόμενο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης.

Φίλιπ Κοκού (1998-2004)

Ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της Μπαρτσελόνα, ακόμα κι αν δεν πήρε τη δημοσιότητα που του άξιζε. Ο Κοκού, όπως και ο Κλάιφερτ το ίδιο καλοκαίρι, έγιναν μέλη μιας ομάδας που θύμιζε… εθνική Ολλανδίας.

Μαζί με τον Γκουαρδιόλα και τον Φίγκο, δημιούργησαν μία από τις πιο εντυπωσιακές «μεσαίες γραμμές» του πρωταθλήματος ενώ μετά την αποχώρησή τους, σειρά δίπλα στον Κοκού πήραν οι Τσάβι και Γκάμπρι. Ό,τι και να γινόταν όμως, ο ύψους 1,85 χαφ, ήταν αναντικατάστατος για τους «μπλαουγκράνα». Παρομοίως κι αυτός, κατάφερε να κατακτήσει μόλις μία κούπα, αυτή του πρωταθλήματος το 1999.

Μετά από αρκετές αναταράξεις στην ομάδα, την αποχώρηση του Φαν Χάαλ και την πρόσληψη του Ράικαρντ, ο Κοκού αποχώρησε για τη γενέτειρά του, το Αϊντχόφεν. Τα 205 ματς πρωταθλήματος και 292 σε όλες τις διοργανώσεις, ήταν ρεκόρ για ξένο παίκτη, τα οποία έσπασε ο Μέσι το 2011 και 2012 αντίστοιχα. Η συμβολή του ήταν τόσο μεγάλη, που ο τότε νεοεκλεγείς Ζοάν Λαπόρτα, τον τίμησε με μια πλακέτα.

Μπάουντεβαϊν Ζέντεν (1998-2001)

Μία ακόμη… πορτοκαλί επιλογή του Φαν Χάαλ. Η Μπάρτσα «έσκασε» 12 εκατομμύρια ευρώ για να τον αποκτήσει από την PSV αλλά ο παίκτης δεν… έπιασε. Η αλήθεια είναι πως και στην Αϊντχόφεν αλλά και στην Τσέλσι που πήγε μετά, ο Ζέντεν έπαιζε αριστερό χαφ και όχι αριστερό μπακ που συνήθιζε να τον βάζει ο συμπατριώτης του στους «μπλαουγκράνα».

Χωρίς η παρουσία του στη Βαρκελώνη να μείνει αλησμόνητη, ο Ζέντεν αποχώρησε για τους «μπλε» του Λονδίνου δύο χρόνια μετά έναντι 13 εκατομμυρίων ευρώ, έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα κι έχοντας σκοράρει τρία γκολ σε 95 ματς με την Μπαρτσελόνα, αλλά έχοντας και εννιά ασίστ!

Φρανκ και Ρόναλντ Ντε Μπουρ (1999-2003 και 1999-2001)

Οκ, δεν το συζητάμε. Ο επιτυχημένος της οικογένειας είναι ο Φρανκ. Ακόμα και τώρα στην προπονητική.

Αποκτήθηκαν αμφότεροι, την ίδια χρονιά από τον Άγιαξ για να μεταφέρουν στην ομάδα αύρα από… Τσάμπιονς Λιγκ. Μαζί, κόστισαν 15 εκατομμύρια ευρώ. Not bad, δηλαδή.

Για τον Ρόναλντ δεν υπάρχουν πολλά να γραφτούν. 55 ματς (τα περισσότερα ως αλλαγή) σε δύο χρόνια με μόλις τρία γκολ. Ο μέσος των 61 γκολ που τρομοκρατούσε τις ολλανδικές άμυνες, δεν έμοιαζε σε τίποτα με εκείνον τον τύπο στο «Καμπ Νου». Η αποχώρησή του για τη Ρέιντζερς ήταν η καλύτερη επιλογή για όλους.

Από την άλλη ο Φρανκ, μπορεί να πήρε μόνο ένα πρωτάθλημα με το σύλλογο, όπως και ο δίδυμος αδερφός του, αλλά άφησε το δικό του σημάδι στην Μπαρτσελόνα. Πολλοί θα θυμούνται ότι πιάστηκε… ντοπέ, όταν βρέθηκε στο αίμα του νανδρολόνη. Απαγορευμένη ουσία η οποία αποτελεί ανδρογόνο αναβολικό στεροειδές. Ωστόσο, μετά την έφεση που έκανε του επετράπη να συνεχίσει να αγωνίζεται, αποτελώντας έναν από τους σταθερούς παίκτες της ομάδας, σε μια περίοδο… αστάθειας.

Μετά από τέσσερα χρόνια στην ομάδα με 214 ματς, 13 γκολ και 11 ασίστ, ο κεντρικός αμυντικός από το Χουρν, έφυγε για τη Γαλατάσαραϊ.

Μαρκ Όφερμαρς (2000-2004)

Αποτελεί μέχρι και σήμερα, την πιο ακριβή πώληση στην ιστορία της Άρσεναλ. 40 εκατομμύρια ευρώ ενώ μέχρι και το 2009, όταν και τον ξεπέρασε ο Ζλάταν, αποτελούσε και την ακριβότερη αγορά της Μπαρτσελόνα.

Παρόλα αυτά, ο αέρινος χαφ από το Εμστ ήταν ιδιαίτερα άτυχος στη Βαρκελώνη. Αυτό γιατί βρέθηκε εκεί σε μια εποχή που επικρατούσε μεμψιμοιρία, εσωστρέφεια και «ξηρασία». Τέσσερα χρόνια, μηδέν τίτλοι ήταν ο απολογισμός του. Μάλιστα, ο σύλλογος τα πήγαινε τόσο άσχημα που «έβλεπε» ακόμα και τον κίνδυνο του υποβιβασμού σε ορισμένες περιπτώσεις.

Έπαιξε σε 141 ματς, σκόραρε 19 γκολ και μοίρασε άλλα τόσα. Αποχώρησε… νύχτα από τη Βαρκελώνη, το καλοκαίρι του ‘04, όταν και τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι κι αποφάσισε να αποσυρθεί.

Έντγκαρ Ντάβιντς (1/2004-6/2004)

Μάρτυς μου ο Θεός. Πριν αρχίσω να γράφω, ούτε που θυμόμουν πως ο διοπτροφόρος παικταράς είχε περάσει από την Μπάρτσα.

Έμεινε στη Βαρκελώνη έξι μήνες ως δανεικός από τη Γιουβέντους, βοηθώντας την ομάδα να τερματίσει δεύτερη πίσω από τη Βαλένθια ενώ την ακριβώς επόμενη σεζόν, πήγε ως ελεύθερος στην Ίντερ.

Με την «μπλαουγκράνα» φανέλα έπαιξε σε 20 ματς, έχοντας ένα γκολ, μία ασίστ, πέντε κίτρινες και φυσικά μία κόκκινη κάρτα.

Τζιοβάνι Φαν Μπρόνκχορστ (2003-2007)

Αρχικά πήγε στην Μπάρτσα ως δανεικός για έναν χρόνο από την Άρσεναλ. Ωστόσο, στο πρόσωπό του, ο Φρανκ Ράικαρντ είδε το απόλυτο αριστερό μπακ και κακά τα ψέματα για μια περίοδο, ο Φαν Μπρόνκχορστ ήταν από τους καλύτερους στον κόσμο.

Βοήθησε την ομάδα του να κερδίσει δύο πρωταθλήματα, ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας αλλά και το Τσάμπιονς Λιγκ του 2006, εναντίον της πρώην ομάδας του, της Άρσεναλ.

Αγωνίσθηκε σε 154 ματς, σκοράροντας επτά φορές και μοιράζοντας 18 ασίστ.

Μαρκ Φαν Μπόμελ (2005-2006)

Έμεινε μόλις ένα χρόνο στην ομάδα αλλά έφυγε με… υπερκούπωση. Αποκτήθηκε ως ελεύθερος από την Μπαρτσελόνα με σκοπό να δυναμώσει το κέντρο, το οποίο είχε ήδη Τσάβι, Ινιέστα, Μότα και Ντέκο. Τι να δυναμώσει δηλαδή;

Ένα πρωτάθλημα, ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας και ένα Τσάμπιονς Λιγκ ήταν αρκετά και ύστερα αποχώρησε για την Μπάγερν Μονάχου. Έπαιξε σε 50 ματς εκείνη τη σεζόν, έχοντας μία ασίστ, κανένα γκολ, 15 (!!!) κίτρινες κάρτες και δύο κόκκινες!

Ιμπραχίμ Αφελάι (2011-2015)

Ουσιαστικά, ο Αφελάι έπαιξε στην Μπαρτσελόνα μόλις την πρώτη του χρονιά, όταν και αποκτήθηκε από την PSV έναντι 3 εκατομμυρίων ευρώ. Το ταλέντο του δεν εκτιμήθηκε και οι τραυματισμοί δεν τον βοήθησαν ενώ γράφτηκε… δεκάδες φορές πως με την προπόνηση δεν είχε και την καλύτερη σχέση.

Έπαιξε δανεικός σε Σάλκε και Ολυμπιακό και τελικά το 2015 αποχώρησε ως ελεύθερος για την Στόουκ ενώ εν έτει 2021 έχει κρεμάσει τα παπούτσια του. Με τους «μπλαουγκράνα» έπαιξε συνολικά σε μόλις 35 παιχνίδια σκοράροντας δύο γκολ αλλά κατάφερε να «σηκώσει» ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο Ισπανίας και ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Απίστευτο!

Γιάσπερ Σίλεσεν (2016-2019)

Φτάσαμε επιτέλους στους ακόμα ενεργούς ποδοσφαιριστές. Ο Σίλεσεν είναι ο δεύτερος Ολλανδός κίπερ που έπαιξε στην Μπάρτσα μετά τον Χεσπ. Πήγε στη Βαρκελώνη από τον Άγιαξ έναντι 13 εκατομμυρίων ευρώ, ωστόσο, πέτυχε μπροστά του ένα τρομερό Μαρκ-Αντρέ Τερ Στέγκεν.

Αυτό βέβαια δεν τον σταμάτησε από το να παίξει το δικό του ρόλο στα τρία χρόνια που έμεινε εκεί. Έπαιξε συνολικά σε 35 παιχνίδια, κρατώντας το μηδέν στα 14 απ’ αυτά ενώ κέρδισε δύο πρωταθλήματα, δύο Κύπελλα Ισπανίας και ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας.

Αποχώρησε το 2019 για τη Βαλένθια σε μία… τράμπα που περιελάβανε τον Νέτο, ο οποίος έκανε το αντίθετο δρομολόγιο.

Φρένκι Ντε Γιονγκ (2019-…)

Αυτή η μακρά λίστα θα κλείσει με μία πρόβλεψη. Ο Φρένκι Ντε Γιονγκ, θα ξεπεράσει τα επτά χρόνια παρουσίας στο σύλλογο, το ρεκόρ για Ολλανδό παίκτη, το οποίο ανήκει στον Ρέιζιγκερ.

Είναι αναμφίβολα μια… ακτίδα φωτός και ελπίδας σε αυτές τις ζοφερές στιγμές που ζει ο σύλλογος. Αποκτήθηκε από τον Άγιαξ το 2019 έναντι 86 εκατομμυρίων ευρώ. Έγινε η πιο ακριβή πώληση του «Αίαντα», η πέμπτη πιο ακριβή αγορά της Μπάρτσα και φυσικά ο πιο ακριβός «Οράνιε».

Ως και σήμερα έχει αγωνιστεί σε 93 ματς με την ομάδα, σκοράροντας εννιά γκολ, μοιράζοντας δώδεκα ασίστ και έχοντας κατακτήσει ένα Σούπερ Καπ Ισπανίας ενώ η γενικότερη συνεισφορά του 24χρονου μέσου είναι τεράστια και σίγουρα θα βοηθήσει τον Μέμφις Ντεπάι να προσαρμοστεί στο σύλλογο και σε ποδοσφαιρικούς όρους και σε ψυχολογικούς.

Πηγές: fcbarcelona.com, trasfermarkt.com, wikipedia.org

Διαβάστε ακόμα:

Ρόναλντ Κούμαν, τι έκαναν οι Ολλανδοί προκάτοχοί σου στην Μπαρτσελόνα;

Μέσι-Αγουέρο: Η βαθιά φιλία και το πολυπόθητο αντάμωμα στην Μπαρτσελόνα

Παουλίνο Αλκάνταρα: Ο Φιλιππινέζος μύθος της Μπαρτσελόνα που χάθηκε στη λήθη

Λάζλο Κουμπάλα: Ο πρόσφυγας που έγινε ο πρώτος σούπερσταρ της Μπαρτσελόνα

Η Μπαρτσελόνα «χρυσοπληρώνει» και η Ρεάλ πλουτίζει από τις ακαδημίες της…