Αποθεώθηκαν, γιουχαρίστηκαν, επιβλήθηκαν, κατατροπώθηκαν, θριάμβευσαν, ισοπεδώθηκαν, έγραψαν ίστορια με τον τρόπο που εκείνοι ήθελαν. Κυρίως όμως, κυριάρχησαν σε ένα μπάσκετ που δεν πρόκειται να ξαναδούμε. Αυτή είναι η ιστορία των Bad Boys Pistons.
Γιάννης Γιανναράκης
-
-
Τα χρόνια περνάνε, η μπογιά όμως θα αργήσει να ξεθωριάσει. Ένας 20χρονος μοχθεί να εξηγήσει σε εσάς αλλά και στον εαυτό του τι είναι ο Άιρτον Σένα, σε ένα κείμενο τόσο περίεργο, όσο η σημερινή μέρα.
-
Παρακινήθηκα από τους Unboxholics, παραξενεύτηκα από τις κριτικές και εν τέλει φρίκαρα με όσα αντίκρισα. Το ντοκιμαντέρ-φαινόμενο του Netflix με τίτλο “Tiger King” αξίζει να αποτελέσει την παρένθεση στην αθλητική μας καθημερινότητα, για να μας διδάξει πως ο μόνος τρόπος για να διδαχθείς, είναι να αντικρίσεις την αλήθεια κατάματα στην πιο ωμή της μορφή…
-
Η… αναζήτηση των ξεχασμένων πρέσβεων του ελληνικού μπάσκετ συνεχίζεται και ολοκληρώνεται, με τις ομάδες της υπόλοιπης επικράτειας που ήρθαν αλλά δεν κατάφαραν να παραμείνουν στα κορυφαία επίπεδα της Ευρώπης.
-
Πόσες φορές έχεις ακόυσει για έναν παίκτη που παίζει τον ρόλο του τερματοφύλακα σε ένα παρκέ, κάνει οκτώ φάουλ σε ένα παιχνίδι και βγαίνει MVP ενώ δεν είναι All-Star; Καμία; Να σου συστήσουμε τον Ντον Ότεν.
-
Στα χρονικά του άλματος επί κοντώ, ποτέ κανείς δεν μπόρεσε να μας κάνει να πειστούμε πως η βαρύτητα είναι… υπερτιμημένη. Κανείς, μέχρι την απογείωση του Μόντο Ντουπλάντις.
-
Σαν σήμερα πριν τέσσερα χρόνια, ο Κόμπι Μπράιαντ άφησε το τελευταίο δαχτυλικό του αποτύπωμα στο βιβλίο της μπασκετικής ιστορίας, σε μια βραδιά που ειδάλλως θα λησμονούσαμε για άλλο, επίσης ιστορικό λόγο.
-
Καλοί οι… μεγάλοι, καλές και οι επιτυχίες τους, όμως το ελληνικό μπάσκετ μετρά ακόμα…
-
Είναι άδικο, στα όρια του ειρωνικού, το βιβλίο της ιστορίας της Formula 1 να περιέχει μόνο έναν πρωταθλητή ονομάτι Βιλνέβ. Κατά πολλούς, το γεγονός πως το μικρό όνομα αυτού είναι Ζακ και όχι Ζιλ, είναι κάτι παραπάνω από περίεργο παιχνίδι της μοίρας. Ωστόσο, όσο κι αν δεν κατάφερε ποτέ να πλησιάσει το οδηγικό μεγαλέιο του πατέρα του, ο Ζακ Βιλνέβ έχει κάθε δικαίωμα να καυχιέται πως το 1997 όρθωσε ανάστημα που μέχρι και ο Ζιλ θα επαινούσε.